Kris Wauters interview

interview met...

“Hopelijk komt ons album uit op vinyl.”

De titel is een weggever: met ‘Clouseau Danst’ heeft Clouseau hun meest dansvloervriendelijke plaat afgeleverd. Het schorriemorrie van de Vlaamse journalistiek kreeg 9 nieuwe nummers te horen tijdens een showcase in Humbeek. Nadien was er tijd voor enkele vraagjes. Te weinig tijd, want Kris Wauters is een bruisend boeiende persoon die uren over muziek, opnametechnieken en geluid kan praten. Een bron van audioweetjes, en een plezier om mee te converseren.

Julian De Backer: “Het is geen evidentie om na 29 jaar in de business nog een frisse plaat te maken.”

Kris Wauters: “Ja, zo bekijken wij dat natuurlijk niet. Wat kan ik meer zeggen dan: ‘De tofste job ter wereld word je niet makkelijk beu.’ De Koen is 48, ik ben 51. Als je muziek mag spelen, voel je je altijd jong. Ouderdom lijkt dan geen issue. Vier albums geleden hadden we het ‘Clouseau Danst’-idee. Een plaat vol dansbaar spul, dat leek me wel iets voor ons. Dat is toen helemaal mislukt, geen idee waarom. Ik drukte wel eens een drumcomputer in gang, maar je kan niet bevelen wat je schrijft. We hadden toen heel veel andere songs: poppier, meer gitaargericht, maar niet ‘Clouseau Danst’. We hebben toen de beste songs gekozen die we op dat moment hadden.
Anderhalf jaar geleden zat ‘Clouseau Danst’ nog altijd in mijn hoofd. Ik vond dat een tof idee. Ik heb teruggegrepen naar onze oude albums, en ik ontdekte dat er altijd wel iets dansbaars opstond: ‘Oh Ja’, ‘En Dans’, ‘Laatste Keer’ … maar ik kon er mijn vinger niet opleggen. Wat waren die nummers nu eigenlijk? Opeens viel mijn frank: het is muziek waarmee we zelf groot geworden zijn. Iedereen koestert de muziek uit zijn jeugd. Ik ben in 1964 geboren, dus ik was eind jaren ’70 een tiener. Disco, funk, soul, glitter, glamour, n’importe quoi. Wij keken naar AVRO’s ‘Toppop’ thuis.”

Julian: “Ad Visser.”

Kris: “Ja, ik kreeg dat met de paplepel binnen. Zowel de populaire, foute disco als de fantastische funk. Ik had op school ambras omdat ik ABBA goed vond. Dat mocht je niet luidop zeggen.”

Julian: “Nu mag dat weer wel.”

Kris: “Wij waren 15 à 16 jaar. Ik vond dat écht goed. Wij mochten toen enkel new wave goed vinden of de duistere gitaarrock. Maar ik vond ABBA tof. Enfin, ik merkte dus dat we dat soort songs vaak onbewust hadden opgenomen. ‘En Dans’ is een disco’tje, ‘Oh Ja’ is funkier. Ineens was het hoofd vrij om de muziek te laten stromen. Twee maanden later hadden we 23 songs klaar. Allemaal funky, soulful, met een discobeat, old school qua ideeën. We hebben ze dan ook old school opgenomen in de studio: drums, basgitaar, twee gitaristen, percussie. Allemaal in dezelfde ruimte. Als je de percussietrack solo op de tafel zet, dan hoor je de drums mee kloppen genre ‘ik zal u wel hebben!’. Maar daardoor voel je vuur op de plaat! Het is een vlammende plaat qua sound. Het is heel hard geworden wat we in ons hoofd hadden. Heel tof, en dat ligt niet voor de hand. Er zijn zoveel stappen in het opnameproces, dat je zelden 100% haalt van je oorspronkelijke doel. Met 80% moet je dan al heel tevreden zijn. Maar wij flirten echt met de 100%!”

Julian: “Jammer dat het album niet verschijnt op Super Audio CD, Blu-ray Audio of vinyl. Als ze dan toch zo goed klinkt.”

Kris: “Auro 3D, ja. Over vinyl wordt momenteel gepraat met onze platenfirma. Ik ben een grote vinylfan en dit album zou supergoed klinken op plaat.”

Julian: “De nieuwe plaat van Helmut Lotti is ook op vinyl verschenen, zelfs op 45 toeren! Extra graaf.”

Kris: “Als het over sound gaat, zal ik je eens wat anders vertellen. Het is de eerste keer dat we in de computer gemixt hebben. Ward Neirynck heeft gemixt in het kot in zijn tuin, zonder mengtafel. Dat was een heel dikke knop die in mijn hoofd moest omgedraaid worden.”

Julian: “Jij werkt nog heel analoog, vermoed ik.”

Kris: “Ja. Ik ben fan van analoge tafels.”

Julian: “MOOG synthesizer’ke.”

Kris: “Vroeger in het opnameproces hadden we ook een analoge stap. Ik vind het tof om een mix te saven op ‘halveduimband’ voor het converteren, om zo bandcompressie mee te krijgen. Maar in dit geval … Ik had 8 jaar geleden enkele mixen gehoord die puur met de computer waren gemaakt, en die klonken niet fijn. Ik miste iets. Ik miste warmte en headroom. Nu zijn er natuurlijk weer heel wat stappen vooruit gezet. Het klonk supergoed. Ik kon er niets op aanmerken. Ik kon niet zeggen dat een andere aanpak overduidelijk beter was, qua sound en level. Dan weet je genoeg hé. Dat is erg, en ook niet erg. Jonge engineers zoals Ward zijn daarmee groot geworden. Die kunnen perfect een analoge vorm benaderen. Dit gezegd zijnde: hopelijk komt ons album uit op vinyl.”

Julian: “Vorige keer vroeg ik u of een Clouseau-vinylbox geen goed idee zou zijn, zoals ‘The Beatles In Mono’. Toen zei je weigerachtig dat het te definitief was, alsof de groep ging stoppen. Wat je moet voorstellen aan de platenfirma – en ik weet dat Clouseau als een van de weinigen nog iets te zeggen heeft – is een eerste volume. Bijvoorbeeld ‘Clouseau: 1987-2007’. De eerste twintig jaar op vinyl. Dat mag een afgesloten hoofdstuk zijn, want die tijd ligt achter ons. Dan laat je ook nog ruimte voor een tweede box. Stel je dat voor als kerstcadeau. Mooi toch?”

Kris: “2007-2027 als tweede box dan? Hahaha!”

Julian: “Het zou toch een snoepje zijn voor de audioliefhebber?”

Kris: “Ja, ja, mij moet je niet overtuigen. Ik ben direct akkoord! Maar dergelijke boxen zijn duur in aanmaak, en dan zijn de platenfirma’s héél voorzichtig.”

Julian: “Je moet met voorinschrijvingen werken. We maken er 1000, en je laat de fans op voorhand bestellen.”

Kris: “Ja, dat kun je doen. ‘Bij 1000 bestellingen maken we ze’.”

Julian: “Bijvoorbeeld. En dan is break-even voldoende, want het is voor een niche.”

Kris: “Ik ben grote voorstander van het idee.”

Julian: “In de tijd van maxi-singles, de 12”, had je vaak een ‘extended mix’ en een ‘radio mix’. Valt het voor jou als songschrijver niet moeilijk om een nummer binnen een bepaalde tijd te houden?”

Kris: “Ja! Maar ik trek me dat niet aan. ‘Het komt gelijk het komt’. Onze single ‘Droomscenario’ duurt 4:15, dat is veel te lang voor de radio. Warner wou absoluut een ‘radio edit’, en wij wilden dat niet. Ik heb voet bij stuk gehouden. Vaak wordt er echt geknipt in zo’n radioversie, dan wordt bijvoorbeeld de bridge eruit gehaald. Of een dubbel refrein wordt een enkel. Maar dan verandert ook het gewicht in het nummer. Een song is soms minder goed door een radio edit. In het geval van ‘Droomscenario’ vond ik het niet nodig. Ik zei: ‘Mannen, het nummer is gedaan op 3:50. Daarna volgt enkel nog een ongelofelijke outro’. Mét strings, ik ben er gek op, ik luister bij wijze van spreken liever naar de outro. Een breed uitgesmeerde, schone, auditieve ervaring. Maar ik weet dat de radiomakers ook wel merken wanneer een nummer gedaan is. Dus ze zullen wel uitfaden, of erover beginnen praten. Ik redeneerde: ‘Als ik ze een radio edit geef, die sowieso wegdeemstert na het laatste refrein, dan gaat niemand ooit de mooie outro horen’. Stel nu dat niemand de song wilde draaien, dan hadden we alsnog een versie met fade op het einde kunnen uitbrengen. Maar dan moesten we tenminste niet knippen.
Ik ben sowieso geen fan van edits. Zonder hautain te willen klinken, vind ik dat wij onze goesting mogen doen. Punt. Ik denk met heimwee aan de jaren ’70, waarin een song zes minuten mocht duren. Deep Purple schoot in gang …”

Julian: “Het geweldige ‘Lazy’ van meer dan zeven minuten …”

Kris: “Of Queen hoog in de hitparade.”

Julian: “Of ‘Get Ready’ van Rare Earth. Meer dan eenentwintig minuten, een volledige plaatkant.”

Kris: “Ja! Enfin, we proberen steeds. ‘Vliegtuig’ was ook een lang nummer. Vind ik wel plezant.”

Julian: “Puur per toeval ontdekte ik vorige week het solowerk van Bob Savenberg. ‘Vrijdag Vandaag’, ‘Papa Is The Best’, ‘Trop Is Trop’. Heel goede nummers. Ik wist niet dat hij solo dergelijke kwaliteiten had. Was hij de George Harrison van Clouseau?”

Kris: “Dat weet ik eigenlijk niet. Ik heb zijn albums maar een keer beluisterd. Ik ben er niet zo vertrouwd mee. Bob kon zeker wel iets. Hij was Clouseau een beetje beu, de drive was weg. De songs die je nu noemt, pasten vermoedelijk niet bij Clouseau. Onbewust evolueer je en zoek je andere muzikale interesses. Hij wilde die platen absoluut maken, en heeft er alles ingestopt wat hij toen voelde.”

Julian: “Een stiekem afsluitend vraagje (de interviewtijd was op dit moment eigenlijk al afgelopen, red.)”

Kris: “Doe maar!”

Julian: “Jullie hebben de drie leden die gestopt zijn nooit officieel vervangen. De vervangers zijn altijd sessiemuzikanten gebleven, zoals de fantastische Eric Melaerts, Tom Vanstiphout, etc. Jullie werden de focus. Wat is de reden dat jullie nooit opnieuw een vijfkoppige groep zijn geworden?”

Kris: “Er is niet echt een reden. Wij hebben geen strategisch masterplan, in tegenstelling tot wat veel mensen denken. Je begint met vijf vrienden vanuit de streek. Je kent elkaar, je komt elkaar tegen op de free podia. De paar jaar voor Clouseau waren er 35 muzikanten die elk jaar in andere groepen meededen. Op een bepaald moment zit je met vijf in een bezetting, er beweegt iets, en Clouseau breekt door. Binnen de kortste keren ben je 24/7 met elkaar op stap. Onvermijdelijk, twee jaar later, wringen er bepaalde zaken. We hebben jarenlang een keer per week gerepeteerd en gingen daarna een pint drinken.
‘Den Tjenne’, bijvoorbeeld (gitarist Tjenne Berghmans). Zeer fijne mens! Maar hij kon niet om met het gegeven ‘populariteit’. En tja, Clouseau is populair. Gillende meisjes. Ik wist ook niet wat ik moest zeggen, maar ik kon mezelf een houding geven. Tjenne hield niet van fotosessies. In deze business kan je niet anders dan veel tijd steken in zaken die niets met muziek te maken hebben.

Als je een plaat naar een publiek wilt brengen, dan moet je promo doen. Even later had je Karel Theys die de boel tegenhield, en Bob die andere muzikale ideeën had …
We hebben nooit gedacht dat we die moesten vervangen. Op onze platen hadden we altijd al gastmuzikanten links of rechts. Het tweede album hebben we met veel kabaal live ingespeeld, maar ik vond dat toch twijfelachtig. Overdag in de studio, nadien in de auto duiken, 100 kilometer rijden om ergens een optreden te gaan doen. Dat was een ‘zottenkot’. Gevolg: ‘Of zo’ was onze minst goede plaat, naar ons gevoel. Zelfs de songs waren niet voldragen. Pas nadien, met scha en schande, word je wat wijzer en leer je tijd te nemen om nummers te schrijven. Niet zomaar opnemen wat er voor je ligt. Stappen zet je pas wanneer je slimmer wordt. Uiteindelijk, achteraf bekeken, heeft het om Koen en mij gedraaid. Bob zei soms: ‘Ik ben de baas, het is mijn groep, ik ben ermee begonnen’. Ja, oké, maar muzikaal gebeurde het wel zoals ik het wilde. Het was wel democratie, maar na verloop van tijd draaide het om de zanger. Ik ben nadien ook geëvolueerd als muzikant in een richting die voor Clouseau goed was. Zo hebben we nooit gedacht aan vervangers. Sinds we met twee zijn, hebben we 0 problemen gehad. Wie zei er nu weer ‘democratie in een groep werkt niet’? Hij had gelijk.
Als je broers bent, dan heb je geen problemen. Wij moeten maar naar elkaar kijken om elkaar te begrijpen. Piece of cake.”

Julian: “Tenzij je Oasis bent.”

Kris: “Ja, maar die hebben allebei dezelfde ambitie. Die maken ambras, omdat ze allebei de ster vooraan willen zijn. Wij hebben dat niet. Koen wilt niet ‘laat ons dat zo doen’ zeggen, en ik wil niet zingen want ik weet dat hij een veel betere zanger is. Compatibiliteit is een dankbaar gegeven in een groepke. We hebben daar heel veel geluk mee.”

Julian: “Mijn andere vragen hou ik voor een volgende keer. Bedankt!”

Kris: “Ja! Dank u wel. (tegen Jolien van Warner) Volgende keer moet je aan hem meer tijd geven, want wij klappen al eens graag over klank en instrumenten en sound en opname. Dat gaat er wat technischer aan toe. I like!”

Julian: “Afsluitend: probeer te pushen voor de vinylbox bij Warner.”

Kris: “Box, ja, maar laten we eerst proberen dit nieuwe album op vinyl te krijgen. Dat zou al heel wat zijn.”

Julian: “Bedankt voor uw tijd. En volgende keer de andere vragen.”