Support: Kobra and the Lotus, Gus G. • 16 oktober 2015 • Poppodium 013, Tilburg, Nederland

Op een druilerige, ja naar de avond toe zelfs kletsnatte vrijdagavond richting Tilburg rijden is geen sinecure. Na het gebruikelijk, zij het vrij beperkte, oponthoud op de ring rond Antwerpen was er dit keer ook nog een file tussen het Belgische Loenhout en het Nederlandse knooppunt Galder. Toch raakte ik op tijd aan de hernieuwde zaal.

Het Canadese Kobra and the Lotus mocht de spits afbijten en kreeg daarbij welgeteld dertig minuten om ons van hun kunnen te overtuigen. De band werd in 2009 opgericht door frontvrouw Kobra Paige en bracht tot nu toe een drietal albums op de markt ('Out Of The Pit' (2010), 'Kobra and the Lotus' (2012) en 'High Priestess' (2014)). De pure traditionele heavy metal van de band doet me wat denken aan Doro, maar moet toch nog wat groeien om echt door te breken. Toch onthield ik een paar strakke en gedreven songs uit hun setlist: 'Warhorse' en 'I Am, I Am' (beiden uit het meest recente album) en vooral het mooi gebrachte en hun set afsluitende '50 Shades Of Evil'. Meteen een perfecte opener voor wat nog komen moest.

Gus G., de gitarist die naam en faam maakt(e) met Firewind en vooral zijn gitaarpartijen bij Ozzy Osbourne is sinds een paar jaar ook een weg aan het banen met zijn eigen band die hij simpelweg Gus G. noemt. Ook dit viertal brengt traditionele heavy metal maar staat toch reeds een paar trapjes verder dan Kobra and the Lotus. Twee knappe albums onder eigen naam – 'I Am the Fire' (2014) en 'Brand New Revolution' (2015) – staan reeds op het palmares zodat Gus en de zijnen gemakkelijk vijftig minuten kunnen volmaken met gitaargerichte heavy metal. Want, laat ons daar eerlijk in zijn, de bassist en drummer zorgen ervoor dat er een meer dan solide en stevige basis wordt gelegd waarop vooral Gus, en in mindere mate de daarbij perfect passende rauwe vocalen, zijn kunstjes mag vertonen. En dat hij dat meer dan uitstekend onder de knie heeft is een open deur intrappen. Hun gedreven set bevatte mooie versies van o.a. 'Redemption', 'Brand New Revolution' (titelnummer van het meest recente album) en 'Come Hell Or High Water'. Dat een goedgevulde zaal ook nog eens een 'Happy Birthday' voor de vrouw van Gus mocht meebrullen zorgde er enkel voor dat de temperatuur in de zaal nog wat de hoogte werd ingejaagd. Afsluiten deden ze met een lang uitgesponnen versie van 'I Am The Fire' om dan te constateren dat er toch nog tijd was voor een extra nummer. Ozzy Osbourne's 'Crazy Train' was de perfecte afsluiter voor deze vingervlugge snarenplukker en zijn gezelschap.

Maar de hoofdschotel voor deze avond was gereserveerd voor de symfonische Amerikaanse metalband Kamelot, een band opgericht in 1991 door gitarist Thomas Youngblood die ook nu nog steeds aan het roer staat van dit vijftal.
Bassist Sean Tibbetts (de man met de lange blonde fijne dreadlocks), drummer Casey Grillo, toetsenist Oliver Palotai en vocalist Tommy Karevik vervolledigen de huidige line-up. En ieder lid van dit gezelschap draagt bij tot het waarlijk zo goed als perfecte totaalgeluid van deze band. Hun mix van symfonische metal, power metal en progressieve elementen is gewoonweg “af” te noemen. En dat bewijzen de heren keer op keer opnieuw als ze met een nieuw album op de proppen komen (het meest recente, het elfde al ondertussen, 'Haven', werd dit jaar op ons losgelaten). En ook op live gebied is dit een perfect op elkaar ingespeelde act die niets aan het toeval overlaat. Dat dit het laatste concert was van deze Europese tournee was helemaal niet te zien: het vijftal had er duidelijk zin in en het speelplezier droop werkelijk van het podium af (vooral bassist Sean Tibbetts (wat een capriolen) en zanger Tommy Karevik liepen van links naar rechts over het podium heen en weer). Prachtige songs hebben ze in overvloed en deze avond werden we echt op onze wenken bediend. Ik hou het maar bij een greep uit het aanbod – er bestaan andere sites waar je de volledige playlist van deze avond wel kan vinden – 'When The Lights Are Down' (waar de band de eerste keer uitpakte met hun pyrotechnics, iets wat later in de set nog een aantal maal werd gebruikt en er zodoende een extra visueel aspect te zien was), het machtige 'Center Of The Universe' (waar Kobra Paige voor de goede ondersteuning zorgde als background vocaliste), het gevoelige 'Here's To The Fall' (opgedragen aan de net voor de start van deze tournee overleden grootvader van Tommy), een schitterende 'Liar Liar' (een van de nummers waar gastvocaliste Elize Ryd (Amaranthe) de sterren mee uit de hemel kwam zingen) en het afsluitende 'Forever' uit het album 'Karma'. Maar het publiek lustte wel nog wat meer en dat kregen we dan ook met 'Revolution' en het meer dan prachtige afsluitende 'Sacrimony (Angel Of Afterlife)' waarin Elize opnieuw mocht schitteren naast de waarlijk sublieme zangprestatie van Tommy Karevik. En dan vergeet ik eigenlijk nog pareltjes te vermelden als 'Karma', 'Thorn' en 'Insomnia'. Een afsluiter van formaat of zoals je misschien beter kan stellen “Kamelot kwam, zag en overwon”. Na zo'n prestatie was alle ellende op de weg weggespoeld en vergeten.

Samenvattend kan ik stellen dat zowel Kobra and the Lotus én Gus G. ons reeds waar voor ons geld gaven, maar dat Kamelot er nog een meer dan stevig pak euro's bovenop heeft gedaan. Een muzikaal spektakel van hoog niveau die visueel werd versterkt door het gebruik van pyrotechnics en een aantal extra pigmenten. En eigenlijk moet ik afsluiten met een reeds lang bekend gegeven: “De afwezigen hadden, zoals steeds, ongelijk!”