11 april 2015 • C-Mine Genk

Een waas van depressiviteit verspreidde zich als duistere nevel over de 3de editie van het Little Waves festival. De Music-machinerie draaide weer in volle glorie tussen het historische erfgoed van de oude steenkoolmijn van Winterslag.
Tout Va Bien kon in het verleden de harten verwarmen met covers van Jacques Brel, maar moest nu bewijzen dat het goed zou komen voor Jan Wouter. Het eerste album ‘Kepler Star’ werd gedeeltelijk opgenomen in de WAX-studios in L.A. Echt genieten werd het echter niet. De bassen trilden je hart uit je lijf en verzwolg elke melodie. ‘Shaking off my doubts’ bleef dus spreekwoordelijk hangen.
Misschien wat minder praten over de songs en wat meer energie steken in de composities kan wonderen doen Jan.

Van de regen in de drop bij Luke Sital Singh, rechtstreeks vanuit London en zogezegd doodmoe op het podium om dan met enige emotionele kennis constant te verklaren dat zijn volgend nummer een sad song wordt, zoals alle voorgaande trouwens. Zelf beweert hij beïnvloedt te zijn door Neil Young en Bruce Springsteen, maar waarom zich dan constant wentelen in neerslachtigheid?
Neen, geef mij dan maar de supersofte, hese stem à la Nick Drake van Ben alias Winter Tree. Jonge kandidaat voor de singer-songwriter contest. Ben had dan toch nog supergevoelige teksten en melodiëen die perfect accordeerden met zijn timbre. Elke kandidaat wel in hetzelfde droevige bedje ziek. Maar neen, het mocht niet baten, een zekere Ellen werd de winnaar. Who the fuck is Ellen? (best eens gaan luisteren tijdens haar optreden bij Swinging Genk eind juni)

Vanuit Estland kwamen enkele brave boys uit de Balkan overgevlogen om hun cd ‘Circles’ te promoten. Een kleine revelatie want eindelijk werden wat vrolijkere indienoten uitgestrooid. Titletrack ‘Circles’ werd dan weer een afknapper van jewelste.
Heerst er tegenwoordig alleen maar depressiviteit in Europa? Luister dan liever naar ‘Golddigger’, ritmisch en melodisch sterk onderbouwd met een soundwall die je overvalt.

Ook geprogrammeerd onze eigenste Bram Van Parys, alom (in Belgenland dan toch) geroemd voor zijn mooie composities en al aan zijn 4de album ‘Wild Flowers’ nu onder de verkorte naam Bony King. Pure americana maar dan van eigen bodem dus … traaaag, eentonig en zagerig. Akkoord, mooie hoge stem (in bv. ‘Sad Sad Rosanna’) en een zeldzame a-capella samenzang. Maar o zo eenvoudig soft, slow and down. Ondertussen waren op het singer-songwriter podium (veel te klein trouwens om het publiek te slikken) ook al Kim Janssen en St.-Grandson gepasseerd: een Nederlandse en Belgische belofte in het zo geroemde neerslachtige genre van de Lage Landen.
In alle eerlijkheid, het publiek hunkerde naar een leuke muzikale uitval, een verrassing, schwung. En alleen Wovenhand kon daar nog voor zorgen. Recht uit de US en in een geweldige magische non-lightning (arme fotografen) stortte David Eugene Edwards met verenhoed alle opgekropte energie uit over de knock-out geslagen luisteraars. Zware ritmische drums, duistere gitaarmelodieën en gemanipuleerde vocals met veel galm kwamen niets te vroeg. Joy Division in de heavy metal-versie met een vleugje King Diamond. Wovenhand riep een sacrale magische sfeer op, niet bijster origineel, maar wel boeiend als afsluiter voor deze Little Waves, nu voor mij in de analen gegrift als Dark Waves.

Ondanks het talrijke gebruik van de mineure toonladders, toch een geslaagde editie: prachtige organisatie, mooie simpele presentatie van Lies Steppe en fotografen met respect voor publiek én artiest. See you next year!