|
|
12 november 2016 |
|
Vertical Divider
Voor de editie van 2016 van het iOPages-festival werd deze keer uitgeweken naar de DRU-Cultuurfabriek in Ulft, een oude ijzergieterij omgebouwd tot cultuurcentrum. Voor de gelegenheid werden 2 zalen gebruikt, waarbij het Theater vooral voor de intimistische momenten zou zorgen. Naast de concerten werden er ook workshops en meet & greets rond enkele groepen georganiseerd, alsook andere randevenementen zoals een fototentoonstelling, een ruilbeurs voor cd’s, enz.. Maar de progliefhebbers waren natuurlijk in eerste instantie gekomen voor een portie mooie muziek. De Nederlandse gitarist Marcel Singor moest de spits afbijten, hij is duidelijk een begenadigd gitarist en een verdienstelijk zanger, maar de aanwezigheid van synthesizers volstaat niet om het echt een progressieve insteek te geven. Misschien was dit niet de ideale act om het festival af te trappen. A Liquid Landscape kon me destijds in Loreley echt bekoren, met hun mix van progressieve rock, atmosferische rock en postrock hadden ze zeker hun plaats. Wellicht was het wat te wijten aan de setting (een zaal met enkel zitplaatsen), maar de muziek was soms te vrijblijvend en kon wat meer echte uithalen verdragen. Maar het talrijk opgekomen publiek kon het wel smaken. Met Lesoir was er heel wat meer te beleven op het podium, ook hier klinkt de muziek vaak melancholisch, maar de band uit Maastricht komt bij momenten heel fors uit de hoek. Frontzangeres Maartje Meessen eist vaak de hoofdrol op, niet in het minst wanneer ze dwarsfluit speelt. Ook in de puur instrumentale stukken bewijzen ze dat ze de beste Nederlandse groep van de avond kunnen worden genoemd. Maar de ster van de avond zou toch Anneke van Giersbergen worden. Zij was enkel aanwezig om de prijs van Beste album van 2015 voor Gentle Storm in ontvangst te nemen. Als toemaatje zou ze echter een aantal akoestische nummers brengen. Na enkele ‘liefdesliedjes’ zong zij, enkel door zichzelf begeleid op gitaar, enkele covers zoals Wish you were here (Pink Floyd) en Cloudbusting (Kate Bush), wat een prachtstem heeft zij toch! Zij kreeg nadien een overdonderend applaus, ze was er zelf ten zeerste door ontroerd. |
Vertical Divider
Na dit kippenvelmoment was het de beurt aan de internationale acts, vooral van het Zweedse Anekdoten werd veel verwacht. En ze hebben de verwachtingen volledig kunnen inlossen, met een zeer energiek optreden was dit voor velen het hoogtepunt van de avond. Ze wisselen harde en zachte fragmenten op een voortreffelijke manier af, de statische houding van Anna Sofi Dahlberg op mellotron steekt schril af tegen het gitaargeweld van Marty Willson Piper.
De verrassing van de avond was dan weer weggelegd voor iamthemorning en Tim Bowness. Laatstgenoemde bracht met zijn muzikanten een zeer ingetogen set, waarbij een rits aan muzikanten werden gebruikt. De melancholie droop ervan af, ook wanneer zangeres Marjana Tim Bowness op het podium vervoegde. Na een korte aanpassing van de belichting kwamen dan andere muzikanten op het podium en werd de hoofdrol opgeëist door het Russisch duo van iamthemorning. Een soort chamber prog met piano, viool, cello, drums, bas en de zoetgevooisde stem van de lichtvoetige Marjana, die als een vlinder over het podium dartelde. Voor sommigen leek het misschien wat eentonig, maar ik kon het zeer smaken, het hoeft niet altijd neoprog te zijn. En de beste muzikant van het festival zat ongetwijfeld bij dit gezelschap, met name pianist Gleb Kolyadin. Headliner van het festival was het Noorse Gazpacho, met hun neo-progressieve artrock konden ze veel fans overtuigen, maar voor anderen bleek het dan net wat te weinig avontuurlijk. Zanger Jan-Henrik Ohme heeft een goede stem, maar is heel statisch op het podium. Hun muziek neigt vaak naar Marillion en zit wel goed in elkaar, maar ze missen wat de energiek van een Hogarth en zijn kompanen om anderhalf uur te blijven boeien. Alles bij elkaar kunnen we terugblikken op een goed georganiseerd festival op een leuke locatie met leuke groepen en een leuk publiek, meer moet dat niet zijn. |