Na het gezellige gesprek in Heindonk in januari van dit jaar, was het opnieuw "Clouseau Time". Keys & Chords werd formeel uitgenodigd voor een mysterieuze persconferentie. Waarom? De broers Wauters kondigden triomfantelijk hun terugkeer naar het Sportpaleis aan. Na ettelijke concertreeksen en een welverdiende adempauze, zijn ze volledig klaar en enthousiast om vanaf december 2014 de Antwerpse tempel weer meerdere keren te laten vollopen.
Julian De Backer: "Uiteraard proficiat met jullie nieuwe concertreeks. Wij journalisten zijn ook reeds uitgenodigd. Schaamteloos maken wij misbruik."
Kris Wauters: "Terecht!"
Koen Wauters: "Zo hoort het."
Kris: "Ik zou het ook doen."
Julian: "Zou ik even een warm pleidooi mogen houden? In het begin van de persconferentie vertelden jullie dat jullie een aantal onbekende nummers gaan spelen ..."
Koen: "Ja! Shoot!"
Julian: "Ik heb drie verzoeknummers: 'Fiets', 'Vanavond Ben Ik Bob' ..."
Koen (begint te zingen): "Want vanavoooond ... ben ik Booooob ..."
Julian: "... en 'Handenklap Voetenstap'. Laat het eens rondzwermen, en breng de drie nummers misschien in een leuke medley."
Koen (zingt verder): "Want vanavond! Tu-du-du-du-dum."
Julian: "Ik denk dat jullie ook nooit meer Motown zijn geweest dan met 'Handenklap Voetenstap'."
Kris: "Dat was in elk geval een apart nummer."
Julian: "Een sequel mag altijd op de volgende plaat."
Kris: "Staat genoteerd."
Julian: "Meer voetenstap! Meer handenklap!"
(Kris grinnikt)
Julian: "Vorige keer vertelden jullie me dat jullie finale singlekeuze hebben. Jullie hadden dat recht afgedwongen bij de platenfirma, omdat jullie vonden dat er soms teveel trage nummers op single verschenen. Als jullie dan toch relatief veel te zeggen hebben, zou het dan niet mooi zijn om eens een volledige vinylbox met alle Clouseau-albums uit te brengen?"
Kris: "We hebben daar nog over gesproken. Net toen EMI verkocht was aan Warner, zat ik op het bureau. David van EMI zat daar met zijn box van The Beatles. Alle vinyls, net zoals de originele uitgaven. Dat zag er fantastisch uit! Natuurlijk: de albums van The Beatles zijn ooit uitgekomen op vinyl. Die van ons niet. Enkel onze eerste twee albums zijn ook op plaat verschenen. Ja, wie weet, ooit wel eens. Ik denk dan echter steeds dat zo'n box lijkt op een livetime achievement award. Een "OK, mannen, het is genoeg geweest, nu mag je stoppen"-signaal. Als je zo'n box uitbrengt, lijkt het ook zo definitief."
Julian: "Het zou fijn zijn om een vinylversie te hebben van, bijvoorbeeld, 'Clouseau', jullie laatste plaat. Vermits jij, Kris, toch een echte audiofiel bent. Je houdt ook van mooie dingen, en vinyl blijft toch nog net iets meer kwaliteitswijn voor de liefhebber dan de instantkoffie die een cd is."
Kris: "Mja, veel hangt af van hoe je ze opneemt en hoe je ze maakt. Onvermijdelijk wordt het gedecimeerd op een gegeven moment. Als je van je master een vinylversie zou maken, gaat die niet beter klinken dan de cd."
Julian: "Nee?"
Kris: "Nee, omdat je master ook al in 44.1 kilohertz is. Dan verlies je alle frequenties boven en onder de zoveel kilohertz. En je krijgt die niet terug, buiten misschien wat gekraak van een naald. Maar goed, misschien kunnen we de liefhebbers van vinyl onze volgende plaat wel schenken ..."
Julian: "Omdat jullie in Vlaanderen toch het meeste kunnen afdwingen van jullie platenfirma, wegens eclatant succes de voorbije 30 jaar. Geef hen een paar prikjes."
Kris: "Het grote probleem is dat platenfirma's geen kloten meer verkopen. Ik ben nog altijd een beetje pissed dat de DVD van onze voorlaatste concertreeks, '10x10', nooit op Blu-ray is verschenen. Terwijl alles is opgenomen in HD! De platenfirma dacht dat ze er maar 300 van zouden verkopen, en dat het teveel zou kosten om aan te maken. Ze dachten hun broek eraan te scheuren. Ik ben er nog altijd kwaad voor!"
Julian: "Je zou een 'on demand'-programma kunnen opstarten. Bij 500 of 1000 voorbestellingen persen we de Blu-ray. Dat doen artiesten soms met risicoreleases."
Kris: "Dat hadden we kunnen doen, maar EMI was toen, wat dat betreft, niet goed bezig. Ik geef je gelijk. Zoals je zegt, wij proberen altijd de hoogst mogelijke standaard qua audio en qua beeld te halen. Dan is het wraakroepend dat je het slechts in SD-kwaliteit uitbrengt."
Julian: "Jullie concerten zijn altijd state-of-the-art, en thuis krijgen we enkel DVD-kwaliteit."
Kris: "Conclusie: iedereen moet live naar het Sportpaleis komen! Haha! Tot zover dit technisch kwartiertje, Koen."
Kris Wauters: "Terecht!"
Koen Wauters: "Zo hoort het."
Kris: "Ik zou het ook doen."
Julian: "Zou ik even een warm pleidooi mogen houden? In het begin van de persconferentie vertelden jullie dat jullie een aantal onbekende nummers gaan spelen ..."
Koen: "Ja! Shoot!"
Julian: "Ik heb drie verzoeknummers: 'Fiets', 'Vanavond Ben Ik Bob' ..."
Koen (begint te zingen): "Want vanavoooond ... ben ik Booooob ..."
Julian: "... en 'Handenklap Voetenstap'. Laat het eens rondzwermen, en breng de drie nummers misschien in een leuke medley."
Koen (zingt verder): "Want vanavond! Tu-du-du-du-dum."
Julian: "Ik denk dat jullie ook nooit meer Motown zijn geweest dan met 'Handenklap Voetenstap'."
Kris: "Dat was in elk geval een apart nummer."
Julian: "Een sequel mag altijd op de volgende plaat."
Kris: "Staat genoteerd."
Julian: "Meer voetenstap! Meer handenklap!"
(Kris grinnikt)
Julian: "Vorige keer vertelden jullie me dat jullie finale singlekeuze hebben. Jullie hadden dat recht afgedwongen bij de platenfirma, omdat jullie vonden dat er soms teveel trage nummers op single verschenen. Als jullie dan toch relatief veel te zeggen hebben, zou het dan niet mooi zijn om eens een volledige vinylbox met alle Clouseau-albums uit te brengen?"
Kris: "We hebben daar nog over gesproken. Net toen EMI verkocht was aan Warner, zat ik op het bureau. David van EMI zat daar met zijn box van The Beatles. Alle vinyls, net zoals de originele uitgaven. Dat zag er fantastisch uit! Natuurlijk: de albums van The Beatles zijn ooit uitgekomen op vinyl. Die van ons niet. Enkel onze eerste twee albums zijn ook op plaat verschenen. Ja, wie weet, ooit wel eens. Ik denk dan echter steeds dat zo'n box lijkt op een livetime achievement award. Een "OK, mannen, het is genoeg geweest, nu mag je stoppen"-signaal. Als je zo'n box uitbrengt, lijkt het ook zo definitief."
Julian: "Het zou fijn zijn om een vinylversie te hebben van, bijvoorbeeld, 'Clouseau', jullie laatste plaat. Vermits jij, Kris, toch een echte audiofiel bent. Je houdt ook van mooie dingen, en vinyl blijft toch nog net iets meer kwaliteitswijn voor de liefhebber dan de instantkoffie die een cd is."
Kris: "Mja, veel hangt af van hoe je ze opneemt en hoe je ze maakt. Onvermijdelijk wordt het gedecimeerd op een gegeven moment. Als je van je master een vinylversie zou maken, gaat die niet beter klinken dan de cd."
Julian: "Nee?"
Kris: "Nee, omdat je master ook al in 44.1 kilohertz is. Dan verlies je alle frequenties boven en onder de zoveel kilohertz. En je krijgt die niet terug, buiten misschien wat gekraak van een naald. Maar goed, misschien kunnen we de liefhebbers van vinyl onze volgende plaat wel schenken ..."
Julian: "Omdat jullie in Vlaanderen toch het meeste kunnen afdwingen van jullie platenfirma, wegens eclatant succes de voorbije 30 jaar. Geef hen een paar prikjes."
Kris: "Het grote probleem is dat platenfirma's geen kloten meer verkopen. Ik ben nog altijd een beetje pissed dat de DVD van onze voorlaatste concertreeks, '10x10', nooit op Blu-ray is verschenen. Terwijl alles is opgenomen in HD! De platenfirma dacht dat ze er maar 300 van zouden verkopen, en dat het teveel zou kosten om aan te maken. Ze dachten hun broek eraan te scheuren. Ik ben er nog altijd kwaad voor!"
Julian: "Je zou een 'on demand'-programma kunnen opstarten. Bij 500 of 1000 voorbestellingen persen we de Blu-ray. Dat doen artiesten soms met risicoreleases."
Kris: "Dat hadden we kunnen doen, maar EMI was toen, wat dat betreft, niet goed bezig. Ik geef je gelijk. Zoals je zegt, wij proberen altijd de hoogst mogelijke standaard qua audio en qua beeld te halen. Dan is het wraakroepend dat je het slechts in SD-kwaliteit uitbrengt."
Julian: "Jullie concerten zijn altijd state-of-the-art, en thuis krijgen we enkel DVD-kwaliteit."
Kris: "Conclusie: iedereen moet live naar het Sportpaleis komen! Haha! Tot zover dit technisch kwartiertje, Koen."
Koen: "Ja ja. Had ik het geweten, ik was een piske gaan doen."
(allen lachen)
Julian: "De vorige keer zei je net hetzelfde. "Ik ga mijn kinderen in bed leggen, salut mannen! ProTools? ProFools! Ik ben hier weg." ..."
Koen: "Hahaha!"
Julian: "Wiens idee was de kermismuziek op het einde van 'De Nacht Duurt Nog Lang'? Ik vind dat een heel mooie coda."
Kris: "Jean Blaute had het idee om een van de muzikanten van ... ik ben even de naam kwijt, om een van die muzikanten te vragen er een draailier in te steken. Omdat dat de 6/8-maat heeft. Onderweg hebben we de boel gestopt, en de draailier laten draaien. Dat was niet onlogisch om zo te eindigen. Het paste supergoed bij het liedje. Heel tof."
Julian: "Een heel goede keuze."
Kris: "Echt een draailier van ... allez, zo'n groep met allemaal traditionele instrumenten. Ik kom er niet op! N'importe."
Koen (droog): "Ik ben al blij als ik de naam van mijn kinderen kan onthouden. Haha!"
Julian: "Tijden veranderen, technologie ook. Is het al gebeurd dat jullie aan de jongere Clouseau-fans moeten uitleggen wat "Verlossing op het antwoordapparaat" (uit 'Dat Ze De Mooiste Is', red.) betekent? Of wie Marlon Brando is?"
Koen: "Hm, nee, eigenlijk nog niet. Mijn kinderen luisteren nog niet naar die liedjes."
Kris: "Het concept "antwoordapparaat" kent iedereen toch nog, hé? Je laat nog steeds een bericht achter op ..."
Julian: "Nu heet dat "voice mail" ..."
Kris: "Ja, inderdaad."
Koen: "Ik zeg nog steeds antwoordapparaat."
Kris: "Brando, mja, dat is een ander paar mouwen."
Koen: "Het zou in principe kunnen. De vraag is: hoe vaak luisteren kinderen (niet alleen mijn kinderen) naar het oude repertoire? Dat hangt af van ouders, of mama's, die het thuis nog afspelen. Antwoord op jouw vraag: nee, we krijgen daar geen vragen over. Misschien ooit wel, en dan ga ik gewoon zeggen: "Vraag het aan mijn broer!", haha."
Kris: "Marlon Brando is dood."
Julian: "Toevallig wordt hij ook genamedropt in het mooie nummer 'Advertising Space' van Robbie Williams. Ik weet niet of jullie dat kennen?"
Kris: "Nee."
Julian: "I saw you standing at the gates/When Marlon Brando passed away. Zeer mooi nummer, over een rockster op zijn retour."
Kris: "Brando is natuurlijk een mythische figuur."
Julian: "Blijft een icoon. Ik vind het ook heel leuk dat jullie zijn film 'Muiterij op de oceaan' citeren. Dat is inderdaad de correcte titel voor 'Mutiny on the Bounty'. Die poster hangt zelfs nog in De Roma in Borgerhout!"
Kris: "Ja!"
Julian: "Die oude titels sloegen vaak op niets. 'Rebel Without A Cause' heette 'Roekeloze Jeugd'."
Kris: "Dat klonk zelfs niet goed."
Koen: "Het dekt wel de lading."
Julian: "'Rebel Without A Cause' is wel veel graver."
Koen: "Ja, tuurlijk, hoeveel dingen klinken er niet graver in andere talen dan in onze taal?"
Kris: "Geloof ons, wij zingen in het Nederlands. Alles klinkt beter in het Engels. En in het Frans!"
(allen lachen)
Julian: "De vorige keer zei je net hetzelfde. "Ik ga mijn kinderen in bed leggen, salut mannen! ProTools? ProFools! Ik ben hier weg." ..."
Koen: "Hahaha!"
Julian: "Wiens idee was de kermismuziek op het einde van 'De Nacht Duurt Nog Lang'? Ik vind dat een heel mooie coda."
Kris: "Jean Blaute had het idee om een van de muzikanten van ... ik ben even de naam kwijt, om een van die muzikanten te vragen er een draailier in te steken. Omdat dat de 6/8-maat heeft. Onderweg hebben we de boel gestopt, en de draailier laten draaien. Dat was niet onlogisch om zo te eindigen. Het paste supergoed bij het liedje. Heel tof."
Julian: "Een heel goede keuze."
Kris: "Echt een draailier van ... allez, zo'n groep met allemaal traditionele instrumenten. Ik kom er niet op! N'importe."
Koen (droog): "Ik ben al blij als ik de naam van mijn kinderen kan onthouden. Haha!"
Julian: "Tijden veranderen, technologie ook. Is het al gebeurd dat jullie aan de jongere Clouseau-fans moeten uitleggen wat "Verlossing op het antwoordapparaat" (uit 'Dat Ze De Mooiste Is', red.) betekent? Of wie Marlon Brando is?"
Koen: "Hm, nee, eigenlijk nog niet. Mijn kinderen luisteren nog niet naar die liedjes."
Kris: "Het concept "antwoordapparaat" kent iedereen toch nog, hé? Je laat nog steeds een bericht achter op ..."
Julian: "Nu heet dat "voice mail" ..."
Kris: "Ja, inderdaad."
Koen: "Ik zeg nog steeds antwoordapparaat."
Kris: "Brando, mja, dat is een ander paar mouwen."
Koen: "Het zou in principe kunnen. De vraag is: hoe vaak luisteren kinderen (niet alleen mijn kinderen) naar het oude repertoire? Dat hangt af van ouders, of mama's, die het thuis nog afspelen. Antwoord op jouw vraag: nee, we krijgen daar geen vragen over. Misschien ooit wel, en dan ga ik gewoon zeggen: "Vraag het aan mijn broer!", haha."
Kris: "Marlon Brando is dood."
Julian: "Toevallig wordt hij ook genamedropt in het mooie nummer 'Advertising Space' van Robbie Williams. Ik weet niet of jullie dat kennen?"
Kris: "Nee."
Julian: "I saw you standing at the gates/When Marlon Brando passed away. Zeer mooi nummer, over een rockster op zijn retour."
Kris: "Brando is natuurlijk een mythische figuur."
Julian: "Blijft een icoon. Ik vind het ook heel leuk dat jullie zijn film 'Muiterij op de oceaan' citeren. Dat is inderdaad de correcte titel voor 'Mutiny on the Bounty'. Die poster hangt zelfs nog in De Roma in Borgerhout!"
Kris: "Ja!"
Julian: "Die oude titels sloegen vaak op niets. 'Rebel Without A Cause' heette 'Roekeloze Jeugd'."
Kris: "Dat klonk zelfs niet goed."
Koen: "Het dekt wel de lading."
Julian: "'Rebel Without A Cause' is wel veel graver."
Koen: "Ja, tuurlijk, hoeveel dingen klinken er niet graver in andere talen dan in onze taal?"
Kris: "Geloof ons, wij zingen in het Nederlands. Alles klinkt beter in het Engels. En in het Frans!"
Julian: "De film 'Cars' heet in Zweden 'Bilar' ..."
Kris: "'Bilar?'"
Julian: "Letterlijk 'Auto's'. Gelukkig heet hij bij ons gewoon 'Cars' ...'
Koen: "Ik zou zeggen: "Ka-chow!" (de catchphrase van het hoofdpersonage uit 'Cars', red.)"
Julian (wiens frank valt): "Juist! Jullie hadden een rol in 'Cars'!"
Koen: "Ik ben hem gewoon! Ik ben Cars!"
Julian (fanboy-modus): "Ik zit gewoon tegenover Lightning McQueen!"
Kris: "Hoe heette hij nu weer?"
Julian: "Lightning McQueen."
Kris: "En in het Nederlands?"
Koen: "'Cars'."
Julian: "'Bliksem'."
Kris: "'Bliksem', ja!"
Koen: "Ah, zo, ja!"
Julian: "Albums hebben vaak werktitels. Kunnen jullie er enkele met de lezers delen? Heette 'Oker' vroeger bijvoorbeeld 'Appelblauwzeegroen' of 'Armanibeige'?"
Kris: "Haha!"
Koen: "Ik kan me geen werktitels van albums herinneren. Wel van songs."
Julian: "Voorbeeld?"
Koen: "De Tom Boonen Song."
Kris: "Inderdaad. Op ons nieuwe album staat het nummer 'Tijd Om Te Leven' (niet op mijn exemplaar, red.) en dat heette in een eerste, tekstlozen fase 'De Tom Boonen Song'. Er was ook nog een song die 'Take 144' heette ..."
Koen: "Hahahahaha!"
Kris: "Om de simpele reden dat die geschreven was aan het tempo 144 ..."
Julian: "Beats per minuut? Dat zou een serieus dansnummer zijn geweest!"
Kris: "Dat is uiteindelijk '88' geworden. Grappig: ook een titel met 2 cijfers. Ik was toen met Marc Vanhie aan het schrijven, en dan heb je dan een paar dagen 5 of 6 songs zonder tekst. Soms is er een woord, zoals 'Ziel', waarvan ik wist dat het lied daarover moest gaan. Maar heel vaak is het gewoon "blablabla", yoghurt language. Om het dan daarna te kunnen herkennen, geven we het een werktitel. 'De Tom Boonen Song' hebben we geschreven nadat we een paar uur hadden gekletst over het leven en de wereld. Het ging over wielerkoers, dan over veldrijden, en dan over Tom Boonen die een demarrage plaatst op een van de heuvels in de Vlaamse Ardennen. Hij vliegt met zoveel power omhoog, echt top. We hebben het online gevonden in het sportjaaroverzicht op Sporza (Vlaamse zender, red.). Daarna ging Marc even naar het toilet, dus ik nam mijn gitaar en schreef de riff van 'Tijd Om Te Leven'. Dus wanneer Marc terugkwam, zei hij meteen dat hij het tof vond. "Er zit de energie van Tom Boonen in." Sindsdien noemden we het 'De Tom Boonen Song'."
Julian: "Heeft meneer Boonen het ooit geweten?"
Kris: "Ja, ik heb het hem verteld en hij vond dat grappig."
Koen: "Eric."
Julian: "Eric Melaerts?"
Koen: "Dat was de werktitel van 'Anne'."
Julian: "Dat geloof ik niet!"
(beide broers lachen)
Julian: "Het zou mooi zijn geweest dat jullie in de 80's al een pleidooi voor homorechten hadden gemaakt."
Koen: "Dat had mooi geweest, maar zo vooruitstrevend waren we niet."
Kris: "'Bilar?'"
Julian: "Letterlijk 'Auto's'. Gelukkig heet hij bij ons gewoon 'Cars' ...'
Koen: "Ik zou zeggen: "Ka-chow!" (de catchphrase van het hoofdpersonage uit 'Cars', red.)"
Julian (wiens frank valt): "Juist! Jullie hadden een rol in 'Cars'!"
Koen: "Ik ben hem gewoon! Ik ben Cars!"
Julian (fanboy-modus): "Ik zit gewoon tegenover Lightning McQueen!"
Kris: "Hoe heette hij nu weer?"
Julian: "Lightning McQueen."
Kris: "En in het Nederlands?"
Koen: "'Cars'."
Julian: "'Bliksem'."
Kris: "'Bliksem', ja!"
Koen: "Ah, zo, ja!"
Julian: "Albums hebben vaak werktitels. Kunnen jullie er enkele met de lezers delen? Heette 'Oker' vroeger bijvoorbeeld 'Appelblauwzeegroen' of 'Armanibeige'?"
Kris: "Haha!"
Koen: "Ik kan me geen werktitels van albums herinneren. Wel van songs."
Julian: "Voorbeeld?"
Koen: "De Tom Boonen Song."
Kris: "Inderdaad. Op ons nieuwe album staat het nummer 'Tijd Om Te Leven' (niet op mijn exemplaar, red.) en dat heette in een eerste, tekstlozen fase 'De Tom Boonen Song'. Er was ook nog een song die 'Take 144' heette ..."
Koen: "Hahahahaha!"
Kris: "Om de simpele reden dat die geschreven was aan het tempo 144 ..."
Julian: "Beats per minuut? Dat zou een serieus dansnummer zijn geweest!"
Kris: "Dat is uiteindelijk '88' geworden. Grappig: ook een titel met 2 cijfers. Ik was toen met Marc Vanhie aan het schrijven, en dan heb je dan een paar dagen 5 of 6 songs zonder tekst. Soms is er een woord, zoals 'Ziel', waarvan ik wist dat het lied daarover moest gaan. Maar heel vaak is het gewoon "blablabla", yoghurt language. Om het dan daarna te kunnen herkennen, geven we het een werktitel. 'De Tom Boonen Song' hebben we geschreven nadat we een paar uur hadden gekletst over het leven en de wereld. Het ging over wielerkoers, dan over veldrijden, en dan over Tom Boonen die een demarrage plaatst op een van de heuvels in de Vlaamse Ardennen. Hij vliegt met zoveel power omhoog, echt top. We hebben het online gevonden in het sportjaaroverzicht op Sporza (Vlaamse zender, red.). Daarna ging Marc even naar het toilet, dus ik nam mijn gitaar en schreef de riff van 'Tijd Om Te Leven'. Dus wanneer Marc terugkwam, zei hij meteen dat hij het tof vond. "Er zit de energie van Tom Boonen in." Sindsdien noemden we het 'De Tom Boonen Song'."
Julian: "Heeft meneer Boonen het ooit geweten?"
Kris: "Ja, ik heb het hem verteld en hij vond dat grappig."
Koen: "Eric."
Julian: "Eric Melaerts?"
Koen: "Dat was de werktitel van 'Anne'."
Julian: "Dat geloof ik niet!"
(beide broers lachen)
Julian: "Het zou mooi zijn geweest dat jullie in de 80's al een pleidooi voor homorechten hadden gemaakt."
Koen: "Dat had mooi geweest, maar zo vooruitstrevend waren we niet."
Julian: "Ik weet niet of jullie ooit professioneel jaloers zijn, maar welke nummers van andere artiesten hadden jullie graag geschreven?"
Kris: "Oh!"
Koen: "Ja!"
Kris: "Die lijst is lang, zene."
Koen: "Daarvoor is uw tapeke te kort!"
Julian: "Ik heb nog 5 uur en 6 minuten op mijn SD-kaartje."
Koen: "Haha!"
Kris: "Ik hoorde vorige week nog 'New Kind In Town' van Eagles."
Julian: "Prachtig."
Kris: "Dan denk ik: "Goh, wow." Maar recent?"
Koen: "Ik zong onlangs 'How Deep Is Your Love' van The BeeGees. Zeer mooi."
Kris: "Recent zijn er toch ook veel goede, en toffe, songs. 'Sing' van Ed Sheeran, bijvoorbeeld. Zit prima in elkaar. Daar word ik echt vrolijk van. Maar ik grijp ook vaak terug naar nummers waarmee ik ben opgegroeid, zoals dus werk van Eagles ..."
Julian: "Ken je het nummer 'The Last Resort' van Eagles? Het laatste nummer van de plaat 'Hotel California'?"
Kris: "Ja, tuurlijk!"
Julian: "Prachtig nummer, over de verdreven Indianen en het land dat ze nu kapot maken."
Kris: "Er zijn zoveel topsongs. The Band, bijvoorbeeld, met 'The Night They Drove Old Dixie Down', over de geschiedenis van de oorlog. Noord tegen Zuid, en dan die muziek. Of 'Rumours' van Fleetwood Mac. Daar staat geen enkel nummer op dat ik niet had willen schrijven. En als je dan weet in welke omstandigheden het is geschreven."
Julian: "Ja! Overal coke en imploderende huwelijken."
Kris: "Zoas je kan zien in die befaamde 'Classic Albums'-aflevering. Waanzin, gewoon."
Koen (grinnikt): "Wat waren de ingrediënten?"
Julian: "Bergen coke en een huwelijk dat op springen staat."
Koen: "Kriske, we gaan eens een goede plaat schrijven. Maar dan moet jij eerst trouwen!"
Kris: "Niets waar we niet voor kunnen zorgen."
Koen: "We gaan eerst trouwen."
Julian: "En bergen coke."
Koen: "Ja. Enkele maanden geleden zag ik nog een reportage over Burt Bacharach. Die heeft toch ook al een fantastisch leven gehad."
Julian: "Serieuze snoeper, ook. Heel veel vrouwen."
Koen: "Ahh ..."
Julian: "In een exemplaar van het magazine Vanity Fair uit 2000 stond een artikel over de meest invloedrijke artiesten aller tijden per genre. Voor elke artiest hadden ze ook een bijnaam bedacht. Bij Burt Bacharach stond "The Swinger" ..."
Koen: "Hahahaha!"
Kris: "Ken je het verhaal van 'That's What Friends Are For'? Bacharach was toen getrouwd met, eh, hoe heet die Amerikaanse countryzangeres?"
Julian: "Tammy Wynette?"
Kris: "Zou kunnen. Ze schreef al eens teksten op zijn muziek (het juiste antwoord blijkt Carole Bayer Sager, red.). Hij had 'That's What Friends Are For' geschreven, en zij ging de lyrics leveren. Ze vertelt hem aldus dat de tekst klaar is, en hij begint het nummer te spelen. Zij zingt: "I never thought I'd feel this way". Hij stopt en zegt: "Neenee, je moet het anders zingen, er zit nog een nootje voor. Een "opnootje"." Ze beginnen daarover te discuteren, want zij vindt dat de wijziging overbodig is. Hij houdt vol en zegt: "Soms is de melodie die een componist schrijft, dwingend." En inderdaad, met dat "opnootje" wordt dat nummer veel galanter ingezet. Gevolg? De song begint met: "And I never thought ...", hoewel er geen reden was om "And" te zeggen. Want er komt niets voor. Ik heb het gezien in een fantastische documentaire."
Kris: "Oh!"
Koen: "Ja!"
Kris: "Die lijst is lang, zene."
Koen: "Daarvoor is uw tapeke te kort!"
Julian: "Ik heb nog 5 uur en 6 minuten op mijn SD-kaartje."
Koen: "Haha!"
Kris: "Ik hoorde vorige week nog 'New Kind In Town' van Eagles."
Julian: "Prachtig."
Kris: "Dan denk ik: "Goh, wow." Maar recent?"
Koen: "Ik zong onlangs 'How Deep Is Your Love' van The BeeGees. Zeer mooi."
Kris: "Recent zijn er toch ook veel goede, en toffe, songs. 'Sing' van Ed Sheeran, bijvoorbeeld. Zit prima in elkaar. Daar word ik echt vrolijk van. Maar ik grijp ook vaak terug naar nummers waarmee ik ben opgegroeid, zoals dus werk van Eagles ..."
Julian: "Ken je het nummer 'The Last Resort' van Eagles? Het laatste nummer van de plaat 'Hotel California'?"
Kris: "Ja, tuurlijk!"
Julian: "Prachtig nummer, over de verdreven Indianen en het land dat ze nu kapot maken."
Kris: "Er zijn zoveel topsongs. The Band, bijvoorbeeld, met 'The Night They Drove Old Dixie Down', over de geschiedenis van de oorlog. Noord tegen Zuid, en dan die muziek. Of 'Rumours' van Fleetwood Mac. Daar staat geen enkel nummer op dat ik niet had willen schrijven. En als je dan weet in welke omstandigheden het is geschreven."
Julian: "Ja! Overal coke en imploderende huwelijken."
Kris: "Zoas je kan zien in die befaamde 'Classic Albums'-aflevering. Waanzin, gewoon."
Koen (grinnikt): "Wat waren de ingrediënten?"
Julian: "Bergen coke en een huwelijk dat op springen staat."
Koen: "Kriske, we gaan eens een goede plaat schrijven. Maar dan moet jij eerst trouwen!"
Kris: "Niets waar we niet voor kunnen zorgen."
Koen: "We gaan eerst trouwen."
Julian: "En bergen coke."
Koen: "Ja. Enkele maanden geleden zag ik nog een reportage over Burt Bacharach. Die heeft toch ook al een fantastisch leven gehad."
Julian: "Serieuze snoeper, ook. Heel veel vrouwen."
Koen: "Ahh ..."
Julian: "In een exemplaar van het magazine Vanity Fair uit 2000 stond een artikel over de meest invloedrijke artiesten aller tijden per genre. Voor elke artiest hadden ze ook een bijnaam bedacht. Bij Burt Bacharach stond "The Swinger" ..."
Koen: "Hahahaha!"
Kris: "Ken je het verhaal van 'That's What Friends Are For'? Bacharach was toen getrouwd met, eh, hoe heet die Amerikaanse countryzangeres?"
Julian: "Tammy Wynette?"
Kris: "Zou kunnen. Ze schreef al eens teksten op zijn muziek (het juiste antwoord blijkt Carole Bayer Sager, red.). Hij had 'That's What Friends Are For' geschreven, en zij ging de lyrics leveren. Ze vertelt hem aldus dat de tekst klaar is, en hij begint het nummer te spelen. Zij zingt: "I never thought I'd feel this way". Hij stopt en zegt: "Neenee, je moet het anders zingen, er zit nog een nootje voor. Een "opnootje"." Ze beginnen daarover te discuteren, want zij vindt dat de wijziging overbodig is. Hij houdt vol en zegt: "Soms is de melodie die een componist schrijft, dwingend." En inderdaad, met dat "opnootje" wordt dat nummer veel galanter ingezet. Gevolg? De song begint met: "And I never thought ...", hoewel er geen reden was om "And" te zeggen. Want er komt niets voor. Ik heb het gezien in een fantastische documentaire."
Julian: "Een van die geniale ingevingen die een nummer tien keer beter kunnen maken."
Kris: "Ja, inderdaad. Dit terzijde."
(Koen lacht)
Julian: "Ik heb daarnet in de auto nog even ter voorbereiding 'Clouseau Live' uit 2000 herbeluisterd, opgenomen in november 1999 in Flanders Expo."
Koen: "Oh!"
Julian: "Ja?"
Koen: "De Rosse heeft mij daarvan 'Cara Lucia' doorgestuurd, twee weken geleden."
Julian: "Rosse Marc?"
Koen: "Rosse Marc!"
Kris (afkeurend): "Jonge jonge jonge. Veel meer noten konden we niet gespeeld hebben in die song."
Koen: "Hey, dat was toch grooven, jonge! Dat swingde als de pest!"
Julian: "Ik vond het een goede live-opname. Toffe plaat."
Koen: "Strakke blazerssectie!"
Kris: "Dat groovde geweldig, maar wat er verder allemaal gebeurde. Maar, ja, toffe plaat. Nog met de Jayhorns (Nederlandse blazerscombo, red.) van Jel Jongen, toen."
Koen: "Ja, die waren goed, zene!"
Julian: "Bij die liveplaat zat een tweede schijfje met een aantal CD-ROM-tracks, plus een cover van 'Weather With You' van Crowded House. Het enige audionummer op die tweede schijf. Waarom hebben jullie toen net dat nummer opgenomen? Was er een aanleiding?"
Kris: "Ja, er was een aanleiding. Maar ik weet begot niet meer welke."
Koen: "Kijk je daarvoor naar mij?"
Kris: "Dat paste in een of ander project."
Koen: "Dus niet omdat we dat gewoon een goede song vonden van bangelijke broers? Dat had er niets mee te maken?"
Kris: "We hebben eens iets ..."
Koen (droomt weg): "Moesten we die ooit te gast kunnen krijgen in het Sportpaleis ... ik zou niet twijfelen."
Julian: "Hey! Ze zijn niet meer zo populair, dus misschien is het haalbaar."
Koen: "Ja, maar de mensen zullen zeggen: "Huh?" ..."
Kris: "Ja, tot je een liedje begint te spelen. Dan kent iedereen ze! Ze moeten zelfs niet allebei komen. Als de Neil wilt komen, ben ik ook tevreden."
Julian: "Ik zou er eens over nadenken."
Kris: "We hebben dat gecoverd omdat het in een of ander concept paste. Iets van VTM? Ik weet het niet meer."
Koen: "Soit."
Julian: "Toen werden jullie nog door Crocky gesponsord. Was dat misschien de reden? Zij worden ook bedankt in jullie liner notes."
Kris: "Nee, die sponsorden gewoon de tour. Dat was de eerste tour met videoprojectie, én met blazers! Met dank aan Crocky, want anders hadden we ons die luxe nooit kunnen permitteren."
Julian: "Laatste vraag. In datzelfde boekje bij 'Clouseau Live' staan een aantal gekke namen die mij verzonnen lijken. Er wordt een zekere Koen "Bauters" bedankt ..."
Kris: "Dat is de fotograaf."
Julian: "Alsook een zekere "Guus Fluit". Dat lijkt me toch een pornonaam die jullie hebben bedacht."
Koen & Kris: "HAHAHAHAHAHA!"
Kris: "Het is een langlopend verhaal, maar de Guus Fluit bestaat echt. Dat was onze product manager bij EMI. Hij werkt nu voor zichzelf, heeft een studio, doet A&R als mensen hem vragen etcetera. Die heet écht "Guus Fluit". Dat is zijn echte naam. Die had bij EMI een ganse muur achter hem, vol met stukjes van brieven en enveloppen uit het buitenland: allemaal mensen die zijn naam verkeerd hadden geschreven. Wat daar allemaal opstond! Hij heet écht Guus Fluit. Geweldige vraag is dees. Ik ga hem subiet bellen."
Julian: "Hij wordt als allerlaatste bedankt. Wij willen danken: "Crocky. (...). Guus Fluit." Ik dacht: "Neenee, niet met mij." Guus Fluit?"
Koen & Kris: "Hahaha!"
Koen: "Who do you think you're fooling?"
Kris: "Er is dus toch een iemand die de hoesnota's leest. Dat vind ik geweldig."
Koen: "Voor zo'n mensen doen we het. De rest kijkt daar niet naar."
Julian: "Succes met de concertreeks. En vergeet niet: 'Vanavond Ben Ik Bob', 'Fiets' en 'Handenklap Voetenstap' ..."
Kris: "'Fiets' hebben we de laatste reeks vaak gespeeld. Dat en 'Vanavond Ben Ik Bob' zijn a capella hé. Dat moeten we gezongen krijgen (grinnikt)"
Julian: "Bedankt voor jullie tijd."
Kris: "Vanavond ben ik Bob!"
Kris: "Ja, inderdaad. Dit terzijde."
(Koen lacht)
Julian: "Ik heb daarnet in de auto nog even ter voorbereiding 'Clouseau Live' uit 2000 herbeluisterd, opgenomen in november 1999 in Flanders Expo."
Koen: "Oh!"
Julian: "Ja?"
Koen: "De Rosse heeft mij daarvan 'Cara Lucia' doorgestuurd, twee weken geleden."
Julian: "Rosse Marc?"
Koen: "Rosse Marc!"
Kris (afkeurend): "Jonge jonge jonge. Veel meer noten konden we niet gespeeld hebben in die song."
Koen: "Hey, dat was toch grooven, jonge! Dat swingde als de pest!"
Julian: "Ik vond het een goede live-opname. Toffe plaat."
Koen: "Strakke blazerssectie!"
Kris: "Dat groovde geweldig, maar wat er verder allemaal gebeurde. Maar, ja, toffe plaat. Nog met de Jayhorns (Nederlandse blazerscombo, red.) van Jel Jongen, toen."
Koen: "Ja, die waren goed, zene!"
Julian: "Bij die liveplaat zat een tweede schijfje met een aantal CD-ROM-tracks, plus een cover van 'Weather With You' van Crowded House. Het enige audionummer op die tweede schijf. Waarom hebben jullie toen net dat nummer opgenomen? Was er een aanleiding?"
Kris: "Ja, er was een aanleiding. Maar ik weet begot niet meer welke."
Koen: "Kijk je daarvoor naar mij?"
Kris: "Dat paste in een of ander project."
Koen: "Dus niet omdat we dat gewoon een goede song vonden van bangelijke broers? Dat had er niets mee te maken?"
Kris: "We hebben eens iets ..."
Koen (droomt weg): "Moesten we die ooit te gast kunnen krijgen in het Sportpaleis ... ik zou niet twijfelen."
Julian: "Hey! Ze zijn niet meer zo populair, dus misschien is het haalbaar."
Koen: "Ja, maar de mensen zullen zeggen: "Huh?" ..."
Kris: "Ja, tot je een liedje begint te spelen. Dan kent iedereen ze! Ze moeten zelfs niet allebei komen. Als de Neil wilt komen, ben ik ook tevreden."
Julian: "Ik zou er eens over nadenken."
Kris: "We hebben dat gecoverd omdat het in een of ander concept paste. Iets van VTM? Ik weet het niet meer."
Koen: "Soit."
Julian: "Toen werden jullie nog door Crocky gesponsord. Was dat misschien de reden? Zij worden ook bedankt in jullie liner notes."
Kris: "Nee, die sponsorden gewoon de tour. Dat was de eerste tour met videoprojectie, én met blazers! Met dank aan Crocky, want anders hadden we ons die luxe nooit kunnen permitteren."
Julian: "Laatste vraag. In datzelfde boekje bij 'Clouseau Live' staan een aantal gekke namen die mij verzonnen lijken. Er wordt een zekere Koen "Bauters" bedankt ..."
Kris: "Dat is de fotograaf."
Julian: "Alsook een zekere "Guus Fluit". Dat lijkt me toch een pornonaam die jullie hebben bedacht."
Koen & Kris: "HAHAHAHAHAHA!"
Kris: "Het is een langlopend verhaal, maar de Guus Fluit bestaat echt. Dat was onze product manager bij EMI. Hij werkt nu voor zichzelf, heeft een studio, doet A&R als mensen hem vragen etcetera. Die heet écht "Guus Fluit". Dat is zijn echte naam. Die had bij EMI een ganse muur achter hem, vol met stukjes van brieven en enveloppen uit het buitenland: allemaal mensen die zijn naam verkeerd hadden geschreven. Wat daar allemaal opstond! Hij heet écht Guus Fluit. Geweldige vraag is dees. Ik ga hem subiet bellen."
Julian: "Hij wordt als allerlaatste bedankt. Wij willen danken: "Crocky. (...). Guus Fluit." Ik dacht: "Neenee, niet met mij." Guus Fluit?"
Koen & Kris: "Hahaha!"
Koen: "Who do you think you're fooling?"
Kris: "Er is dus toch een iemand die de hoesnota's leest. Dat vind ik geweldig."
Koen: "Voor zo'n mensen doen we het. De rest kijkt daar niet naar."
Julian: "Succes met de concertreeks. En vergeet niet: 'Vanavond Ben Ik Bob', 'Fiets' en 'Handenklap Voetenstap' ..."
Kris: "'Fiets' hebben we de laatste reeks vaak gespeeld. Dat en 'Vanavond Ben Ik Bob' zijn a capella hé. Dat moeten we gezongen krijgen (grinnikt)"
Julian: "Bedankt voor jullie tijd."
Kris: "Vanavond ben ik Bob!"
Interview: Julian De Backer - Foto's: Alfons Maes ©
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025