interview met...
“Ik heb de liefde voor muziek opnieuw gevonden.” |
Glenn Claes heeft net zijn eerste album uit. ‘Back Where My World Began’ is een prettig pittige plaat geworden, die puur en oprecht klinkt. De zanger legt zijn ziel bloot en verschuilt zich niet achter een wazig masker vol commerciële ongein. Meer dan reden genoeg om hem uitgebreid op de rooster te leggen.
Julian De Backer: “‘Chit Chat’ lijkt me het beste nummer van de plaat …”
Glenn Claes: “Dat lied is ontstaan dankzij Lars Van Bambost en Geert Verdickt (van de groep Buurman). Zij hadden het nummer al grotendeels voltooid. Ik kon me helemaal in het nummer vinden, en het bleek ook toepasselijk toen Koen Wauters me vertelde dat ik een schop onder de kont nodig had. Voor mij gaat het over leven en laten leven.” Julian: “Heb je zelf nog iets toegevoegd aan het nummer?” Glenn: “Jazeker, ik heb mee de verses en de chorus veranderd. Elk nummer is in teamverband met vier mensen gemaakt. Dat was een heel andere ervaring. Ik was het gewoon om alleen te schrijven. Ik had wel enkele stukken klaar, maar ik wilde écht iets kwalitatief. Ik kreeg na ‘The Voice van Vlaanderen’ een half jaar om een album te maken. Ik wist dat ik maar 1 pijl had om af te schieten. Na zes maanden had ik echter niet het gewenste resultaat, en dus werd het uitgesteld. En nog eens uitgesteld. Maar nu heb ik iets echt en waardevol. Ik ben blij dat het zo gegaan is. Het is een heus getouwtrek geweest. Ik heb twee keer op het punt te staan om alles van muziek te verkopen, de handdoek in de ring te gooien, en gewoon te gaan werken. Ik ben blij dat ik dat niet heb gedaan.” Julian: “Ik maak geen muziek, dus hoe moet ik me de samenwerking voorstellen: je krijgt een half afgewerkt nummer binnen, een soort geraamte?” Glenn: “Ja, maar ik had ook nummers zelfs geschreven voor gitaar en zang. Het doel was om de liedjes enkel daarop en daarmee te doen klinken. Als dat al goed was, dan moest de producer het enkel beter maken. Dat was makkelijker dan iets slecht moeten maskeren. Het is wel raar: je geeft je nummer af, en je weet niet goed welke kant het zal opgaan. Opeens is het er dan. Dat geeft een heel goed gevoel.” |
Julian: “Zijn er nummers die een volledig andere kant zijn uitgegaan?”
Glenn: “Veel nummers zijn begonnen als elektronisch nummer. Ik heb met tonatie gespeeld, met keys, hoger, lager, etc. Het is een hele zoektocht geweest. Zelfs geëxperimenteerd met verschillende gitaren. Heel fijn.” Julian: “Zou het kunnen dat je een nummer live helemaal anders gaat spelen?” Glenn: “Ja! Ik ga mijn eigen nummers proberen te coveren. Ik ga mij mijn eigen nummers eigen maken.” Julian: “Het is een kort album. Negen nummers. All killer, no filler.” Glenn: “Beter negen goede nummers, dan een handvol zwakke songs.” Julian: “Het meest succesvolle album aller tijden, ‘Thriller’ van Michael Jackson, heeft ook maar negen nummers. Je bent dus in goed gezelschap.” Glenn: “Ah, voilà! Ik had nog meer nummers, maar er zijn er veel weggevallen nadat we een bepaalde muzikale weg hadden uitgestippeld. Veel liefdesliedjes zijn snel cliché. Je kan veel nummers op een dag schrijven, maar zijn ze daarom allemaal goed? Ik wilde supergoede nummers, en dit zijn voor mij de negen nummers die ik top vond.” Julian: “Op basis waarvan kies je dan wat wel en niet op de plaat past?” Glenn: “Er is een rode draad: mijn verleden. Met de sound hebben we nog wat gespeeld: een beetje bluesy, een beetje rustig, een beetje cool.” Julian: “Kan het zijn dat je die geschrapte nummers op een ander moment oppikt?” Glenn: “Hm, nee, niet meteen. Ik hoop dat mensen, na het horen van mijn plaat, met mij willen samenwerken. Zodat ik niet aan mouwen moet trekken. Het is grappig dat ik nu soms reacties krijg van mensen die me vroeger niet zagen staan. Ik kan helemaal niet goed om met hypocrisie. Ik heb zin om dan de telefoon op te pakken, en te zeggen: “Ah, hier! Nu wel?” Ook daarom is het goed dat ik gewacht heb met mijn eerste plaat. Als ik ze had uitgebracht op mijn 22, dan was ik nog niet volwassen genoeg geweest. Toen had ik de zaakjes nog niet op orde in mijn hoofd. Nu sta ik recht in mijn schoenen. Ik heb de liefde voor muziek opnieuw gevonden. Na ‘The Voice’ kreeg ik de raad van te playbacken of live-on-tape te spelen. “Waarom noem je het dan ‘The Voice’?” dacht ik. Noem het dan ‘De Persoonlijkheid’. Dan las ik verhalen in de krant, genre “Glenn legt €100.000 naast zich neer”. Vanwaar halen ze die informatie? Liever een langdurige carrière in de muziek dan snel-snel voor gemakkelijk geld gaan.” Julian: “Veel talentenjachten kannibaliseren hun kandidaten ook.” |
Glenn: “Absoluut. Ik ben blij hoe het nu gelopen is. Zou ik een aantal zaken anders gedaan hebben? Wellicht wel. Ik had beter mijn mond wat meer gehouden. Maar ik moet enkel ‘sorry’ zeggen tegen bepaalde mensen van het team, door live iedereen omver te blazen. (resoluut) Dat ga ik ook doen.”
Julian: “Determination is bliss. Bij het nummer ‘Father & Son’ denk ik instinctief aan Cat Stevens. Hij heeft een gelijknamig lied. Ken je dat?” Glenn: “Ja! Tuurlijk! Dat was geen inspiratie, want ik heb het pas die titel gegeven nadat ik het nummer had geschreven. Het bleek de beste optie. En als mensen het opzoeken, is het erg leuk om onder ‘Cat Stevens’ te staan op Google.” Julian: “Muzikaal is het helemaal anders. Het is een swampy blues song. Beetje country.” Glenn: “Zelfs wat Sinatra. Heel mooie productie.” Julian: “Op de achtergrond hoor je een soort gekraak …” Glenn: “Vinyl. Truken van de foor.” Julian: “Ook ‘Little Lies’ is een bestaande songtitel, van Fleetwood Mac, maar jouw nummer klinkt zoals iets van Gabriel Rios op zijn laatste plaat, ‘This Marauder’s Midnight’. Beetje donker, beetje klein.” Glenn: “Fragiel, inderdaad.” Julian: “De titel ‘Little Lies’ is misleidend.” Glenn: “Ja, je verwacht iets poppy. Maar het gaat over stomme leugens die mensen na verloop van tijd zelf gaan geloven.” Julian: “Het bevat de zeer mooie zin: ‘I need a rock, not a rolling stone’ … Ik hou erg van pakkende lyrics. Heb jij zelf favoriete voorbeelden?” Glenn: “Dylan. Episch. Ongeëvenaard. Dylan, Cohen en … (denkt even na)” Julian: “Waits?” |
Glenn: “En Paul Simon. Waits ook, natuurlijk. Dat zijn de beste. Toen ik 6 was, en ik Dylan hoorde, zei ik “Bleh! Die kan niet zingen!”. Maar als je ouder wordt, dan denk je: “Wow, machtige muziek” En die teksten. Top!”
Julian: “In zijn genialiteit maakt hij soms schijnbaar eenvoudige nummers. Ken je ‘Wigwam’?” Glenn: “Ja ja! Of neem de logische volgorde: A-B-C/A-B-C-B. Bij hem was het nooit logisch. Drie zinnen zo zingen, en dan afwisselen. En zijn stem.” Julian: “Heb je hem ooit live gezien?” Glenn: “Nee. Ik wil hem niet live zien. Iemand vroeg me onlangs ook om mee te gaan naar Fleetwood Mac. Ik heb het niet gedaan, en daar heb ik nu spijt van. Maar ik ben bang dat mijn bubble zal barsten.” Julian: “Ik heb Fleetwood Mac vorig jaar gezien. Ze waren wel echt heel goed. Vooral Lindsey Buckingham is nog enorm goed bij stem.” Glenn: “En zijn gitaarspel!” Julian: “Er zijn genoeg uitgebluste muzikanten, maar hij is echt nog scherp.” Glenn: “Zeker wanneer hij ‘Big Love’ zingt …” Julian: “Inderdaad, dat bracht hij solo. Akoestisch. Heel knap.” Glenn: “Die kerel heeft nog geen reuma in de vingers.” Julian: “Nee, inderdaad, hij heeft het jongste lichaam van de band. Stevie Nicks was een beetje verward. Haar bindteksten leken eindeloos en gingen nergens heen.” |
Glenn: “In de ‘Classic Albums’-documentaire van ‘Rumours’ zie je dat ook.”
Julian: “Maar gelukkig zingt ze nog erg goed.”
Glenn: “Wat Dylan betreft, heb ik gehoord dat het, tja …”
Julian: “Ik heb hem gezien, samen met Mark Knopfler, in het Antwerpse Sportpaleis. Het was niet slecht, maar ook niet geweldig. Soms zijn de nummers niet echt herkenbaar.”
Glenn: “Mijn broer zei ook dat hij af en toe dacht een nummer te herkennen.”
Julian: “Hij zou misschien een pauze moeten nemen. Nadien met frisse moed terug touren.”
Glenn: “Ik zal hem eens bellen (lacht).”
Julian: “Een albumtitel vinden lijkt me niet makkelijk. ‘Back Where My World Began’ is genoemd naar het eerste nummer op de plaat. Waren er andere opties?”
Glenn: “Het titelnummer, de single, heette eerst ‘Overboard’. Daarna schreven we de tekst. De insteek was de liefde voor muziek. Mijn lange afwezigheid wordt ermee in de verf gezet. Terug naar waar het begon, terug naar wanneer de droom is ontstaan. Het valt als een puzzel in elkaar.”
Julian: “Een gelukkig toeval.”
Glenn: “Het was ook niet evident dat ik als ‘Glenn Claes’ zou optreden. “Zoek eens een artiestennaam!” Dan denk je een week na. “Wat ga ik nemen?” ...”
Julian: “Maar gelukkig zingt ze nog erg goed.”
Glenn: “Wat Dylan betreft, heb ik gehoord dat het, tja …”
Julian: “Ik heb hem gezien, samen met Mark Knopfler, in het Antwerpse Sportpaleis. Het was niet slecht, maar ook niet geweldig. Soms zijn de nummers niet echt herkenbaar.”
Glenn: “Mijn broer zei ook dat hij af en toe dacht een nummer te herkennen.”
Julian: “Hij zou misschien een pauze moeten nemen. Nadien met frisse moed terug touren.”
Glenn: “Ik zal hem eens bellen (lacht).”
Julian: “Een albumtitel vinden lijkt me niet makkelijk. ‘Back Where My World Began’ is genoemd naar het eerste nummer op de plaat. Waren er andere opties?”
Glenn: “Het titelnummer, de single, heette eerst ‘Overboard’. Daarna schreven we de tekst. De insteek was de liefde voor muziek. Mijn lange afwezigheid wordt ermee in de verf gezet. Terug naar waar het begon, terug naar wanneer de droom is ontstaan. Het valt als een puzzel in elkaar.”
Julian: “Een gelukkig toeval.”
Glenn: “Het was ook niet evident dat ik als ‘Glenn Claes’ zou optreden. “Zoek eens een artiestennaam!” Dan denk je een week na. “Wat ga ik nemen?” ...”
Julian: “En? Heb je iets overwogen?”
Glenn: “Nee. Totaal niet. Dat veranderen is toch maar vreemd. Puff Daddy. P. Diddy. Diddy.” Julian: “Lijkt me heel vermoeiend voor de fans.” Glenn: “Of wanneer je handtekeningen moet zetten. Ah, verdorie, hoe heet ik nu weer vandaag?” Julian: “Weet je ook hoe Puff Daddy echt heet?” Glenn: “Nee.” Julian: “‘Sean Combs’” Glenn: “Ah, juist, inderdaad!” Julian: “Muzikante Victoria Legrand van de groep Beach House stelde: “Muziek is instinctief. It’s a huge form of intelligence.” Wat is jouw mening?” Glenn: “Dat hangt er vanaf. Hoe maak je muziek? (neemt gitaar en speelt enkele akkoorden, waaronder ‘No Woman No Cry’) Ik moet diep gaan. Ik heb nood aan tekstuele en muzikale inhoud. Meer dan lyrics van David Guetta, bijvoorbeeld. Het hoeft niet nieuw of hedendaags te zijn. Je hoort mij niet zeggen dat alles al ooit gedaan is. Maar ik hoef geen snelle, voor de hand liggende liedjes. Het mag meer zijn.” Julian: “Wanneer je met een koptelefoon luistert, hoor je ook meer. Pink Floyd is daar heel straf in.” Glenn: “Ik heb ‘The Wall’ live gezien. Wow.” Julian: “Ik weet niet of je Michael Jackson goed vindt (Glenn knikt bevestigend, red.). Mijn favoriete album van hem is ‘Dangerous’. Als je het eerste nummer, ‘Jam’, met koptelefoon beluistert, dan hoor je op de achtergrond ettelijke keren subtiel het woordje ‘Jam!’ gefluisterd. Dat hoor je nooit als je op straat luistert, door achtergrondgeluiden. Evenmin zal je dat op de radio horen. En dan de wetenschap dat er studiotechnici misschien dagen hebben zitten werken om enkel dat woordje onder het nummer te plakken. Fantastisch.” Glenn: “En als het eenmaal door hebt, dan zal je het altijd horen!” Julian: “Dan weet je dat het voor de artiest geen haastklus was. Zoals jij ook drie jaar aan deze plaat hebt gewerkt.” |
Glenn: “Had het drie jaar moeten duren? Dat laat ik in het midden. Maar het is er nu. Een goed album blijft een goed album. Het is niet voor niets geweest. Ik hoop dat de mensen weten dat het nooit goed had kunnen lukken, door het te snel te doen. Dan had ik een coverplaat gemaakt, en dan was mijn carrière misschien nu al gedaan. €100.000, 80 optredens playbacken …”
Julian: “… en geen geloofwaardigheid.”
Glenn: “Nee. Inderdaad. En dat is het voornaamste om te hebben.”
Julian: “Ik sprak daarnet met Helmut Lotti. Hij vertelde me dat hij niet zo vaak naar andere muziek luistert. Zijn leven is bewust met andere zaken gevuld. Hoe zit dat bij jou?”
Glenn: “Ik ben constant met andere muziek bezig. Maar niet zozeer hedendaagse. Ik heb echt een oude ziel. Ik ben veertig jaar te laat geboren. Beatles, Dylan, Led Zeppelin. Toen ik 7 was, hoorde ik ‘Achilles Last Stand’ van Led Zeppelin en was ik omvergeblazen.”
Julian: “Wow, kende jij dat al toen je 7 was? Ik was toen nog niet zo fijnbesnaard.”
Glenn: “En Dire Straits, als 5-jarige. ‘Calling Elvis’, zalig.”
Julian: “Straf, ik was pas 14 toen ik ze leerde kennen. Ik ben een enorme fan. Er zijn heel wat professionele muzikanten die Dire Straits niet zo goed vinden.”
Glenn: “Raar hé? Mark Knopfler wordt te commercieel bevonden, misschien?”
Julian: “Maar hij is zo geniaal!”
Glenn: “‘Brothers In Arms’, ‘Romeo and Juliet’ …”
Julian: “Een van de mooiste liefdesnummers. En zo realistisch. Het gaat niet perfect. ‘You and me, babe, how about it?’ Niet zo romantisch gezegd, maar fantastisch gevonden. Het is ook niet zo makkelijk in het echte leven.”
Glenn: “Geweldige gitarist!”
Julian: “Ken je zijn solowerk?”
Glenn: “Nee.”
Julian: “Check zeker ‘Boom, Like That’ van de plaat ‘Shangri-La’. Het nummer gaat over Ray Kroc, de oprichter van McDonald’s. Supersong, werkelijk briljant. Zeker eens beluisteren!”
Glenn: “Zeker, zal ik doen. Ik ga het opschrijven.”
Julian: “Laat me weten wat je ervan vond. Bedankt voor jouw tijd.”
Julian: “… en geen geloofwaardigheid.”
Glenn: “Nee. Inderdaad. En dat is het voornaamste om te hebben.”
Julian: “Ik sprak daarnet met Helmut Lotti. Hij vertelde me dat hij niet zo vaak naar andere muziek luistert. Zijn leven is bewust met andere zaken gevuld. Hoe zit dat bij jou?”
Glenn: “Ik ben constant met andere muziek bezig. Maar niet zozeer hedendaagse. Ik heb echt een oude ziel. Ik ben veertig jaar te laat geboren. Beatles, Dylan, Led Zeppelin. Toen ik 7 was, hoorde ik ‘Achilles Last Stand’ van Led Zeppelin en was ik omvergeblazen.”
Julian: “Wow, kende jij dat al toen je 7 was? Ik was toen nog niet zo fijnbesnaard.”
Glenn: “En Dire Straits, als 5-jarige. ‘Calling Elvis’, zalig.”
Julian: “Straf, ik was pas 14 toen ik ze leerde kennen. Ik ben een enorme fan. Er zijn heel wat professionele muzikanten die Dire Straits niet zo goed vinden.”
Glenn: “Raar hé? Mark Knopfler wordt te commercieel bevonden, misschien?”
Julian: “Maar hij is zo geniaal!”
Glenn: “‘Brothers In Arms’, ‘Romeo and Juliet’ …”
Julian: “Een van de mooiste liefdesnummers. En zo realistisch. Het gaat niet perfect. ‘You and me, babe, how about it?’ Niet zo romantisch gezegd, maar fantastisch gevonden. Het is ook niet zo makkelijk in het echte leven.”
Glenn: “Geweldige gitarist!”
Julian: “Ken je zijn solowerk?”
Glenn: “Nee.”
Julian: “Check zeker ‘Boom, Like That’ van de plaat ‘Shangri-La’. Het nummer gaat over Ray Kroc, de oprichter van McDonald’s. Supersong, werkelijk briljant. Zeker eens beluisteren!”
Glenn: “Zeker, zal ik doen. Ik ga het opschrijven.”
Julian: “Laat me weten wat je ervan vond. Bedankt voor jouw tijd.”
Glenn Claes concerteert op 8 december 2015 in De Roma in Borgerhout.
Zijn plaat ‘Back Where My World Began’ is nu uit bij Sony Music en o.m. verkrijgbaar via
Itunes, Bilbo (CD) en op Spotify.
Zijn plaat ‘Back Where My World Began’ is nu uit bij Sony Music en o.m. verkrijgbaar via
Itunes, Bilbo (CD) en op Spotify.
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024