Dag 2 • 3-4 juli 2015 • Diepenbeek

Vandaag dag 2 van Hookrock en meteen ook misschien de zwoelste dag van het jaar en wanneer je dan ‘high noon’ de wagen in moet om je bij temperaturen van meer dan 35° te verplaatsen naar een festivaltent waar je makkelijk nog enkele graden kan bijtellen zakt de moed toch wel een beetje in de schoenen. Het is maar dat het gisteren muzikaal al OK was op de weide van Hookrock en dat ons helpt om ons naar Limburg te verplaatsen.

Niet minder dan 8 bands op de affiche vandaag en het startschot zou al plaatsvinden om 13:30 waarop we weer volmondig roepen van een paar groepen minder doet het bezoekersaantal niet meteen dalen. Aangekomen was op de bomvolle camping het nog volledig siësta-time en dus waren het maar een paar die hards en die mannen met de loodzware fototoestellen die al op post waren. Gelukkig deed MC Wim Huybrechts AKA Den Huibbe de camping wakker worden met de aankondiging van het hardst werkende blues duo van groot Gent en omstreken en dan doelen we uiteraard op Guy Verlinde en Tiny Legs Tim.

Delta en slide om de dag mee te beginnen is te verteren voor mij en dat moet ook wel voor een ganse meute het geval zijn want al onmiddellijk stonden er enkele rijen fans de tropische temperaturen te trotseren op de tonen van ‘Steppin Up’ uit de nieuwste CD van Tiny Legs Tim. Deze beide heren hebben hun schouders gestoken onder de nieuwste blues club de Missy Sippy te Ghent om onze geliefde muziek een nieuwe revival te laten beleven en als je het programma van de ‘Gentse Fieste’ bekijkt gaan ze zeker in hun opzet slagen, zeker wanneer Guy iedereen uitnodigt om te gaan slapen bij Tim De Graeve.

Beide blues brothers hebben dit jaar een succesvol album op de markt gebracht en dus zijn er voor de Belgische blues scene ‘Better Days Ahead’ om Guy zijn laatste album maar te citeren. Guy en Tim brengen hoofdzakelijk een mix van eigen werk en nummers als ‘Keep Me Satisfied’ en ‘Loaded Gun’ brengen de tent al in de juiste stemming voor een volle agenda. Wat is er beter dan een boogie als outswinger en dat doen ze beide met ‘Hardcore Blues’ en daarmee is de stempel voor de rest van de dag meteen gezet. Na de eerste act was het voor mezelf al meteen samentroepen met enkel DD’s (dangerous drinkers) en zo belanden we al vlug in het tempo van de ‘good ol’ days’ en kon de kraan al bijna blijven lopen waardoor je het zo zag aankomen dat er hier wel enkele zouden sneuvelen vandaag.

Een goed uur na de start van de eerste groep en al meteen enkele Cristallekes later konden we ons gaan opmaken voor een totaal onbekende. Lydia Warren was voor mij en voor velen een primeur en dus tasten we het duister wat deze uit Virginia afkomstige dame ons zou gaan brengen.  Als assistentie bracht deze Lydia Warren meteen twee landgenoten mee met aan de basgitaar Carlo Van Belleghem en aan de drums Marcus Weymaere die volgens insiders al speelde bij Guy Swinnen die we binnen 2 weken met zijn Scabs op Blues Peer zullen aantreffen.

Lydia brengt ons oerdegelijke blues met nummers als ‘Memphis’ en ‘Sticks and Stones’ die ook op haar album ‘Hotel Beds’ terug te vinden zijn en omdat deze dame ons wel beviel gaan we later deze week haar CD wel eens van naderbij bekijken en beluisteren. Sterke gitaarrifs en een heuse blues stem zijn haar wapenfeiten al hebben ‘De Witte’ en ik zo ons eigen mening wanneer ze een pure country ballad uit de mouw schudt met het nummer ‘I Think I Would’. Maar desalniettemin niets dan lof voor deze dame want voor de rest is het aangenaam genieten met werk van Albert Collins als ‘Don’t Lose Your Cool’ en ‘Goin’ Down’ van Don Nix die we zeker allemaal kennen in de versie van Freddie King. Lydia Warren haar uurtje zit er hier op in Diepenbeek maar van ‘Den Huibbe’ en ook van ons mag ze zeker nog een bissertje brengen en daarvoor duikt ze terug in het arsenaal van Collins met het instrumentaaltje ‘Backstroke’. Voor de talrijke aanwezigen is het hier ook pompen of verzuipen en dus wordt er maar terug Cristal aangeleverd want van teveel water moeten we teveel naar… and so we get loaded!

Het lijkt wel al een eeuwigheid sinds we hier aankwamen op het hoogtepunt van de middag maar toch zitten we met het nieuwe Britse wonderkind van de blues nog maar aan de 3de act van de dag. Laurence Jones is hier in de lage landen aan een heuse opmars bezig en daar zullen Esther en haar ‘Bluester’ niet rouwig om zijn. Uiteraard is het nieuw voor velen er natuurlijk al af wanneer ze met regelmaat op de affiche staan maar de show van Laurence Jones met zijn bassist Roger Inniss blijven iedereen entertainen.

Bij Laurence Jones hoor je duidelijk waar hij de mosterd heeft gehaald en de invloeden van zijn mentor Walter Trout zijn duidelijk hoorbaar. Ook al begint rock een beetje de bovenhand te halen bij deze ‘youngster’ toch zit er nog meer dan voldoende blues in zijn bagage zoals met ‘Good Mornin’ Blues’ en voor deze oerklassieker van Leadbelly moeten we toch al terug naar het pre-war tijdperk. Dat Laurence Jones een oustanding gitarist is hoeft geen betoog en iedereen raakt bijna in tranche bij het horen van zijn versie van ‘All Along The Watchtower’ en daar hoeven geen andere hulpmiddelen voor worden aangewend. Benieuwd of Robert Zimmerman dit had verwacht van zijn nummer al mag hij natuurlijk dankbaar zijn aan ene Jimi Hendrix. Alleen Laurence zijn tribute aan BB King met ‘The Trill Is Gone’ was mijn inziens iets minder geslaagd en daardoor grepen we al vlug terug naar de ‘Cristal’. Zijn opener vandaag was uiteraard ‘What’s It Gonna Be’ en dat is meteen ook de titeltrack van zijn nieuwste album dat achteraf als zoete broodjes van de hand ging.

Tijd voor wat anders nu want Hookrock staat ook ieder jaar wel garant voor een portie roots en daar gaan de Belgisch-Nederlandse formatie Sugaree nu eens dadelijk verandering in brengen. Sugaree staat voor Clark Kenis die we uiteraard kennen van Moonshine Reunion maar nu hier zijn kunstjes laat zien samen met Roel Jacobs en dan gaat ons hart weerom bloeden want we missen de ‘Sniffers’ toch wel hard hoor. Het andere duo zijn dus de ‘ollanders’ en daarbij is er de terug een straffe gitarist te bewonderen zijnde Dusty Ciggaar en aan de drums is Darryl de sigaar ;-)
Dat ze de naam haalden bij die van Grateful Dead ben ik weeral vergeten te vragen aan de ‘Clark’ maar onze paden zullen, zeker en vast, nog wel eens kruisen. Dusty zagen we recent nog aan het werk in Goezot in’t Hofke en misschien was daardoor de ‘Mark’ ook aanwezig. Nummers als ‘Lonesome Tears’ en ‘Sugaree’ dan weten we dat het dansen is geblazen en dat is met deze temperatuur dus alleen weggelegd voor de ‘echte doorduwers’ onder ons maar feit is wel dat de tent goed in beweging was maar iets anders dan dit hadden we natuurlijk van Clark, Roel, Dusty en Darryl niet verwacht al kon er spijtig geen ‘encore’ meer af want voor Dusty stond de taxi al te draaien om hem naar het volgende concert te brengen en wij maar klagen met een Cristal in de hand en met ‘seks’ uit de monitors… of was het sax?

Met het einde van Sugaree zaten we zowat in het helft van het programma, dus nog 4 bands te gaan en zo stilaan maken we ons ook op voor de grote kanonnen al weet ik niet of The Hightones daar bij horen want voor mij zijn ze een primeur. Ik was nog niet gaan googlen op deze hoge tonen dus verwachtte ik zo iets als rock-’n-roll van deze bezetting. Dit viertal bestaat uit Pierre Sjöholm (vocals & guitar), Daniel Fredriksson (bass & security), Christer Ring (harmonica) en Lucas Lindstedt (drums) en verbaasden me al vanaf het begin. Hun begin was al meteen dan maar een schot in de roos want ‘Futher Up on The Road’ dat eerst werd opgenomen door Bobby Blue en werd misschien daarna onsterfelijk gemaakt door de versie van Eric Clapton. Deze Texas Shuffle worden we uiteraard als bluesliefhebber nooit moe.
Rock-’n-roll was er toch een beetje bij met deze Hightones  want we kunnen wel stellen dat dit viertal een Zweedse versie zou kunnen zijn van Kim Wilson en zijn Fabulous Thundebirds al is hun versie van Bo Diddley zijn ‘Mona’ ook meer dan opzwepend en dat is ook zo. Een perfect geoliede machine met de rauwere harmonica sound van Christer en Pierre op zijn denkelijk Zweedse versie van een ’Strat’ en met deze Hightones een uurtje van aangenaam verpozen.

Van de drie headliners van het Hookrock bluesfest waren er twee die de Chicago bluesstijl hoog in het vaandel dragen en de eerste van deze twee was de zoon van de overbekende Magic Slim. Shawn Holt en zijn ‘partners in crime’ hadden op de vlieghaven enkele problemen met de bagage en dus waren die van Zweden zo vriendelijk geweest om hun instrumenten ter beschikking te stellen, zo kon het eerste Chicago feestje van start gaan. Natuurlijk ga je de zoon spiegelen aan de vader en dat is natuurlijk een beetje kort door de bocht zeker wanneer ‘daddy’ steeds één van mijn favorieten is geweest. Dus gewoon Morris Holt wegbannen was de boodschap, trouwens, deze begeleidende tranen zijn ook van een andere orde.
Shawn wordt begeleid door Levi William (guitar & vocals), Christopher Biedron (bass) en Vern Taylor (drums). Door de spijtige opstelling van de drums was het onmogelijk een mooi plaatsje te schieten van Vern want hij gaf zich voor de volle 100% achter zijn drumstel. Wie ook meesterlijk indrukwekkend was van deze ‘Teardrops’ was zonder meer bassist C. Biedron want deze slappin’ bassist deed menig basspeler aanwezig wel even een kreetje van verbazing slaan. Nummers als ‘Crosscut Saw’ zijn natuurlijk klassiekers in de blues maar voor de intro van hun versie van ‘Wang Dang Doodle’ doen we toch even ons petje af. Nog een sing-a-long met ‘Talk To Me Baby’ en het eerste deel Chicago blues ligt rond 22:30 achter ons.

Van onze ‘witte’ kwam vanavond de quote ‘the best of the sons of the fathers’ en zo komen we bij die andere zoon die in de voetsporen trad van zijn vader en dan hebben we het over Mud Morganfield. Deze zoon van McKinley Morgenfield aka Muddy Waters heeft duidelijk de fysieke eigenschappen van pappa maar daar houdt voor mij de vergelijking op of het moet dan nog het woordje Mud zijn dat Larry Morganfield in zijn artiestennaam heeft verweeft. Nog maar 61 en toch lijkt het of de zoon al wel een paar jaartjes ouder is. Zijn keuze van nummers zint  me wel want ‘I Want To Be Loved’ en ‘Blow Wind Blow’ krijgen ook de menigte mee maar zijn bodylanguage hierbij vind ik persoonlijk maar niks. Toch genieten we een beetje van de sound en zeker de inbreng van de smoelschuiver en gitarist mogen er best zijn en zo verdiend deze oudste zoon van de zevende zoon toch een verdiend applaus.

De warmte en de diverse Cristallekes beginnen stilaan zijn tol te eisen en ik neem het zekere voor het onzekere en berg mijn toestel vlug op want er rest natuurlijk nog Stefan die wel tot het gaatje plaatjes blijft schieten. De afsluiter van dit festival zijn de Britse bluesformatie The Hoax maar Jon Amor hebben we al een beetje teveel gezien, zo probeerde hij ons nog beet te nemen in de herfst van vorig jaar bij Move2blues of op Goezot waar hij enkele weken met zijn eigen bluesband aan het werk was. Eerder dit jaar zagen we hem dan ook aantreden met de supergroep ‘The Boom Band’ maar ook al hebben ze een grote aanhang toch ben ik er nu niet bepaald fan van. Met respect vermelden we toch dat deze The Hoax al meer dan 20 jaar de toon bepaalt van de blueswereld in Engeland en worden ze soms wel eens vergeleken met een nieuwere versie van de Stones maar dan ga ik hier op de tenen van de Stones fans wel staan. We laten hun feestje van ‘Big City Blues’ voor de echte fans maar bij ondergetekende gaat het licht stilaan uit.

Een sterke affiche heeft dan ook heel wat volk naar deze tent gelokt en dat was zeker door de tropische temperaturen niet te verwachten maar het bloed kruipt waar het niet kan gaanen dus waren de blues fanaten voor dit eerste zomer bluesfest van de partij. Meer dan voldoende informatie kunnen vergaren hier op de weide zoals de affiches van Oetslovenblues, Swing, Binkom , Septemberblues, Blues Peer, Limburg Roots Festival, Blues in Schoten, Rosmalen, Blues Alive Boxmeer en nog veel meer zoals de reeds complete agenda van Move2Blues en dan zitten we al terug in het clubseizoen… maar waar waren de affiches van Gevarenwinkel??? En daar wist Vic zelfs geen antwoord op te geven.
Nog interessante weetjes… op 7 november begint Chilly Willy aan hun versie 12.0 op Klakson blues en op zondag 11 oktober is er de verrassing van het jaar, ene Stef Paglia waagt zich als componist en zanger in een singer-songwriterscorner… wordt vervolgd ;-).

Dikke proficiat voor Ivan en zijn crew want niets dan tevreden gezichten al rest er nu nog de vraag welke datum er op de ‘jupkes’ zal staan bij de volgende editie? Eerstvolgende blues afspraak … Peer!