“Het schrijfproces was één natuurlijke flow van muziek en tekst.
Toen zanger Damian Wilson begin dit jaar Threshold verliet, leken de beste dagen van de groep voorbij, maar niets is minder waar, want ‘Legends of the Shires’ is één van hun betere, zoniet het beste uit hun lange carrière. Alle gebeurtenissen van de laatste periode en de muziek van het nieuwe album werden verklaard door Karl Groom in onderstaand interview. De manier van componeren is ook op zijn minst uniek te noemen.

"Danny:”Laat ons beginnen met de exit van Damian?

"Karl:’Hij verliet de groep in februari. We waren helemaal niet van plan om een andere zanger te zoeken. We waren gewoon bezig met een album. Richard en ik waren klaar met de muziek en de tekst en we gingen die opsturen naar Damian en vroegen om enkele data voor de opnames. Tijdens Progpower in Nederland zaten we samen en hij antwoordde niet op die vraag en hij verliet zelfs de kamer. Maar verder werd er niks over gezegd. Toen ik hem een lift naar huis gaf, begon hij suggesties te doen over andere zangers. Twee weken later kwam hij naar mij in de studio en zei dat hij besloten had de groep te verlaten. Ik sprak erover met Richard en we zagen de zangers die hij doorgegeven had helemaal niet zitten. Maar we besloten om een gesprek te hebben met Glynn, die al zong op ‘Pschychedelicatessen’ en waar we onlangs contact mee hadden voor de release van een singles box. Hij had toen gezegd dat hij wilde dat hij ons nooit verlaten had. Hij was onmiddellijk akkoord. Maar toen kwam Damian terug met de melding dat hij toch bleef. Dus gingen we verder met de opnames en speelden een show in Zwitserland. Toen we zeiden dat we meer optredens wilden boeken, kon hij die niet meedoen. Wij hadden iemand nodig die altijd beschikbaar is. Er was iets veranderd. Damian had een nieuwe soloplaat en een nieuwe manager en toen beslisten we om verder te gaan zonder hem. Glynn was onmiddellijk bereid om voltijds terug te komen. Het is moeilijk om uit te leggen. Damian deed niks verkeerd. Hij is een enorm goede zanger maar het voelde alsof ik hem voortdurend moest motiveren om in de groep te blijven.

"Danny:”Ik dacht eerst dat het het einde van de groep betekende, maar nu ik jullie album hoor, lijkt het eerder een stap voorwaarts.

"Karl:’Ja, hij zingt heviger in de vlugge stukken en hij kan ook de zachte stukken aan. Hij heeft heel veel dynamiek. Hoe goed Damian ook is, Threshold is meer dan de individuele leden maar eerder het geheel. Wij zijn geen Queen. Die kunnen bijna niet verder zonder Mercury. Wij hebben al bewezen dat veranderingen in de line-up geen enkel probleem vormen. Zelfs ik kan de groep verlaten. Glynn zal zonder probleem de nummers van Dead Reckoning kunnen zingen, want in zo’n nummers klinkt hij als Mac. Zijn stem heeft dezelfde warmte en kracht. 

"Danny:”En ritme gitarist Pete Morton verliet ook de groep?

"Karl:’Pete was er enkel tot Nick Midson terugkwam, maar die keerde niet meer terug. Pete verliet ons in januari, maar hij speelde op het album enkel mee op nummers die hij meegeschreven had. Hij wilde ook meer prioriteit geven aan zijn eigen groep. Hij was eigenlijk te goed om tweederangs te spelen in een groep als Threshold. Dat is de voornaamste reden dat hij wegging.We blijven gewoon vrienden.

"Danny:”Bij Threshold spelen moet erg leuk zijn, want Steve Anderson kwam er ook maar voor even bij en hij is er nog steeds.

"Karl:’Inderdaad, hij was volledig bezig met jazzmuziek en wilde ons enkel even uit de problemen helpen, maar hij is nooit meer weggegaan. Hij is volledig omgevormd tot rockbassist. In ’t begin hing zijn basgitaar bijna onder zijn kin, maar tijdens de jaren met ons is die steeds lager en lager gaan hangen tot hij nu meer en meer op een rockmuzikant lijkt. 

"Danny:”Om het plaatje compleet te maken zingt ook Jon Jeary een stukje mee op het album?

"Karl:’Ik ben altijd in contact gebleven met hem. We kennen elkaar van toen we nog klein waren. Hij houdt nog steeds van onze muziek. Hij hield enkel niet van het toeren. Toen we deel drie van ‘The Shire’ opnamen, dacht ik aan hem. Want onze zang wordt demo ingezongen door een vrouwenstem, zodat het niet voelt alsof ik schrijf voor een bepaalde zanger. Maar voor dat nummer was ze niet beschikbaar en vroeg ik Jon om dat stukje te zingen. Ik ben heel blij dat hij het deed. Hij was heel belangrijk voor de groep. Hij koos de naam Threshold en gaf ook de titel aan de eerste zes albums en schreef er ook heel veel teksten voor.
Er was ook nog een gelukkig toeval met het album. Als je kijkt naar de titels van de nummers dan begint iedere song met L, O, T of S. En dat zijn nu net de beginletters van Legends of the Shires. Dat was een teken om te zeggen dat we de juiste beslissingen genomen hadden voor dit album. Het was trouwens nooit als dubbelalbum bedoeld, maar toen we één uur materiaal hadden, had ik nog meer inspiratie. Het eindigde met een uur en twintig minuten materiaal. Er werd geen limiet afgesproken en het werd een dubbelaar. Gelukkig klopte het ook dat de nummers in de juiste volgorde op de vier vinylkanten pasten, want de volgorde is heel belangrijk. Het is bedoeld als een film of een boek. Er is een natuurlijke flow. Ik ben altijd van vinyl blijven houden. Als je weet dat vinyl masters gemaakt worden van 24 bit bestanden en die van cd’s met 16 bit. 

"Danny:”Het woord shire doet mij aan hobbits denken?

"Karl:’Die link leggen heel veel mensen. Een shire is in Engeland een streek. Zo zijn er heel wat shires rond Londen. Oorspronkelijk was de titel ‘Legends of the Countries’, want het album gaat, zowel individueel als politiek, over het vinden van je plaats in de wereld. Ook hoe je de anderen beïnvloedt door je acties.  Bijvoorbeeld ‘State of Independance’ gaat over de Brexit. Het is niet onmiddellijk een mening erover maar het gaat wel over die feiten. Maar het album gaat ook over personen met al hun triomfen en ontgoochelingen. En het werkt heel goed in beide richtingen. Bijvoorbeeld ‘Small Dark Lines’ gaat politiek over de grenzen tussen de landen die vervagen maar het werkt ook persoonlijk, hoe je vooruit gaat in het leven ten koste van anderen. Het is een mooi en volwassen concept dat overal toepasselijk is.

“Danny:”Het was al lang geleden dat de groep nog een concept opnam?”
Karl:’We hadden een concept op ‘Clone’, maar dat was moeilijker om in mekaar te steken. Jon schreef de teksten en Richard schreef er ook enkele en dat was niet gemakkelijk. Maar voor dit album schreef Richard alle teksten en dat loopt vlotter. 

"Danny:”Legends Of The Shires was niet speciaal voor Damian geschreven?
​
"Karl:’Ik werk zo niet. Ik schrijf eerst een nummer en pas later denk ik aan wie het moet zingen. Ik schrijf mijn gitaarsolo’s ook niet met mijn gitaar. Ik zing die partijen. Want op een gitaar vallen je vingers in een patroon dat je gewoon bent, zodat je steeds maar opnieuw dezelfde solo schrijft. Daarom ook dat de vrouw van Richard de nummers inzingt voor de demo’s. Wij zijn niet beïnvloed door de stem van de zanger die het gaat zingen en ook de zanger kan nog volledig zijn melodie aanpassen en er zijn eigen persoonlijke touch aan geven. Ik wil altijd in mijn solo’s een link hebben met een nummer, met de melodie. Vroegere metalbands hadden sologitaristen die hun toonladders speelden. Indrukwekkend en vlug, maar zonder relatie met het nummer. ‘The Man Who Saw Through Time’ bevat een instrumentaal stuk van vijf minuten en dan moet er een verband zijn met de melodie. Het moet een uitbreiding zijn van de zang. Er moet een reden zijn dat dat stuk daar staat.

“Danny:”Het artwork herinnert mij ook aan Lords of the Rings?

“Karl:’Ja, inderdaad. Maar het was nooit zo bedoeld. Richard schreef zelfs in zijn tekst iets over een ring, ik kan mij nu niet onmiddellijk herinneren waar juist, maar het was bedoeld als een grap want we verwachtten die reacties. Het artwork is van Elena Dudina, een Russische artieste die we online vonden.

“Danny:”Wil je nog iets anders vertellen aan de fans?

"Karl:’Dit is volgens mij één van onze beste albums, samen met ‘Subsurface’ die altijd mijn favoriet was. Deze release en de flow van de muziek kwamen zo natuurlijk en probleemloos dat ik hoop dat iedereen die ernaar luistert, iets aan de muziek en het thema heeft. De eerste single is ‘Lost in Translation’, een nummer van meer dan tien minuten. Nuclear Blast was er niet gelukkig mee. Maar voor ons is het belangrijk dat het representatief is voor het album en zowel de progressieve kant als de harde toont. 
​
"Danny:”OK Karl. Bedankt voor het prachtige interview en een fantastisch album en we zien je in december terug in België.

"Karl:’Bedankt en tot op een live optreden.”
Danny Fockke ©