SUPPORT: Mother-T & the Chicks |
25 oktober 2017 |
Het is mijn derde ontmoeting met Ben Miller en zijn compagnie. Deze is toch weer anders. We hebben op voorhand wat via sociale media over en weer geschreven, waardoor de verwachtingen bij mij nogal hoog lagen. Ik moet toegeven dat sinds ik hun voor het eerst gehoord en gezien heb als voorprogramma van ZZ-Top, ik een ware fan geworden ben. Vandaag is wel de dag dat New Orleans en de wereld weent om Fats Domino, ik kijk uit naar een allusie naar New Orleans. Alhoewel, die bende komt uit Arkansas, Missouri, Washington en Kansas om een feest van jewelste te bouwen in la Madeleine.
Maar eerst het voorprogramma met. Mother-T & the Chicks. Ze spelen akoestische blues, gospel en soul. Centraal staat de expressieve stem van Tessa De Vreese, de mondharmonica van Olivier Vander Bauwede, Bram Beelaert als gitarist en bassist Quinten De Vlaeminck. Nieuw is hun drummer Frédéric de Koker. Ik vindt het toch eigenaardig dat het opnieuw Olivier en Bram zijn die het voorprogramma mogen verzorgen. Verleden jaar in de AB stonden ze er al met z’n tweeën als Easy Dodo. Hun set bestaat uit heel wat nieuwe nummers soul & blues. Je hebt er ook wat covers zoals de heerlijke Rollin’ & Tumbling. Een sterke wedstrijd speel je maar na een goede opwarming. Ben Miller band Dan de bende uit ruraal Amerika. Smilling Bob Lewis, Rachel Ammons & Scott Leeper begeleiden Ben Miller nu al anderhalf jaar. Net als wijn worden ze beter met de jaren, of maanden. Dat valt meteen op met een erg enthousiast optreden en veel spelplezier. Rachel Ammons, gitariste, violiste, en backing vocal weet het publiek met verstomming te slaan. Ze schittert op het podium, niet enkel haar présence maar wat kan die meid spelen zeg. Als muziek lerares weet ze wat een straffe solo is. |
Of is het dat duel die ze aangaat met haar viool en de mondharmoncia van lead zanger en gitarist Ben Miller tijdens ‘Black Betty’. Typisch voor de band zijn de zelfgemaakte instrumenten zoals de ‘one string washtub bass’ van Scott Leeper die overigens ook de drums bespeelt. Verder is er nog bassist en gitarist Bob Lewis met zijn zelfgemaakte gitaar. En het publiek? Dat kwam maar langzaam op gang om er dan toch een onvergetelijk feest van te maken. Je zag zo dat er ook bij liepen alsof ze net van hun kantoor kwamen, netjes in hun pak. Wat een contrast met Ben Miller. Lekker toch zo’n avond folk, blues en country. Veel nummers starten nogal rustig om dan onverwacht zoals in het verrassend arrangement van ‘House of the rising sun’, daar is New Orleans, crescendo het ritme op te drijven tot een climax. Het publiek wordt er alleen nog maar meer uitgelaten door. Wanneer Rachel bij het bespelen van haar viool een Wah-wah effect er even aan toevoegt, raakt ze bij mij een gevoelige snaar.
Al was het geluid niet altijd optimaal, zeker bij de start waar een micro heel erg luid floot, weten ze er perfect op in te spelen met een vleugje humor. Alles klopt bij de Ben Miller Band. Is het nu de kopstem of de zangpartijen met de groene telefoon die het hem maken? Of de banjo en wasbord van Smiling Bob? Ik weet het niet. Maar keer na keer blijf ik met open mond staan van zulk optreden. Ook na het optreden maken ze het zo gezellig. Ze zijn warm en toegankelijk. Ze blijven totdat de laatste fan zijn gesigneerde cd heeft. See you soon Ben Miller! |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025