Met: Bigwood Leonard, Bourbon Street, Justina ‘Lee’ Brown feat. Morblus, Back ‘N’ Black, Many More, Black Cat Biscuit, Nico Duportal & His Rhythm Dudes, Erja Lyytinen, Big ‘Daddy’ Wilson, Eric Sardinas And Big Motor, Boogie Beasts.
|
De hemelsuizen hielden blijkbaar geen rekening met het feit dat de vzw. Blues Adventure hun jaarlijkse editie van Hookrock Outdoor organiseerde. Was de reden misschien te zoeken in het feit dat het de 13de editie was of konden de weergoden het misschien moeilijk verkroppen dat het festival verhuisde van het eerste weekend van juli naar het derde weekend van juni? Een zekerheid is wel dat het festival in het verleden nogal eens te kampen had met een moordende hitte. Met een heuse wolkbreuk als reisgenoot zetten wij op de eerste festivaldag koers naar Diepenbeek, waar Bigwood Leonard omstreeks 19u mocht aftrappen. |
|
Deze uit Limburg komende band beweert dat ze de muziek van iconen als Muddy Waters, Howlin’ Wolf op een eigen manier ontdekten. Dat dit op hun eigen manier was, daar twijfelen wij niet aan. Van de invloeden van de grootheden van de blues was in hun set maar weinig te merken. Integendeel zelfs. Met een als vervuilde smog verpakt oorverdovend geluid, werkten de heren zich door een weinig afwisselend repertoire. Eventjes probeerde de band het nog te redden met een versie van Bowie’s ‘Rebel, Rebel’ of Cash’s ‘I Got Stripes’. Sorry maar de versies die wij hoorden zijn misschien amusant in het repetitiekot maar horen niet thuis op een podium.
Een band die de blues wel een ereplaats geeft in hun repertoire is Bourbon Street. Bovendien doen zij dit op zo een eigen en vooral professionele manier. Bassist, zanger en frontman Mario Jossels groeit trouwens nog steeds. Niet alleen wordt zijn instrument hoe langer hoe meer een deel van hemzelf, ook vocaal overtuigt hij steeds meer. Dat viel ook op tijdens deze 60 minuten durende set. Mario klinkt rauw en oprecht en hij gelooft in hetgeen hij brengt. Hun zeer afwisselende set stond bovendien bol van schitterende gitaarpartijen en snedige harpsolo’s. Uit een ander vaatje tapte de Nigeriaanse Justina ‘Lee’ Brown. Op Swing Wespelaar wist ze vriend en vijand reeds te overtuigen en dat herhaalde ze hier nog eens. Gesteund door de geweldige Italiaanse bluesband Morblus, gaf ze een staaltje weg van hedendaagse femaleblues. De band van Roberto Morbioli zorgde met ‘Ain’t Nobody’s Business’ voor de opwarmer, waarna het de beurt was aan Justina. Justina is duidelijk beïnvloed door Etta James. Dat klonk niet alleen door in haar eigen songs, maar met een gedreven versie van ‘Damn Your Eyes’ zette zij dit nog extra in de verf. Earcatcher was ongetwijfeld haar aan alle minderheden en mensen in moeilijkheden opgedragen ballade ‘Soulshine’. Subliem optreden! |
Dames die van AC/DC houden zijn er bij de vleet, maar als die dan ook nog op een podium gaan staan, dan kunnen dat niet anders dan de ‘babes’ van Back ‘N’ Black zijn. Deze Zwitserse dames zijn dan ook krakken in het coveren van de hits van de door de broers Angus en Malcolm Young in 1973 opgerichte Australische hardrock- en heavymetalband. Met een enorme souplesse werkten zij zich enthousiast door hun luide en tot headbanging aanzettende set, met als gevolg een optreden dat bulkte van de pure ambiance. Schitterende act om de eerste dag Hookrock 2016 af te sluiten.
Ondanks de aanhoudende regen en de wedstrijd van onze Rode Duivels was de tent omstreeks 14 u toch goed gevuld voor zaterdagse spitsafbijters Many More. Deze band van eigen bodem staat bekend om zijn dynamische aanpak bij het coveren van rock- en bluesrockklassiekers. En dat wreven ze Diepenbeek nog maar eens onder de neus met nummers als ‘Linda Lu’, ‘Suzie Q’ en hoe kan het ook anders ‘Johnny B. Good’. Ook uit eigen contreien zijn Black Cat Biscuit. Geen totaal onbekenden voor de bluesliefhebbers want niemand minder dan Jeffrey Gijbels, zoon van…….juist ja, zit achter de drums. Wij zagen de band een week geleden reeds aan het werk op de oldtimeravond in Peer en onmiddellijk wisten wij het zeker. Deze band heeft potentieel. Met zanger en gitarist Bart Arnauts heeft de band niet alleen een charismatische frontman, maar ook iemand die blues, West Coast swing en zelfs country op een unieke manier weet te serveren. Dat deden ze ook nu weer. Traditiegetrouw opende stergitarist Stanley Patty met een meer dan overtuigende instrumental, waarna het feest kon losbarsten. Songs als ‘Bad James’, ‘He’s A Fool’ en vanzelfsprekend ‘A Woman’s Mind’ deden ons het slechte weer al vlug vergeten. Een pluim ook voor de ‘koekendooscaster’, die niet alleen knap oogt, maar ook nog schitterend klinkt. |
|
Blazers in een band zorgen toch nog steeds voor een meerwaarde. Dat was ook te merken tijdens het optreden van Nico Duportal & His Rhythm Dudes. Het leek wel een uitwisseling. Onze Duivels naar Frankrijk en Fransman Nico Duportal naar België. Wij zagen Nico reeds vaak aan het werk en eerlijk gezegd, de man ontgoochelt nooit. Of hij nu blues speelt, waarbij zijn spel je doet denken aan T-Bone Walker, swing, jump of rockende rhythm & blues, Nico steelt de show. Enkele weken geleden zagen wij de band nog op Goezot in Oud-Turnhout en daar was het niet anders. Ook nu op Hookrock kon hij weer rekenen op Thibaut Chopin op double bass, Olivier Cantrelle op keyboards, Pascal Mucci aan de drums en Alex Bertein en Arnaud Desprez, respectievelijk op bariton- en tenorsax. Na een dik uur swingende en dansbare ‘feeling good’ muziek, mocht er nog eens een dame aantreden. Verwonderlijk is het niet maar als een vrouw het podium betreedt kan je er donder op zeggen dat de mannen de eerste rijen bevolken. Ook nu tijdens de set van de Finse Erja Lyytinen was dit zo. Haar titel van ‘Finse Slidegodin’ maakte ze ook nu weer waar. Naast haar bekende songs, wist ze eveneens te overtuigen met tot de verbeelding sprekende versies van ‘Steamy Windows’ en Elmore James’ ‘Dust My Broom’. Vrijdag begeleidde de Italiaanse band Morblus nog de Nigeriaanse Justina ‘Lee’ Brown en zaterdag mochten ze andermaal het podium op maar nu als backingband voor Big ‘Daddy’ Wilson. De in North Carolina geboren Wilson heeft een stem die je onmogelijk onberoerd laat. |
De warmte die ervan uitgaat, geeft zijn blues met gospelinvloeden doorweven repertoire, een oogverblindende glans. ‘John The Revelator’, ‘Drop Down Here’ waren maar enkele van de parels die Wilson kwistig rondstrooide. Kers op de taart was het akoestisch gebrachte ‘Time To Move’. Van Eric Sardinas and Big Motor ben je fan of niet. Nu geldt dat wel voor meerdere artiesten, maar voor Sardinas toch in het bijzonder. De manier waarop hij zijn resonator geselt en martelt kan niet iedereen bekoren. En wanneer hij dan ook nog in hogere sferen vertoeft, is er helemaal geen houden meer aan. En dat was nu net het geval. Maar liefst tweemaal speelde Sardinas ‘I’m In Love With My Baby’. Erja Lyytinen deed zelfs verwoede pogingen om een slideduet te spelen met Eric, maar Mr. Sardinas kon het tij niet keren. Niettemin kon een deel van het publiek er blijkbaar toch nog van genieten. Voor afsluiter Boogie Beasts was het quasi een thuismatch. Goede wijn behoeft geen krans en dat geldt ook voor de band van Jan, Mathias, Fabian en Gert. Hun denderende, imponerende boogies zetten ook nu de tent weer op zijn kop. Fantastische set en een tot in de vroege uren durend feestje voor de laatblijvers. Met ‘Vegas’ kwam het einde van het feestje in zicht en omstreeks 2.00 u was deze editie van Hookrock aan zijn einde toe. Een editie, waar op enkele mindere acts na, toch nog heel wat te genieten viel. |
Met dank aan Hookrock (Ivan en Ronny)