14 september 2019
de schieve, olmen
​
REPORT: sis van hoof
​FOTOS:  sis van hoof ©
           

MET DANK AAN: frank en inge

Frank Mannaerts en zijn vrouw Inge  organiseren vooral in de zomermaanden al een paar jaren optredens op het terras van hun café/brouwerij die luistert naar de naam ‘De Schieve’ in het landelijke Olmen. Sinds het café opende in 2013 kwamen er al een aantal bands met enige naam voor sfeer zorgen op het  terras. Volgende bands passeerden onder meer al de revue in het verleden: Doghouse Sam, Blues Lee, Tiny Legs Tim, Roland, Steven Troch en Shakedown Tim. Geen klein bier dus en dat kan zeker ook gezegd worden van Black Cat Biscuit (BCB), bestaande uit Bart Arnauts (zang/gitaar), Stanley Patty (gitaar), Mark Sepanski (mondharmonica), Patrick Indestege (staande bas) en last but not least Jeff Gijbels (drums). Met andere woorden: een collectief van vijf vermaarde muzikanten.
Dit Limburgse vijftal van BCB, onstaan in 2015, liet al flink van zich horen de voorbije jaren met hun aanstekelijke muziek bestaande uit een mix van verschillende muziekstijlen, vertrekkend vanuit de blues. Dat het aanslaat mag duidelijk zijn want in 2018 wonnen deze heren in Haacht de prestigieuze Belgian Blues Challenge. Die oppergaai  bracht hen dit jaar overigens in de Azoren (Portugal) waar ze zich mochten meten met een aantal andere buitenlandse bands maar BCB viel met een vierde plaats net naast het podium. Een mooie prestatie toch wel, die vele deuren opende samen met het uitbrengen van hun eerste album ‘That’s How The Cookie Crumbles’ (met 12 eigen nummers). Zo speelden ze al op vermaarde bluesfestivals zoals onder meer op Swing Wespelaar, Blues Peer en in Nederland (Moulin Blues Ospel), waar ze ook vaste voet aan de grond krijgen.
De verwachtingen lagen dus hoog in Olmen, waar de in maatpak gestoken heren na een instrumentale opener flink van start gingen met drie nummers uit hun album. Het swingend bluesy ‘I Don’t Know’, gevolgd door ‘Haunting Me’  (met een stuwende bas) waarin de collectiviteit van de band duidelijk geïllustreerd werd en het country-getinte ‘Bad James’. 

Leuk begin dus van deze gevarieerde set waarin we ook ‘A Woman’s Mind’ onthouden, gedragen door de uitstekende gitaarklanken van Stanley. Het doet me een beetje denken aan Ronnie Earl, één van mijn favorieten. Ook de met passie gezongen fluwelen stem van frontman Bart oogst bijval, eveneens met zijn gitaarwerk in ‘What I really Need is You’ en ook bluesharpist Mark laat zich van zijn beste zijde zien. Het spelplezier spat er af bij momenten. Slotnummer van de eerste set is ‘I’m A Fool’ met mooie rauwe slides, op een blikkenbox- gitaar gespeeld.
 
Ook in de tweede set zitten heel wat nummers van het album, zoals het bekende ‘Parrot Woman’, dat eerder als single werd uitgebracht en het reggae-getinte ‘Find A Way’. We  onthouden ook ‘So Sad And Lonely’ met een jazzy insteek en ook boogiegewijs worden met ‘Never Gonna Drink No More’ en ‘Giovanni Winnetou’ (met een leuk bas-en drumduel) stilaan de dansspieren losgemaakt. Sologewijs geeft drummer Jeff een nog een ferme lap op, waarbij hij de medewerking krijgt van zijn pa Marc in een schitterende solo. Het werkt allemaal aanstekelijk en dat wordt alsmaar duidelijker in het slotnummer ‘Son Of A Vampire’ met een op de bluesharp solerende Marc en de op de washboard spelende bassist die zich tussen een uitzinnige dansende menigte begaven. Met de bis ‘Going Home’ kregen de muziekliefhebbers nog een mooie toegift.
Dit betekende het einde van een erg geslaagde muzikale septemberavond bij De Schieve. We kijken nu al reikhalzend uit naar de volgende zomer, in het gezelschap van een eigen gebrouwen biertje. ​