Inderdaad, het lijkt een beetje op het hiernamaals…. (gelach)
Wat zou de reden hiervoor kunnen zijn?

Wel ik zou het niet weten. We hadden inderdaad een hele tijd niet meer samen gespeeld. Ik was in Arizona en Nashville bezig met een aantal andere bands waarin ik speelde. De bedoeling daarvan was om andere gitaartechnieken te ontdekken, alsook andere manieren om songs te schrijven, met andere producers te werken, en natuurlijk veel op te kunnen optreden. Ik had het toen ook erg druk, maar van overal kreeg ik de vraag ‘spelen The Paladins nog?’ of ‘wanneer gaan The Paladins opnieuw spelen?’. Wij verloren toen ook een goede vriend en geweldige zanger, nl. Chris Gaffney en toen had ik het moeilijk. Ik wou niet stoppen met spelen, maar zag iets nieuws eigenlijk ook niet dadelijk meer zitten. Ik had ook nooit gedacht dat The Paladins opnieuw zoveel zouden gaan spelen. Het begon met één optreden, en toen volgden er al vlug meer. We waren allen wel druk bezig, maar spraken samen af om het toch maar te proberen. We hadden het er net nog over. Wij kunnen het bijna niet geloven dat wij hier nu, na al die jaren opnieuw in Turnhout op dit fijn festival mogen spelen. Ik denk dat we erg veel geluk hebben dat de mensen ons steeds opnieuw vragen. Wij zijn daar ook erg blij om en het doet goed om weer samen te zijn met Brian en Thomas. Je moet weten we spelen niet elke avond of elk weekend. We spelen dit jaar pakweg 10 shows, meer niet. Het moeten er ook niet meer zijn, want dit maakt het samenspelen juist zo speciaal. Je moet weten wij hebben enorm veel gespeeld, ondertussen 12 albums opgenomen, steeds onderweg geweest… maar toen waren we jong. En dat is het verschil, we zijn niet zo jong meer (gelach), maar we houden van rock, we houden van het spelen, maar het is niet meer mogelijk om constant onderweg te zijn. En zo is het goed. We vinden het fijn om naar Europa te komen, vooral naar Nederland en België. Dit jaar hebben we ook reeds in Australië en Finland gespeeld en we hebben nog enkele shows in de States, maar zoals ik reeds zei, maximum pakweg 10 shows.
Is het niet vreemd dat, ondanks dat jullie songs toch al vele jaren oud zijn, ze nog steeds in de smaak vallen van het publiek? Welke verklaring zou er hiervoor kunnen zijn? Misschien een geheim?
Zeker geen geheim…..en achter de reden moet ik ook gissen. Ik moet zeggen toen wij die songs componeerden en op plaat zetten, en alhoewel de mensen toen zeiden dat we een rockabillyband of een bluesband waren, het voor ons van primair belang was dat wij van die nummers hielden en dat de songs een hele tijd zouden kunnen meegaan. Iemand die onze songs destijds hoorde en ze nu opnieuw hoort, kan bepaalde goede herinneringen hebben aan die nummers. Maar het kan ook zijn dat iemand die songs nu voor de eerste keer hoort en dus een fan wordt van onze muziek. De songs op plaat klinken door de verschillende manieren van produceren, ook verschillend. Wanneer we live spelen op rock-‘n-roll, blues of rockabillyfestivals, dan wil het publiek een goede groove, een knappe gitaarsolo horen en vooral wil het publiek de nummers kunnen meezingen. En dat proberen wij te doen, en ik denk dat dit de sterkte is van onze songs. Dus zeker geen geheim….en zeker geen magie! Toen wij de songs destijds maakten, gingen wij ervan uit dat het songs moesten zijn die na vele jaren, nog steeds goed moesten klinken. En dan vragen mensen me vaak of ik niet graag veel zou optreden en onderweg zijn, omdat onze songs zo goed klinken…, en dan zeg ik neen. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van optreden en on the road te zijn, maar ik hou ook van de studio en een plaat te maken, want de plaat zal mij altijd overleven. En dat is zo, want van veel platen waarvan wij houden, zijn de artiesten al lang niet meer onder ons, maar de platen leven nog steeds. En dat is de reden waarom ik graag platen maak. Wanneer wij enkele live shows kunnen spelen is dat tof en cool en het publiek amuseert zich, maar onze platen zullen er altijd zijn. Mensen zeggen ook nog soms, dat ze destijds toen ze 10 jaar waren door hun vader meegenomen werden naar een optreden van ons, of dat hun vader destijds onze platen draaiden, en als ze dan nu naar onze concerten komen zeggen ze dat ze niet kunnen geloven dat wij nog steeds optreden. Ik zeg dan dat ik dit soms ook moeilijk kan geloven…..(gelach). Maar we doen het, en dat is fijn voor het publiek en wij vinden het nog steeds geweldig om naar hier te komen.
Het is ook zo dat jullie songs dadelijk herkenbaar zijn. Als ik een song van jullie hoor, dan weet ik dadelijk,dat zijn The Paladins.
Dat is cool, jij bent een muziekkenner…. (gelach). Bedankt! Onze songs zijn misschien vrij uniek omdat ze een combinatie zijn van verschillende muziekgenres. Wij zijn niet puur country, blues of rockabilly of iets anders. Onze songs zijn een combinatie van al deze genres. Zo is het, en als kleine jongen hoorde ik zoveel verschillende soorten muziek. Mijn ene grootmoeder hield van big jazz bands en blues. Zij liet me luisteren naar B.B. King, Wes Montgomery, Count Basie en al die grote namen, en ik heb zoveel prachtige jazz- en bluesplaten van haar. Mijn andere grootmoeder was van Mexico en via haar hoorde ik zoveel prachtige Mexicaanse muziek. Mijn vader hield dan weer van country & western, zoals Hank Williams, George Jones, Merle Haggard. Mijn moeder was dan weer een fan van rock & roll, The Beatles, The Stones, Roy Orbison. En dan zijn er nog je vrienden, die je naar hun muziek laten luisteren en zo heb je enorm veel muzikale invloeden. Je moet weten dat ik onze bassist Thomas Yearsley in highschool leerde kennen in 1978 en we hielden beiden van Johnny Winter, B.B. King, Count Basie, Buck Owens. Wij hielden beiden van dezelfde muziek en zo begonnen we samen te spelen, en we zijn nog steeds samen en dat is soms moeilijk te vatten. The Paladins bestaan reeds sinds 1980…..!
Jullie optredens staan ook nog steeds bol van de energie, het lijk wel een Paladins vuur!
Wel, wij houden van rock & roll. Wij staan niet zomaar op een podium. Muziek is voor ons synoniem voor energie en bovendien zijn wij maar een trio, wij moeten een show geven. Het is niet gepland, het gebeurt gewoon. Thomas is altijd al de lolbroek geweest, zo is het nu eenmaal, en dat schept ook weer energie.
Begon het destijds niet voor jullie in Europa, en meer bepaald in Nederland?
Nederland in de eerste plaats, maar ook Scandinavië, daar gingen wij eerst naar toe. Wij kwamen naar Nederland in 1989 en daar ontmoetten wij toen enkele zeer belangrijke mensen, waaronder Arnold Wagner, die nog steeds onze manager is, en toen ging de bal aan het rollen. Het is voor ons het beloofde land. En naast Nederland ligt België. We ontmoetten er Misjel Daniëls en we speelden meerdere keren op het Bluesfestival in Peer en we hadden hier een goede agent, nl.  Peter Verstraelen. Ook hebben we hier zoveel goede muzikanten ontmoet zoals Marc T. en The Seatsniffers. De mensen hier houden van muziek en daarom is het voor ons zo fijn om naar hier te komen. De landen zijn niet zo groot, maar je ontmoet er zoveel toffe muzikanten en goede festivals. Het is ook aangenaam omdat je hier niet constant grote afstanden moet overbruggen. In de States daarentegen….ik woon niet ver van San Antonio, Texas, en ik kan 10 u rijden en dan zit ik nog steeds in Texas. En als je dan naar Califonië wil dan moet je daar nog 20 u rijden bijtellen. Als we na deze toer terug gaan dan spelen we in Nashville en ook in San Francisco in een club waarvan Boz Scaggs de eigenaar is. We speelden daar in het verleden al en ik mag zeggen dat Boz een echte vriend is. En daarna komt nog een bluesfestival in San Diego, zoals ik al zei een tiental shows per jaar.
Is er een verschil tussen het publiek?
Ja, er is een verschil. Het publiek dat hier vanavond naar onze optredens komt bestaat uit liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek, rockabilly en muziek uit de fifties. In Peer daarentegen speel je voor een overwegend bluespubliek. En dat is vreemd, want daar sloegen we ook aan. Net zo toen we bij Alligator Records tekenden. Ook daar waren wij de vreemde eend in de bijt, want wij zijn geen echte bluesband. Wij spelen wel blues, maar net zo goed rock & roll, rockabilly, country en noem maar op. Wij houden van de blues, maar door de blues te injecteren met wat rock & roll of rockabilly kunnen wij het verschil maken. Ik heb het altijd goed gevonden dat The Paladins een breder geluid hadden, niet dat van één bepaald muziekgenre. Als je één genre goed kan doen, dan verdient dat enorm veel respect, maar dat hebben wij nooit geprobeerd. Wij hebben nooit geprobeerd om exact te klinken als bijvoorbeeld Johnny Burnette of Buddy Guy. Ik speel misschien soms gitaarlicks van Burnette in een nummer van Buddy Guy of omgekeerd. Ik hou van zoveel muziek en als wij dan songs schrijven komen al die invloeden bij ons naar boven.
Het is inderdaad vreemd dat The Paladins op een bluesfestival wel aanslaan. Moest je daar bijvoorbeeld een rockabillyband programmeren, is de kans groot dat het publiek het niet pikt.
Dat is inderdaad ongelooflijk. Kijk naar Peer waar onze laatste doortocht enorm goede reacties uitlokte. Wij speelden goed, Los Lobos speelde na ons en het was fantastisch.
Hebben jullie nog studioplannen?
Ja die plannen zijn er. We hebben onlangs zelfs een 45 toeren vinylplaat opgenomen, die trouwens zo goed als uitverkocht is. Wij hebben er nog slechts een paar. Naar aanleiding van het feit dat wij weer meer samen spelen, schreven wij 3 nieuwe nummers waarvan er dus 2 op die 45 toerenplaat staan. We dachten, wat kunnen we nog meer doen??? Wel, we vonden net de mastertapes van de allereerste Paladinssongs. De zoon van Thomas, die ondertussen 30 is, zei: ‘Ik herinner me nog Let’s Buzz en Follow Your Heart’. Dus hij maakte een lijst van onze nummers waar hij van hield. Omdat het publiek de allereerste versies van de songs, evenals de alternatieve versies en outtakes nooit gehoord heeft, hebben we nu een cd uit met een overzicht van het prille begin tot het onlangs opgenomen 45 toertje. Het is geen compleet nieuwe plaat maar een leuke sampler. Trouwens de 10 shows die wij nu maar jaarlijks spelen, geven ons de ruimte om nieuw materiaal op te nemen.
Brian vertelde mij net dat er live-opnames gepland zijn in een club in Sittard in Nederland.
Ja, ze vroegen ons dit reeds enkele jaren geleden. Het is een leuk café waar inmiddels reeds, ik denk zo een tien live platen opgenomen zijn. Bands van over de hele wereld komen daar om live op te nemen en bovendien is er een platenwinkel naast het café. Meestal zijn die platen op vinyl. Wij gaan het daar ook proberen. Live opnemen is niet hetzelfde als in de studio.  Er kan energie in de lucht hangen, maar je kan je song ook maar één keer opnemen. Je kan niet terugspoelen de song opnieuw opnemen of de sound bewerken. Wij hebben het in het verleden reeds geprobeerd en het is enorm moeilijk. Dus wij gaan het nogmaals proberen en als het resultaat goed is zal het uitkomen zowel op vinyl als op cd. Wij doen ons best!
Bedankt Dave en succes met The Paladins.
Jullie ook bedankt!

interview: lambert smits - photo's: freddy vandervelpen ©