Support: Chase The Ace, Michael Monroe • 18 oktober 2015 • De Kreun, Kortrijk

Een vijftal dagen na het toch wel heel sterke concert van Y&T in de Kortrijkse Kreun, waren we er al opnieuw om ditmaal drie bands te verwelkomen die we eerder in het vakje glamrock/arena rock kunnen plaatsen. Alhoewel.

Chase The Ace is origineel afkomstig uit Israel en het huidige viertal mag heel binnenkort zijn tweede full-album, 'Hell Yeah', op de markt brengen. Hier kregen ze een halfuurtje de tijd om te laten zien en horen wat ze in hun mars hebben. En dat deden ze uiterst gedreven en vol vuur aan de hand van zeven songs waaronder het titelnummer van hun binnenkort te verschijnen nieuwe album. Hun hard rockin' sleazin' style of glam rock zorgde voor een aardige opwarmer zonder dat ik het er echt warm van kreeg. Toch noteerde ik een heel gedreven versie van hun 'Bad Seed'.

Michael Monroe is een naam die in de oren van glam rock/metal fans vrij bekend in de oren zou moeten klinken daar de man begin jaren tachtig nogal furore maakte met Hanoi Rocks. Die band bracht Michael een tweede maal tot leven tussen 2001 en 2009, maar sindsdien probeert hij het dus onder eigen naam. Muzikaal is er niet erg verandert aan wat hij toen met Hanoi Rocks bracht: glam rock/metal of hair metal of hoe je het ook wil gaan noemen met nu en dan een scheutje blues (vooral dankzij de inbreng van een saxofoon of een harmonica) en zelf wat punk om de randjes wat zachter of harder te maken. Dat er in de setlist dan ook een aantal nummers uit het playbook van Hanoi Rocks langs kwamen zal niemand verbazen. Maar de man is nog steeds in staat om een opwindende show te geven. Hij staat geen seconde stil, jongleert met zijn microstatief, springt op en neer, zwaait met zijn micro rond, zwaait zijn benen tot over het microstatief, gaat in spagaat gaan zitten, veert rechtop, kruipt over het podium, …
Precies of hij is nog steeds drie maal zeven. Een paar nummers uit die opzwepende set: 'Old Kings Road', 'Man With No Eyes', Hammersmith', 'Got Blood', 'Up Around The Bend', 'Dead en Jail, Rock 'n' Roll'. Ook twee bisnummers mocht deband nog afleveren en ook dat deden ze met verve: 'Nothings Allright' en 'Wanna Be Loved'. Ik zal maar eerlijk zijn: deze set overtrof duidelijk mijn verwachtingen.

Afsluiter van deze avond was het in hun thuisland op handen gedragen Hardcore Superstar. Dit Zweedse viertal is werkelijk heel groot in eigen land, maar moet het hier in de lage landen met een stuk minder doen. Getuige hiervan was de toch maar matige opkomst daar er niet half zo veel volk was komen opdagen als voor het concert van Y&T eerder deze week. Een publiek dat ook heel wat jonger oogde dan vijf dagen eerder, maar toch wel enorm genoot van dit kwartet dat ook al een soort van glam rock/metal brengt, maar daar dan wel een scheutje classic hard rock en een scheut punk in vermengt. Op papier iets dat me beter, muzikaal gezien, beter zou moeten smaken dan wat de twee vorige bands presenteerden, maar waar in de praktijk niets van te merken viel. Ik vond de band wat routineus overkomen (misschien hadden ze op een pak meer publiek gerekend?) en ook hun podium présence kwam naar mijn gevoel nogal onverschillig over. Maar het overgrote deel van het publiek lustte dit blijkbaar wel en genoot dan ook van de set van het viertal. Slechts een nummer is me wat bijgebleven: 'Last Call For Alcohol' en wat ik dus een vrij vlakke set vond.

Maar goed, je kan niet alles even goed en knap vinden zodat ik deze avond niet met onderbrengen in het vakje “onvergetelijk”, al zal ik toch nog een aantal maal terugdenken aan alle gekke capriolen en bekkentrekken van Michael Monroe die voor mij beter als afsluiter had gefungeerd.