30 september 2015 • Warande, Turnhout
|
Meer dan veertig jaar geleden ging mijn vader kijken naar John Mayall in de legendarische Antwerpse zaal ‘De Roma’. Toen ik hem liet weten dat ik voor Keys and Chords naar de heer Mayall mocht gaan kijken, was hij oprecht verbaasd. ‘Is die man nog actief in de muziekwereld?’ Inderdaad, John Mayall is vandaag bijna 82 (volgende maand mag ie kaarsjes uitblazen), maar toont geen tekenen van vermoeidheid. Althans, niet naar zijn publiek toe. Zelden iemand na 8 decennia zo vol vuur en liefde voor het spel zien optreden. In 2005 en 2006 was B.B. King respectievelijk 80 en 81 (en werd er zelfs een taart het podium opgereden), maar die gezellige grijsaard (rest in peace) moest toen ondersteund worden door twee bandleden, en zat het hele concert op een stoel. John Mayall speelt 1 uur en 45 minuten lang rechtop, neemt geen minuut pauze, staat nog wild te shaken wanneer hij mondharmonica speelt en is verbazend goed bij stem. Een waarlijk bewonderenswaardige prestatie.
Zijn begeleidingsband The Bluesbreakers was een van de meest succesvolle duiventillen uit de naoorlogse muziekgeschiedenis. Quasi iedereen met naam maakte er op een bepaald moment deel van uit: Mick Fleetwood, Eric Clapton, Coco Motaya, Mick Taylor, John McVie en vele anderen. Vandaag staat die band op non-actief, en toert Mayall met een nieuw combo. Hoewel de namen mij volledig onbekend zijn, heeft hij toppers weten te strikken: Rocky Athas op gitaar, Greg Rzab op basgitaar, en Jay Davenport op drums. Zoals het een goede frontman/bandleader betaamt, geeft Mayall elk lid een moment in de spotlights. Naar het einde van het concert toe krijgen ze een solomoment, en daaruit blijkt wat voor een fenomenale orkanen van musici het zijn. Rzabs basspel is speels, inventief, wild en onvoorspelbaar. |
Schuimbekkend en spastisch dartelt hij over zijn instrument. Athas out zich als een geniale vingertovenaar, die zich met de allergrootste gitaarvirtuosen kan meten. En ook Davenport is geen prutser, en doet wat denken aan Cesar Zuiderwijk van Golden Earring – die ook gaarne zijn drumkunstjes toont.
Vanavond is het kennismaken met het nieuwste album van Mayall, dat in maart 2015 opgenomen is. ‘Find A Way To Care’ bevat enkele eigen composities en enkele covers, en er wordt vanavond gegraaid uit de nieuwe playlist. Het fantastisch getitelde ‘Mother In Law Blues’ is een patent bluesnummer, dat met veel gusto wordt gespeeld. De hele set is een afwisseling van oud en nieuw, en zelfs enkele covers. Mayall is redelijk zwijgzaam, maar lijkt toch dankbaar voor de volle Warande. Een bisnummer later zijn ze weg. Grappig detail: voor aanvang van het concert zat John Mayall zelf zijn cd’s te signeren. Geen assistenten, geen hulp. Een man aan een tafeltje, met stift en geldkoffertje. Een gek beeld. Ik zie het Bruce Springsteen niet meteen doen – al zou het leuk zijn. Wie John Mayall nog live kan zien dit jaar, moet zeker niet twijfelen. Oerdegelijke, klassiek gespeelde en strakke blues zonder franjes, poeha of podiumtrucjes - het podium was zelfs zo karig, dat het moeilijk was om foto’s te maken in het gedempte licht. Mayall heeft van de Britse Queen een eretitel gekregen voor zijn verdiensten, en mag zich sindsdien voluit “Officer of the Most Excellent Order of the British Empire” noemen. Volledig verdiend. Grote meneer. Petje af. Moge hij nog lang optreden! |