|
Op 15-jarige leeftijd begonnen 3 tienermeisjes aan een muzikale carrière als Laïs (Keltisch voor stem) naar aanleiding van hun voorliefde voor samenzang en folk. De hoogdagen van de folkrevival lagen nochtans al jaren op hun gat. Annelies, Jorunn en Nathalie kregen echter de morele steun van onder andere Emmylou Harris en braken wat later potten met hun engelachtige stemmen.
Nu 20 jaren later staan ze op het podium van CC Hasselt, voor de zoveelste uitverkochte zaal . Een vriend waarschuwde mij voor een slaperige avond, maar de begeleiding met o.a. Bjorn Eriksson dreef mijn nieuwsgierigheid. En toen Séraphine Stragier als intro haar harp streelde voor het middeleeuwse ‘Isabelle’, wist ik ‘dit wordt een topconcert’! Die meiden weten begot wel hun stem te gebruiken. En naargelang het concert vorderde moest je wel besluiten dat ze niet onder 1 genre te vangen zijn. Middeleeuws, slavisch, iers, bretons,… met begeleiding van harp, fluit, draailier, gitaar, viool, cello, contrabas, drums,... Een rijk instrumentarium dat de sfeer van elk nummer bepaalde, maar in de beginfase niet echt overweldigde. Nadruk lag toen nog steeds op de zangkwaliteiten van het trio met o.a. een cover van Malicorne’s ‘Voici la Saint Jean’ (ik prefereer toch de originele versie) en enkele mooie a capella’s. Maar toen kwam het kantelpunt. Hemelse sferen ruimden plaats voor geluiden uit het dodenrijk. Bjorn en kornuiten trokken van leer met een folkrock-impro (neketz7), zeer hedendaags en uitermate verrassend voor velen. En met ‘Marie Madeleine’ voelde je de kracht van de hele band in het moderne folkrock-genre. Vorig jaar door Humo met de grond gelijk gemaakt, wel, ten onrechte. Natuurlijk verwachtte het publiek geen experiment, maar reageerde dolenthousiast (moeilijk voor een Limburger) op de meeslepende cover van Bob Dylan’s ‘ One more cup of coffee’ en het dromerige ‘Chimacum Rain’ van Linda Perhacs. Pluim voor de belichting met suggestieve kleurrijke waterdruppels en het mooie spel van Stoffel Verlackt op xylofoon. |
Hit ’t Smidje’ mocht natuurlijk niet ontbreken en zette de zaal in lichterlaaie. En wanneer je dan als bis nog het cabarateske ‘Bugie Boy’ de zaal ingooit, wel dan neem ik mijn hoed af voor de regisseur van dit crescendo concert. Ultieme afsluiter ‘Le renard et la belette’ plaatste een mooi orgelpunt met bandoneon en fluit.
Setlist
|