|
|
2 NOVEMBER 2016 |
|
Vertical Divider
Het extra concert voor King Crimson (de tickets voor 3 november vlogen de deur uit) mag niet verwonderen. Bij de babyboomgeneratie springen nostalgische tranen in de ogen alleen al bij het zien van de hoes met de opengesperde keel en grote neusgaten. Wanneer de band, nu in een ongeëvenaarde unieke bezetting : Mel Collins,Tony Levin én Robert Fripp, reeds in 2015 hun klassiek repertoire uit die neus te peutert…ja, dan zijn de verwachtingen hooggespannen en zou je voor minder naar Antwerpen afzakken. “Let’s have a good time” klonk door de speakers terwijl een volle zaal met overwegend kalende mannen naar het indrukwekkende podium staarde. Op de voorgrond drie (jawel 3) drumstellen ( DW-Tamman-Sonor) en op het ereschavot ruimte voor blazer Mel Collins, de kale Tony Levin op bas, zanger ‘krullebol’ Jakko en bescheiden in het hoekje Robert Fripp. In een strak pak (met das) betraden ze het podium en kon het spektakel beginnen. En inderdaad, er werd ruim geput uit het verleden en na een halfuurtje kwam reeds het sublieme ‘In The Court of The Crimson King’, mooi opgeluisterd met dwarsfluit. Gevolgd door ‘Meltdown’ en een drievoudige drumsolo. Perfectie in timing tilde dit concert tot goddelijke hoogtes. Hoeveel repetities én een hoop feeling om die complexe structuren in te studeren? Fenomenale uitvoeringen verder van het wondermooie Epitaph (weer tranen), Easy Money, Cirkus, Pictures of a City. |
Vertical Divider
Een symbiose van klankenspectrum vloeide als honig in mekaar. Jazzy intermezzo’s en abrupte ritmewijzigingen onder uitbarstingen van muzikaal geweld. Een smerend geheel van topmuzikanten. Imponerende bassax van Mel Collins. In het begin had hij wat moeite met overschakeling van dwars naar sax, maar alle jazz kwam uit zijn vingers. Zanger van dienst Jakko Jakszyk overtroefde bij wijlen zelfs het origineel uit de jaren zeventig. Tony Levin bepotelde met gemak zijn bass en chapman stick, maar een solo was voor hem niet geprogrammeerd. Pschychedelische klanken en de bekende Fripptronics vloeiden uit de gitaar van de bescheiden leading man Robert Fripp. Vergeet Bill Bruford of Ginger Baker, de beste drummer van het ogenblik is ongetwijfeld Gavin Harrison. Zijn drumsolo was jong, ingenieus én verrassend. Als bisnummer werd Heroes van David Bowie gespeeld, voor velen weer verrassend, maar weet dat Robert Fripp indertijd de gitaarpartij hiervoor schreef en inspeelde. Een verdoken eerbetoon aan Robert. Als ultieme afsluiter donderde ‘21ste Century Schizoïd Man’ door de zaal. Staande ovatie en veel bewondering voor de hele mythische band in een unieke bezetting. Zonder Twijfel het beste concert van 2016! Met heel veel dank aan Live Nation, jouw partner in muziek! |
