ITV: ENTERING POLARIS

Het is altijd fijn om een CD review te doen en hieropvolgend een interview vanwege de positieve reacties van de bandleden in kwestie. Al is dit nu telefonisch, via computer of met de persoon in levende lijve. In mijn review omtrent Entering Polaris kon je al heel snel duidelijk aanvoelen dat deze release een meerwaarde is voor de Belgische rock/metal. Eigenlijk was het ook een verrassing voor mezelf wat er door mijn stereoketen zou blazen. Want als ik eerlijk mag zijn, ben ik niet zo gekend met Belgische bands binnen het genre, buiten dan 'Irish Coffee'. Hoog tijd dus om wat meer te weten te komen omtrent dit project waar meerdere artiesten hun steentje aan bijgedragen hebben.

Keys & Chords: Eerst en vooral proficiat met jullie nieuwste en steengoede plaat!

Tom: Dank jullie wel, Keys & Chords! ’t Is een eer om dit interview met jullie te mogen doen! :-)

Keys & Chords: Hoe kwamen jullie erbij om dit werk te maken? Prog rock / Metal is ook niet het makkelijkste genre om te componeren denk ik ?

Tom: Dat valt op zich wel mee; het hangt er allemaal van af wat voor muziek je ‘in de vingers’ zitten hebt denk ik. Datgene waar je al een leven lang naar luistert en waar je mee opgegroeid bent, vloeit er meestal ook het makkelijkst uit. Natuurlijk is dit een genre dat net iets ‘meer’ mag hebben qua songwriting dan bijvoorbeeld een akoestische song van drie minuten met maar een akkoord of drie, vier erin – bij Prog Metal wil je immers leuke instrumentale secties in je muziek hebben, wat samengestelde maatsoorten en andere twists & turns etc – maar interessant om op te merken is dat ik soms meer tijd spendeer aan kortere, eenvoudiger tracks dan aan langere epics. Een langere track met wat meer ‘freeform’ structuur geeft je veel vrijheid om allerlei bochten in te gaan, terwijl een korte song het echt moet hebben van een catchy refrein, de juiste backings en aankleding etc, en eerder ‘to the point’ dient te zijn. Ironisch genoeg moet je bij een kort nummer vaak beter doseren en uitbalanceren dan bij een uitgesponnen Prog epic, waar de luisteraar effectief verwacht om meegenomen te worden op allerlei zijsprongen.

Keys & Chords: Ben je zelf opgegroeid in het meer "proggy" genre?

Tom: Jazeker! Niet alleen daarmee natuurlijk – voornamelijk ben ik opgegroeid met allerlei Metal, gaande van Maiden en Rush tot Helloween, Blind Guardian, Dream Theater en Symphony X, over Ayreon en Fates Warning weer naar Testament en Megadeth en terug. Old-school of modern, proggy of symfonisch, bekend of obscuur; het passeert allemaal de revue... Daarbuiten echter ben ik een grote fan van veel muziek uit de voorbije decennia – Yes, Mike Oldfield, Al Stewart, Pop muziek uit de jaren ’60, ’70 en ‘80,... Goeie muziek blijft goeie muziek, los van genre of tijdsgeest.

Keys & Chords: Hoe ging het schrijfproces?

Tom: Dat ging verrassend vlotjes: ik had al snel een handvol nummers klaar waar ik met Vincent, de drummer, op kon beginnen repeteren. Het oorspronkelijke idee van Entering Polaris was dat het eigenlijk een E.P. ging zijn – een tussendoortje zelfs, zogezegd, tussen het werk met de andere bands (Neo Prophet, 23 Acez, Quantum Fantay, en later Ostrogoth en Thorium). Al snel drongen meer ideeën voor riffs en songs zich op, en besloot ik er toch een full album van te maken. De oorspronkelijke naam van het project, ‘Entering Polaris’ oftewel gewoon ‘E.P.’ afgekort, bleef echter, ondanks het feit dat de EP uitgroeide tot een volwaardige langspeler.

Keys & Chords: Hoe kwam je erbij om een saxofoon te gebruiken op deze plaat? Naar mijn weten kom je deze niet zodanig veel tegen op dit soort platen.

Tom: De toevoeging van de saxofoon op deze plaat blijkt inderdaad een blijkvanger te zijn bij veel mensen! :-) Ergens verbaas ik me daar wel over, om een aantal redenen. In de eerste plaats was het zeker niet de bedoeling om hiermee iets ‘weird’ of onorthodox te doen: truth be told, hou ik gewoon ontzettend van de sax als instrument, en was het idee om sax te laten verschijnen in de instrumentale finale van één van de tracks gewoon een instinctieve kwestie. Nadat het stuk geschreven was, voelde ik gewoonweg: ‘hier moet een epische saxofoon solo komen!’. Veel meer motivatie dan dat zat er niet achter. Een tweede reden waarom ik me verbaas bij het zien van sommige geschokte reacties, is omdat intussen al heel wat Metal bands de sax hebben gebruikt doorheen de jaren – meest ‘notable’ uiteraard Dream Theater in ‘Another Day’ (Images And Words – nog steeds hun allerbeste album wat mij betreft :-) ). Je komt het instrument inderdaad wel niet zo heel veel tegen in Metal, wat ik best jammer vind. Het past wat mij betreft ontzettend goed in een Metal/Rock bezetting qua sound en timbre. Trouwens, begin 2019 komt ook eindelijk het zusterproject van Entering Polaris uit, genaamd ‘In Motion’ (eerder Progressive Death/Thrash Metal –gericht), waarop je nog veel meer saxofoon gaat horen! :-)

Keys & Chords: Was het makkelijk om samen te werken met al deze verschillende artiesten?

Tom: Ja en neen denk ik – aan de ene kant zeker wel, absoluut, vermits letterlijk iedereen gewoon ontzettend vriendelijk en enorm aangenaam was om mee samen te werken! Ik heb niet iedereen die meewerkte in persoon kunnen ontmoeten, maar ook diegenen met wie de communicatie louter via mail of facebook etc ging, hebben fantastisch werk geleverd en waren super-easy om mee samen te werken! Aan de andere kant bood het hele werkproces wel wat uitdagingen en waren er hier en daar wel een paar setbacks. Wegens bepaaklde deadlines (van de studio bijvoorbeeld) was het vaak wel stressen. Sommige mensen waren bijvoorbeeld op tour en konden pas opnemen kort tegen de deadline voor mix en mastering. Ook had niet iedereen de mogelijkheid om thuis op te nemen en moesten sommige zangers (zowel voor Entering Polaris als voor In Motion) naar een studio, waarbij ik dus niet de mogelijkheid had om achteraf nog alternatieve takes of re-takes of wat dan ook te vragen. Wat ze doorstuurden zou dus zijn waar ik het moest mee doen, en dan is ’t natuurlijk altijd spannend afwachten, zelfs wanneer je weet dat je te maken hebt met een zanger van wereldniveau. Gaat de persoon in kwestie effectief de zangpiloot volgen, en indien niet, wat gaan ze aanpassen en op welke manier? Uiteindelijk draaide alles echter fantastisch uit, en werd het resultaat beter dan ik me ooit had kunnen voorstellen! :-)

Keys & Chords: Hoe was je ervaring met deze verschillende artiesten?

Tom: Absoluut top! Wat een zangers, wat een vriendelijke en super-aangename mensen allemaal, en wat een super resultaten... :-) Ik zou zo opnieuw met hen samenwerken. Ik verbaas me nog steeds over het feit dat elk van hen uiteindelijk hun ‘OK’ gaf om aan dit album mee te werken. Aanvankelijk schatte ik m’n kansen om de zangers die ik op m’n verlanglijstje staan had aan boord te krijgen voor deze plaat heel pessimistisch in. Ik wou vooral ook realistisch blijven, en vertelde mezelf dat al deze mensen ongetwijfeld drukke agenda’s hadden, dat hen contacteren waarschijnlijk moeilijk zou zijn, en dat ik als totaal onbekende (met, naar ik nu besef, toen wel heel ‘crappy’ rough mixes van m’n tracks) vooral veel kans maakte om negatieve reacties terug te krijgen – of om gewoonweg geen respons te krijgen. Het feit dat zowat iedereen ‘ja’ zei, vind ik nog steeds hallucinant. Gelukkig maar, want het maakt dat de stemmen op het album over de hele lijn precies klinken zoals ik wou dat ze zouden klinken – iedereen heeft z’n eigen timbre en eigen klank. De bedoeling was dan ook dat geen twee zangers hetzelfde of zelfs maar gelijkaardig zouden klinken. Ook vind ik het enorm fijn om te weten dat een aanzienlijk deel van de gastzangers op dit album – en ook op het aankomende In Motion album overigens – normaal gezien geen (of zelden) gast-vocalen doen. Het geeft het geheel toch weer net iets extra’s mee :-)

Keys & Chords: En was het dan alsook makkelijk om deze mensen te kunnen contacteren?

Tom: Meestal wel: tegenwoordig vind je natuurlijk makkelijker contactgegevens van iemand dan ooit tevoren, dankzij het internet. Op geen enkel punt moest ik voorbij een manager of via een platenlabel gaan; de meeste bands en bandleden kun je gewoon via facebook en via e-mail contacteren. Geheel terzijde heb ik hiermee alleen maar des te meer bewondering voor iemand als Arjen Lucassen, die het destijds allemaal moest doen zonder het gemak van internet, facebook, social media etc..., en elk van de zangers effectief naar z’n eigen studio moest brengen!

Keys & Chords: Zou je in de toekomst nog meer platen schrijven voor Entering Polaris?

Tom: Already on it! Er zijn een ware massa nummers in de maak op het moment – voor sevenstring zowel als voor six-string; immens lange tracks; progressieve nummers en recht-door-zee dingen; Rush-achtige epics; nummers geschreven voor meerdere zangers tegelijk, en meer van dat soort fraais! Het zal allemaal nog wel eventjes duren, maar het is alleszins ‘work in progress’!

Keys & Chords: Nu dat je in redelijk wat goede bands speelt en ook bewezen heeft met Entering Polaris dat progmetal/rock wel degelijk jouw genre is, wat waren voor jou inspirerende bands om zelf beginnen te spelen?

Tom: Goh, teveel om op te sommen waarschijnlijk, hoewel ik eerder in dit interview wel al een paar van m’n belangrijkere invloeden heb vermeld. Als ik het zou moeten herleiden tot een paar mensen en groepen zou ik zeggen: Iron Maiden uit hun gloriedagen, enkele van de Duitse groten zoals het immer briljante en complexe Blind Guardian, of Helloween, Gamma Ray en Rage, uiteraard het beste van Dream Theater en Symphony X,... Verder zijn er dan nog de oude klassiekers van Iced Earth, Ayreon in al z’n gedaantes, en misschien nog wel helemaal op kop, het eeuwige, onklopbare Rush... Wat voor mij belangrijk is – los van of het nu gewoon goeie muziek is op zich – is tijdloosheid. Denk aan de oude Disney classics in film; denk aan de klassiekers in cinema van weleer; denk aan klassieke muziek doorheen de eeuwen, en denk aan literatuur in al z’n vormen – of het nu Romeinse mythologische poëzie is, of de werken van Jules Verne, Poe, Lovecraft, Tolkien, Shakespeare, Arthur C. Clarke, of wie dan ook. Al deze dingen hebben elementen in zich die ‘timeless’ zijn, en blijven relevant doorheen de jaren, eeuwen of zelfs millennia. Ze spreken tot ons doorheen de tijd en vertellen ons iets over wie we zijn, wat we hier doen, en exploreren onze diepst gewortelde emoties -- onze angsten, onze hoop, onze dromen... Het zijn de grote, universele thema’s die aan bod komen: leven en dood; liefde, hoop, angst, verlies, gewin, Tijd, spiritualiteit, en wat ons drijft als mens. Albums als, ik zeg maar iets, een ‘Into The Electric Castle’ van Ayreon, of een ‘Tommy’ van Pete Townshend, of een ‘War Of The Worlds’ van Jeff Wayne, een ‘2112’ van Rush, een ‘Caugh Somewhere In Time’,... Het zijn en blijven klassiekers die ons doen nadenken en die waarschijnlijk eeuwen na hun release nog steeds miljoenen mensen zullen bekoren. Dat is de kracht van werken die tijdloos zijn, en het zijn vooral dat soort zaken die ik heel inspirerend vind wanneer ik aan nummers of albums begin. Het zijn dus niet enkel groepen of muziek-albums die het hem doen – de hele geschiedenis en allerlei andere media kunnen net zo inspirerend werken wat mij betreft :-)
Dank jullie ontzettend voor dit interview, Keys & Chords!!

INTERVIEW WITH...