|
4 NOVEMBER 2017 |
Black Out Bash V. Dat klinkt al deftig hé, wanneer je zo'n "V-tje" op je affiche kan bij zetten. Dat duidt er toch op dat je de voorgaande vier jaar toch iets goed hebt gedaan om het vertrouwen van bands, publiek en investeerders te verdienen. En het is meteen ook een soort van jubileum, een mijlpaal en niet in het minst, een reden om er een heftig feestje rond te bouwen. Wij van Keys & Chords waren uitgenodigd om mee te vieren. Met al die mooie namen op de affiche aanvaardden wij de uitnodiging in dank, dat spreekt voor zich. Daarvoor begaven we ons dus naar Geraardsbergen, een plek die uw dienaar anders enkel passeert wanneer hij er een paar keer de wielertoerist gaat uithangen op de befaamde Muur. Daar moesten we helemaal niet zijn deze keer, wel in JC De Spiraal, een mooie polyvalente venue, gelegen vlak naast de Dender. Gedurende de hele namiddag/avond gaf deze ruimte echter nooit de indruk helemaal vol te zitten. Misschien toch een beetje sneu voor de organisatie.
De eerste band die om 16h00 al het podium mocht betreden om de spits af te bijten was het Belgische Cathubodua. Zij brengen ons zeer fijne Epic Symphonic Metal met pagan invloeden. En ik moet zeggen, in een genre dat tegenwoordig niet veel uitdagends meer lijkt te bieden weten zij toch zeer sterke nummers met een originele insteek te brengen. De spilfiguren/blikvangers van deze band zijn zangeres Sara Vanderheyden en violiste Katrien Van den Hurk. Na afloop van hun set sprak ik even met Sara. Cathubodua werd reeds in 2013 geboren maar de vorig jaar in eigen beheer uitgebrachte EP 'Opus I: Dawn' is nog maar hun eerste wapenfeit. Er werd nog geen concrete interesse van een label gewekt en daarom is de band nu zelf aan het sparen om hun eerste full CD te kunnen opnemen. Ik heb mijzelf daarom de EP ter plaatse aangeschaft, dat is weer zeven euro extra in jullie spaarvarken dames. Vervolgens was het de beurt aan het eveneens Belgische Carrion om met hun hevige, rauwe death metal het podium te bestormen. Ik moet heel eerlijk zijn en mij daarom misschien een beetje verontschuldigen tegenover de gasten maar hun ding is echt totaal het mijne niet. Ik ken en apprecieer er waarschijnlijk te weinig van. Voor mij klinkt het allemaal zowat hetzelfde. Ze wisten toch een flink aantal mensen op de eerste rij te overtuigen. Wel doe ik mijn hoed af voor de strot van vocalist Sven Van Severen en de muzikale techniciteit van de overige leden. Grappig vind ik wel dat bassist Sam Philipsen er meer uitziet en de speelstijl heeft van iemand uit een prog metal band. Een simpele bedenking van uw dienaar. Ondertussen was er wel al wat meer volk binnen gestroomd maar van een crowded gevoel konden we toch nog niet spreken. Je kon nog vlot en ongehinderd een tango dansen tussen podium en de drankbonnenstand en ook aan de merchandise booth was het kalmpjes. Dat zou wel wat verbeteren na de doortocht van No Return. Zij waren nl de volgende naam op de affiche. Deze Franse band brengt een duistere tot zeer donkere mengeling van thrash/death metal. Hoewel een aantal leden van de band er Fransozer dan Fransoos uitzien is hun sound dat helemaal niet. Dit kan internationaal mee op het hoogste niveau. Hun set bestond voornamelijk uit nummers van hun meest recente, overigens bijzonder uitstekende, CD 'The Curse Within'. Ook straalden alle leden op het podium een très cool houding uit. De leadgitarist zag er een beetje uit als een cruising tussen Ronnie James Dio en Ritchie Blackmore en soleerde de pannen van het dak. Regelmatig werd er ook een twin solo afgestoken waarbij zanger Mick dan plagerig naast de twee heren ging staan en het bekende rukgebaar aan zijn microfoon uitbeeldde. Aan de merch stand sprak ik wat met bassist David Barbosa (wiens broer Joël de drums geselt). Gelukkig voor mij (en misschien ook een beetje voor hem) konden we dit in het Frans doen. Blijkt dat de band al sinds 1989 bestaat, met lead guitarist Alain Clément als enige constante lid, en ondertussen met 'The Curse Within' toch al hun tiende full album zit. Schaam op mij dus dat ik nog nooit van deze band had gehoord. Heb dat trachten goed te maken middels een handshake met David en de aanschaf van de 'The Curse Within' cd. No Return was de voorbije weken op Europese tournee met hun Spaanse makkers van Angelus Apatrida. Een package deal voor de organisatie dus. Angelus Apatrida was nu aan de beurt. Zij brengen pure, onversneden en onvervalste thrash. Hun laatste muzikale wapenfeit dateert al van 2015 en zij waren vooral op tournee om het tienjarige jubileum van hun tweede album 'Give 'Em War' te vieren. Ik heb helaas geen setlist kunnen bemachtigen en van de bindteksten heb ik door het zware accent van zanger/guitarist Guillermo Izquierdo helaas bitter weinig begrepen. Wat ik wel weet is dat er vele thrash liefhebbers aanwezig waren in de zaal want voor de eerste keer vandaag kregen we een beetje een "vol" gevoel voor het podium. Tijdens de eerste nummers zat het geluid helemaal niet goed en kwam de zang er amper door. Dit verbeterde gelukkig geleidelijk aan. De heren lieten het niet aan hun hart komen en gingen er volle bak voor met een stomende set. Ze genoten tussen de nummers ook zichtbaar van het Belgische bier. Dat is eens wat anders dan flauwe cerveza hé jongens. |
Tijdens het laatste nummer kwamen de nozems van No Return nog wat mee onnozel doen op het podium met bezemstelen enzo. Gieren! Voor zowel beide bands als publiek. Ondertussen was de keet gelukkig toch al wat voller gelopen. Aan de shirts en sweaters was duidelijk te zien voor welke band het grootste deel van het publiek opgedaagd was. Dyscordia natuurlijk! Deze West Flandriens brachten vorig jaar hun schitterende, tweede album, 'Words In Ruin' uit maar hebben dit zeker nog niet doodgetourd. Vandaar de massale belangstelling waarschijnlijk. Er was zelfs één fan, Davy genaamd, die helemaal uit Duitsland naar Geraardsbergen was afgezakt, een tripje van zo'n slordige zevenhonderd kilometer blijkbaar. Voor zoveel toewijding kreeg Davy van band en gevolgd door publiek een even toegewijd applaus toebedeeld. De podiumaankleding van de heren straalde op en top professionaliteit uit met strategisch goed geplaatste schermen en rookmachines. De set up verliep helaas niet van een leien dakje waardoor de band later dan gepland aan hun set konden beginnen. Dit had geen invloed op het aantal gespeelde nummers maar zanger Piet moest zijn bindteksten en de interactie met het publiek wel tot een minimum beperken om niet al te zeer uit te lopen op het schema van de avond. De band zette een topset neer. De klank, de zang en de songs zaten goed. Grappige momenten waren er ook wel toen bijvoorbeeld gitarist/grunter Fane per ongeluk op de kabel van Guy stond net toen die naar voor wilde stappen om zijn solo te brengen waardoor hij een terugslagsnok kreeg. Ook Piet, die een nummer aankondigde als 'Masquerade', terwijl de band 'Harlequin's Grief' inzette zorgde ongewild voor de nodige verwarring. Schoonheidsfoutjes echter want voor de rest klonk alles vlekkeloos en de fans genoten zichtbaar met volle teugen. De quote van de avond schrijf ik ook op het compto van Piet: "We gaan door met het volgende nummer want met het vorige, dat zou een beetje triestig zijn" Voilà, zo simpel kan optreden zijn.
Na afloop van de show van Dyscordia vreesde ik even dat er totaal geen publiek meer zou overblijven voor Grave Digger, nochtans de headliner op de affiche. Zoveel mensen dat er naar buiten gingen. Gelukkig bleven er nog voldoende fans aanwezig om toch een dik pak voor het podium te vormen. Grave Digger, dat zijn niet de minste natuurlijk. Deze Duitsers maakten al metal lang voordat vele van de aanwezige metalheads zelfs nog maar in hun pamper kakten. Ook vele van de oudere fans, al dan niet gezegend met bierbuik en/of haaruitval waren aanwezig. Met 'Healed By Metal' bracht de band eerder dit jaar hun achttiende (!!) album in zevenendertig (!!) jaar uit. En de kwaliteit van hun songs is na al die tijd nog steeds niet gezakt. Daarvoor kunnen wij alleen maar zeggen: Mucho R.E.S.P.E.C.T. (!!!) en daar mag dus een uitroeptekentje meer achter. Alsom te bewijzen dat ze niet meer nodig hebben dan die goede songs was de aankleding van het podium tot een absoluut minimum beperkt. Ik had de indruk dat er voor de aanvang wel pogingen werden gedaan om een backdrop op te hijsen maar dat dit niet echt leek te lukken. Ach, ze hadden zo'n ding niet nodig om te tonen wie ze waren, voor de volledige leken onder het publiek had Chris Boltendahl immers een back patch van z'n eigen band op z'n vest. Chris z'n stem klonk mij ook een beetje vermoeid in de oren en het leek alsof hij zich op routine doorheen het concert spartelde. De rest van de band was echter volop op dreef, vooral gitarist Axel Ritt die zich als een echte gitaargod op het podium bewoog. Tevens een dikke pluim voor keyboardspeler Marcus Kniep die de hele show verkleed als The Reaper wat achteraan op het podium verstopt zijn ding deed. Na een dikke zeven uur zat deze editie van Black Out Bash erop. Dikke pluim voor de organisatie, wij hadden geen enkele keer het gevoel dat er iets haperde of enigszins op een andere manier fout liep. Hopelijk was het voor hen ook succesvol en hebben ze de drive en de middelen om volgend jaar een zesde editie te organiseren. En in dat geval moet je ook doorgang tot een tiende jubileum hé jongens. Setlist Cathubodua:
Setlist Carrion:
Setlist No Return:
Setlist Angelus Apatrida:
not available Setlist Dyscordia:
Setlist Grave Digger:
|
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024