|
“Passie, virtuositeit, enthousiasme en gedrevenheid” Afgelopen zaterdag gaf de Jeff Jensen Band een enerverend concert op het 31ste Moulin Blues festival. Een maand lang concerteert de 35-jarige gitarist, zanger, songschrijver en producer in Europa. Samen met zijn twee kompanen, bassist Bill Ruffino en drummer David ‘Alabanimal’ Green brengt hij een mengeling van allerhande blues- en aanverwante stijlen. Benieuwd hoe een clubconcert van deze passionele muzikant zou bevallen, trok ik gisterenavond naar de Muziekodroom in Hasselt, waar het laatste concert van het Move2Blues-seizoen 2015/2016 plaatsvond. |
|
Danny Guilliams kondigde om negen uur de band aan: “Het is het laatste concert van dit seizoen. Ik wilde hem al een jaar eerder boeken, maar dat is niet gelukt. Nu staat hij hier dan toch. Deze man speelt en zingt met passie. Het is de kers op de taart van dit Move2Blues seizoen”. En gelijk had hij, want het werd een opwindend en gedreven concert.
Jeff Jensen begint zijn eerste set met een snelle instrumentale blues. Hij heeft zijn lange haren in een klein dotje op zijn hoofd en is duidelijk goed gezind. Meteen merk je dat de band er zin in heeft en dat het een opzwepende avond zal worden. Alle bandleden treden even op de voorgrond door elk een solo te spelen. Zonder echt stil te vallen of te stoppen gaat de bluestrein gewoon over in een hoekige maar zeer geslaagde versie van de Aaron Walker klassieker ’T-Bone shuffle’. Zo te zien voelen de heren zich goed in hun vel op het Hasseltse podium. Jeff springt van links naar rechts, heen en weer over het podium, al moet bassist Bill Ruffino niet voor hem onderdoen. Jeffs haar vliegt los door zijn onstuimige bewegingen. Maar dat deert hem niet en hij zal de hele show wild met zijn haardos blijven schudden. De interactie met zijn publiek is aangenaam en spontaan. Jeff weet hoe hij een publiek moet bespelen. Het is een heuse entertainer. Dat zal ook wel als je jaarlijks meer dan 200 shows geeft. Het funky ‘Make it through’, het openingsnummer van de vorig jaar verschenen cd ‘Morose Elephant’ volgt. De band komt nu helemaal los en het publiek wordt steeds enthousiaster. ‘Can’t believe we’re through’ van het debuut-album ‘Jeff Jensen Band’ uit 2007, begint met de rustige sfeervolle bas van Ruffino, maar slaat dan om in een jazzy, dan weer funky en naar het einde toe voegt hij er iets meer rock aan toe. Het gitaarspel van Jeff is fenomenaal. Er zit haast geen enkele misplaatste noot tussen. Alles vloeit netjes in elkaar over, of hij nu jazzy, bluesy of funky speelt. “De volgende song heb ik niet zelf geschreven”, zegt Jeff, “maar het is wel mijn verhaal. Ik houd echt van dit nummer”. Dan volgt de Eddie Boyd slowblues ‘Five Long Years’ (ook bekend van Buddy Guy en Lightnin’ Hopkins, bij de laatste onder de naam ‘Have you ever been mistreated’). Het is een zeer dynamische blues waarin de band halverwege terugvalt en Jeff een intensieve en inventieve solo geeft. Tijdens die solo breekt hij een snaar. Terwijl hij de snaar vervangt stelt hij de band voor en zo komen we te weten dat bassist Bill al 12 jaar met hem samenwerkt terwijl drummer David zijn eerste Europese trip maakt als muzikant en nog maar één jaartje bij Jeff speelt. |
Het zijn trouwens twee knappe muzikanten, dat bewijzen ze meermaals met schitterende solo’s. Bassist Ruffino laat zijn Fender bas regelmatig klinken als een contrabas en door het spelen met de volumeknop lijkt het soms wel of hij met de strijkstok speelt.
Het hoogtepunt van de eerste set is overduidelijk ‘Heart attack and vine’ van Tom Waits. Jeff speelt en zingt het met passie. Het nummer gaat over in een snelle instrumentale jumpblues shuffle waarin Jensen het einde van de eerste set aankondigt. Om twintig na tien staan ze na een cd-verkoop- en signeersessie alweer klaar. BB Kings funky ‘Never make a move too soon’ knelt door de p.a.. Jeff geeft hierin een mooie solo met wah wah effect. Ze stomen door met ‘Raggedy Ann’ een song afkomstig van de ‘Road worn & ragged’ album uit 2013. Wat gas terugnemen doen ze met de standard ‘Ain’t nobody’s business’. Jeff maakt er een dynamische versie van, mede door zijn fenomenale gitaarsolo. Daarna volgt een voor mij onbekende Muddy Waters song waarin drummer David een zeer geïnspireerde solo mag geven die door het publiek met luid gejuich wordt beantwoord. De aanwezigen worden een beetje op het verkeerde been gezet door het sfeervolle en rustige begin van het volgende nummer. Iets later slaat het om in een zeer gedreven ‘All along the watchtower’, dat dicht tegen de versie van Hendrix aanleunt. En toch weer anders, Jeff zet de song naar eigen hand. Tijdens de solo breekt Jeff nog maar eens een snaar door zijn enthousiasme en tegen het einde van de song een volgende. “We eindigen hier vandaag, want ik heb twee snaren gebroken en kan niet meer spelen” grapt Jeff, maar het is ondertussen al vijf na elf. De set zit erop. Jammer dat er geen bisnummer meer komt, maar dat valt natuurlijk te begrijpen. Twee snaren vervangen zou teveel tijd in beslag nemen… Het was een wervelende en enthousiaste show en zoals Danny eerder al zei: “de kers op de taart”. Het Move2Blues seizoen zit er weer op. Volgende afspraak is op 13 oktober wanneer de Franse Tia & the Patient Wolves een concert zal geven. Tot dan! Met dank aan Danny Guilliams - Move2Blues. |