|
|
13 APRIL 2017 |
“Avontuurlijke en inspirerende Junior Watson geeft hét concert van seizoen 2016/2017
|
Vertical Divider
West Coast gitarist Jr. Watson was begin jaren 1980 mede-oprichter van Rod Piazza & The Mighty Flyers, speelde in de jaren 1990 bij Canned Heat en was één van de solisten bij Kim Wilsons Blues Revue. Maar bovenal kennen we hem van zijn schitterend werk met, zoals hij zelf zegt; “my great late buddy Lynwood Slim”. Vóór die tijd had hij er al enkele jaren opzitten als begeleider van Big Mama Thornton, George Smith, Jimmy Rogers, William Clarke, Shakey Jake, Luther Tucker, Charlie Musselwhite e.a. Gisteren concerteerde hij met zijn band in de Muziekodroom. Het werd een uitermate memorabel concert. Dat Junior Watson een echte ‘musician’s musican’ is, weet ieder bluesmuzikant. De helft van de Belgisch en Nederlands Limburgse blues-scene was dan ook aanwezig. Om precies negen uur opent meestergitarist Junior Watson met een Tarantino-versie van het Peter Gunn Theme, herkenbaar en doordrongen van de surfsound. Hiermee begint één van de meest avontuurlijke en inspirerende concerten die ik de afgelopen twee jaar meemaakte. “Kunnen jullie mij wat meer licht geven, want ik zie hier geen steek. Ik ben namelijk zo goed als blind aan mijn linkeroog. Ik wil jullie mooie gezichten zien…en de lelijke ook”, zegt Watson al schertsend, het povere licht op het podium in vraag stellend. Meteen heeft hij de lachers aan zijn kant. Watson is een veel betere gitarist dan zanger, al zingt hij ook niet slecht. Hij weet dat zelf, daarom speelt hij de nodige instrumentale songs. Eén van die schitterende instrumentale nummers is ‘Chicago ChaCha’ van bandleader Lefty ‘Guitar’ Bates. Het is een Latin shuffle met ruimte voor inventief soleerwerk van Junior en de ongelooflijke knappe tenor saxofonist Juho Hurskainen. In de Jazzy swinghuffles zoals ‘I Need A Hundred Dollar’ speelt hij een slepende smeuïge nachtclub-solo, terwijl hij in de snellere swing en jump-shuffles klinkt als Sam Butera op volle toeren. “Als kind hield ik veel van Elvis Presley, maar ik heb nooit kunnen zingen zoals hem”, verklapt Watson, “daarom zal ik voor jullie een instrumentale versie van ‘One Night With You’ spelen”, en voegt de daad bij het woord. Daarna volgt de alom bekende Eddie ‘Guitar Slim’ Jones shuffle ‘Certainly All’. “Het is een song waar mijn ‘buddy’ Lynwood Slim mee aankwam, hij zei dat het is voor mij was, en hij had gelijk”, zegt Watson en speelt een prachtige versie van het nummer dat een groot deel van het publiek meezingt. Prachtige tijden herleven en velen denken terug aan de aimabele muzikant Richard ‘Lynwood Slim’ Duran, die bijna drie jaar geleden veel te vroeg overleed. Hij werd net geen 62 jaar. Watson neemt dan wat gas terug met een instrumentale versie van de slow blues ‘Blues After Hours’. Hij speelt bijna de volledige solo met zijn gitaar in zijn nek. Je moet het maar doen! In ‘Whoopin’ & Hollerin’’ speelt Junior Watson één van zijn meest ingenieuze gitaarsolo’s van de avond. Maar hij is niet alleen een virtuoos, maar wil ook informatief zijn voor zijn publiek en leert hen meer over de instrumentale band The Spotnicks uit de jaren 1950, waarvan hij, meen ik te herkennen, het dansnummer ‘Amapola’ speelt. |
Vertical Divider
Als afsluiter van de eerste set kiest hij voor een song van Nero & The Gladiators. “This is a crazy song”, zegt Watson, “we hebben het net voor deze tour nog snel ingestudeerd”. En dat typeert Watson helemaal, altijd op zoek naar verrassende vintage plaatjes en vergeten dansbare songs. Juist dat maakt de man zo interessant. Degene die zijn muziek niet goed begrijpen vertrekken dan ook tijdens de pauze. Bij aanvang van de tweede set staan we dan ook niet meer zo op elkaar gepakt en is de warmte draaglijker geworden. Maar de vertrekkers hebben ongelijk, want een Junior Watson concert herbergt verrassingen tot het einde toe en laat je versteld staan met de Westcoast shuffle ‘The Pleasure Is All Mine’, de jazzy swing ‘If I Had A Genie’ en het zelfgeschreven instrumentaaltje op speed, ‘Spring Roll’. Maar ook “een song die mijn moeder vroeger zong. Ik ben half Portugees en ik leerde deze song door haar kennen. Het is Puerto Ricaanse blues en het heet ‘Summer Love’”, voegt hij eraan toe. In een zeer funky instrumentale James Brown krijgen drummer Alex Pettersen en bassist Bill Troiani een korte maar krachtige solo. Alsof we nog niet wisten dat het topmuzikanten zijn. “Toen mijn ex vrouw me na 16 jaar huwelijk op een dag ‘Bubba’ noemde, wist ik dat er iets verkeerd zat.”, zegt Junior en de band zet het Ray Charles-achtige en pijnlijk grappige ‘Something’s Wrong’ in. Met een song die bekend werd door Ike Turner, ‘Cuban Getaway’ krijgen we nog wat Latin blues, waarin hij een kort stukje van ‘La Cucaracha’ verwerkt. Prachtig die kleine verwijzingen. Na een instrumentale jazzy slowblues van Sam Lazar, speelt Watson nog het van de ‘If I Had A Genie’-album afkomstige ‘You Call Anybody Sweetheart But Me’. Daarna volgt een schitterende laid back-versie van ‘Dragnet Blues’ van Johnny Moore’s & The Blazers (met Frankie Ervin als zanger). Iets na half twaalf sluit de Junior Watson band hun concert af met een funky instrumentaal nummer waarin bassist Bill Troiani en drummer Alex Pettersen nog eens een krachtige solo geven. Dit was zonder meer hét concert van het seizoen 2016/2017, tenzij Lurrie Bell ons volgende maand nog iets beters laat zien. Allen daarheen. |