20 JULI 2019
Festivalterrein, PEER

REPORT: SIS VAN HOOF
​FOTOS:  stefan meekers ©
           

MET DANK AAN: BLUES PEER
Met: Beth Hart, Paul Carrack, Chris Robinson Brotherhood, Honey Island Swamp Band, 50 Years Neil Young, Anthony Gomes, ​Travellin’ Blue Kings
​
Na de Belgische inbreng was het op zaterdag toch wel reikhalzend uitkijken naar de passages van Paul Carrack en Beth Hart. Twee artiesten die overigens al eerder te gast waren op het Peerse podium.
Maar eerst mocht ceremoniemeester Rick de Leeuw al om 12u het Belgisch-Nederlandse viertal Travellin’ Blue Kings aankondigen, een band die nog niet erg lang aan de slag is, maar desondanks mondde dat al vroeg uit tot het album ‘Wired Up’. Of wat te denken van zanger-gitarist-harpist Stephan Hermsen (Electrophonics), Marc Gijbels (Electrophonics), bassist Winne Penninckx (Howlin’ Bill) en gitarist ‘Little’ Jimmy Hontolé (Howlin’ Bill) die bij afwezigheid in Peer vervangen werd door de bekende Nederlandse gitarist Richard van Bergen. Evenals op Hookrock een paar weken geleden liet de vierkoppige band ondanks het vroege aanvangsuur een gedreven indruk, aangestuurd door de opzwepende smoelschuiver van Hermsen zoals onder meer te horen was in het swingende ‘I Don’t Wanna Stop’. De ontwakende bluesliefhebbers werden dus wakker geschud en dat was nodig ook.
Temeer met de komst van de Canadese bluesrocker Anthony Gomes. Zeker nadat zijn optreden werd ingeleid met een streepje oude bluesmuziek en nadien de decibels fors gingen stijgen. Blijkbaar had Anthony zijn eigen geluidsman bij. Deze gitaarheld is doorgebroken met zijn vierde album luisterend naar de naam ‘Music Is The Medicine’. De zanger-gitarist, die even bij Magic Slim’s begeleidingsgroep The Teardrops aan de slag was, bracht al in 1998 een eerste album uit en timmert dus al even aan de weg. Hij lijkt nu echt gelanceerd te zijn bij de bluesrockfans. We zijn ervan overtuigd dat hij ook in Peer een aantal zieltjes zal winnen, zeker nadat hij weliswaar koos voor gemakkelijk succes en  ‘Purple Haze’ over de wei liet galmen.  Er was wel wat veel show bij maar Anthony Gomes liet een uitzinnige menigte toch uit zijn hand eten door zijn titeltrack van zijn recente album op het publiek los te laten en de liefhebbers zongen dankbaar mee met ‘Peace, Love and Loud Guitars’.
Van een heel ander orde was 50 Years Neil Young (na de Woodstockreünie van vrijdagavond de tweede tributeband in Peer). Het Belgische kruim van de muzikanten was aanwezig om de Canadese singer-songwriter te eren en zij deden dat met verve. Mooie versies en echte kippenvelmomenten waren er onder meer met ‘Don’t Be Denied’, ‘Old Man’, ‘Down By The River’, ‘Long May You Run’, ‘Cinnamon Girl’, ‘Heart Of Gold’, ‘Country Girl’(CSNY) en de onvermijdelijke afsluiter ‘Keep On Rocking In The Free World’. Dit was een mooi eerbetoon aan Neil Young met een harmonieus opgebouwde set. Een geweldige respons volgde. Met dank aan de artiesten Piet De Pessemier, Guy Swinnen, Patrick Riguelle, Gertjan Van Hellemont, Bjorn Eriksson, Jan Hautekiet, Ron Reuman en last but not least Axl Peleman.
Na een korte maar hevige onweersbui, gelukkig zonder veel averij, was het benieuwd uitkijken naar Honey Island Swamband, de vervangingsact voor de Blues Beatles na de  afgelasting van hun Europese tournee. De muziek van deze band uit New Orleans wordt omschreven als een soort Bayou-Americana. Het doet ons wat denken aan Lowell George van Little Feet en in Peer klonk het ook funky. Technische mankementen waren de oorzaak dat de start een beetje de mist inging maar gaandeweg konden de heren wel bij momenten bekoren met hun brede repertoire bestaan uit vleugjes rootsy blues, jazz, rock en funk. 
Daarna stonden met Chris Robinson Brotherhood een aantal namen op het podium want de band is gevormd door Black Crowes-zanger Chris Robinson even nadat ze in Peer één van hun laatste spraakmakende optredens gaven. We herinneren ons de passage van The Black Crowes nog goed (2011). Frontman zanger-gitarist Chris wordt in zijn band bijgestaan door songschrijver-zanger-gitarist Neil Casal, drummer Tony Leone, Adam MacDougall (keys) en bassist Jeff Hill. 
Meer dan 200 concerten per jaar blijken die gerespecteerde muzikanten op leeftijd te spelen. Er zitten was mij betreft een aantal degelijk klinkende songs in hun set met loepzuivere solo’s zoals in ‘Venus In Chrome’ en in ‘New Cannonball Rag’, maar gaandeweg klinkt het nogal wat lauwtjes omdat de eentonigheid blijkt toe te slaan.
Evenals Chris Robinson hebben Paul Carrack en zijn band ook een verleden met Blues Peer want in 2016 was hij er al te gast en toen ook al bleek Carrack voor de meeste toeschouwers de verrassing van de dag. Dat was nu niet anders was mijn indruk want ‘the man with the golden voice’ (zoals hij genoemd wordt) en zijn uitgebreide band (met twee drummers) speelde een onberispelijke set met een mix van oud en nieuw materiaal: vooral lichtjes soulgetint, maar zowel jazz als een vleugje blues waren eveneens van de partij. Paul Carrack is een genomineerde singersongwriter/multi-instrumentalist met een aantal nummer één hits op de teller. Toch is hij een wat onderschatte artiest die te weinig in het voetlicht treedt. Zijn repertoire bestaat uit heel wat muzikale gebieden gaande van van pop, jazz, rock en soul.  Dat hij een erg goede reputatie heeft als tekstschrijver voor heel wat artiesten met hits voor onder meer bij Ace, Mike & The Mechanics en Squeeze dat mag duidelijk zijn. Ook de vele heupwiegende toeschouwers bleken verrast te zijn bij het aanhoren van ‘Tempted’ (een monsterhit voor Squeeze), ‘How Long’ (topnummer voor Ace) en ook de Grammy genomineerde ‘The Living Years’ en ‘Over My Shoulder’ (Mike & The Mechanics) zijn belangrijke songs. Paul Carrack etaleert zijn talent niet enkel zanggewijs (o.a in ‘You Make Me Feel Good’ en ‘Too Good to Be True’), maar ook op gitaar staat hij zijn mannetje  (in ‘Better Than Nothing’) samen met gitarist Andy Staves en de prominent aanwezige saxofonist Steve Beighton. Verder kan Carrack ook een behoorlijk stukje piano/hammondorgel spelen, te horen in het reggaegetinte ‘These Days’ en het overbekende en schitterende ‘Tempted’. Eindigen deed hij met het fluitende ‘Over My Shoulder’. Paul Carrack, bijgestaan door zijn schitterende band, speelde op Peer Blues een haast feilloos concert dat ons nog lang zal bijblijven.
Beth Hart, eveneens voor de tweede maal te gast op Blues Peer, mocht zaterdag afsluiten als headliner. Deze 47-jarige Amerikaanse is een topper in Europa, waar ze meer toert dan in Amerika. Vooral in Nederland is ze erg succesvol en kende ze er al vroeg succes (in 2005 stond ze al op Pinkpop). Vorig jaar liet ze de Amsterdamse Ziggo Dome ei zo na vollopen (capaciteit van 17.000) .Er waren dan ook vele Nederlanders afgezakt naar Peer en die zagen andermaal een energieke set want de ‘powerwoman’ trok fors van leer van bij de start. ‘Can’t Let Go’ staat al vroeg op de setlist en wordt flink meegezongen door de fans. Ze raast over het podium, zingt liggend op haar rug om zich terug recht te trekken om naar de piano toe te snellen. Ze vertelt voorafgaand aan een nummer telkens een verhaal over haar leven dat niet zo rooskleurig was in het verleden. Vooral in de ballades aan de piano is dat het geval zoals in ‘’I’ll Take Care Of You’ (Bobby Bland) en ook in het pakkende ‘Tell Her You Belong To Me’ en het zwaarmoedige ‘Love Is A Lie’. Maar de reguliere set eindigt met het iets stevigere ‘Trouble’, waarin ze uitfreakt op piano. Als extra kregen we nog een aantal nummers in een speciale akoestische setting vooraan met vier op rij. Een mooi en geslaagd slotakkoord om de zaterdagnacht in te gaan. 

​