9 november 2017
muziekodroom, hasselt

Report: LAMBERT SMITS
​fOTOS: sTEFAN MEEKERS ©


Met dank aan move2blues & MOD

Support: Ale & Alley

​Het was een Limburgs avondje in de Hasseltse muziektempel. Maar dat deze provincie niet de duimen moet leggen voor wat muzikaal talent betreft, werd overduidelijk. Grote artiesten worden steeds voorafgegaan door een zogenoemde ‘support act’. Dat was nu niet anders, al vonden wij deze term toch wel afbreuk doen aan de prestaties van Ale & Alley. Dit duo, waarbij Roeland Bierkens in de huid kroop van Ale, en Patrick Indestege, gekend van The Rhythm Bombs en recentelijk van Black Cat Biscuit als Alley fungeerde, heeft duidelijk de capaciteiten om als hoofdact geboekt te staan. Beide heren bedienen zich van staande bas, gitaren, banjo, mandoline, mondharmonica, kazoo, percussie en washboard en beroepen zich op vaak ongekende, godvergeten maar schitterende muziek uit het Amerika van de jaren ’20 en ’30 van vorige eeuw. In die periode werden de grondslagen gelegd van wat wij momenteel als rootsmuziek bestempelen. Blues, country, folk, countryblues, ragtime en vaudeville maakten dan ook deel uit van Ale & Alley’s repertoire. Wie denkt dat drugs, drank en seks in die periode geen onderwerpen waren voor songs, slaat de bal compleet mis. Bovendien wisten die vooroorlogse artiesten die onderwerpen via metaforen te benaderen, wat het geheel een humoristisch kantje gaf. Daar maakten Ale & Alley dankbaar gebruik van. Bo Carter’s ‘Banana In Your Fruitbasket’, ‘My Pencil Won’t Write No More’ en ‘Ants In My Pants’ zetten de verbeelding dan ook aan het werk. Ale & Alley vertolkten dit met zoveel flair en inlevingsvermogen, zodat we gedurende hun set eventjes in de tijdmachine kropen, wat ons een meer dan aangenaam gevoel bezorgde. Hun aanpak om hun set naadloos te laten overlopen in die van Doghouse Sam was niet alleen goed gevonden, maar ook enorm goed gebracht. De manier waarop zij Sam’s ‘Knock, Knock’ een eigen draai gaven, getuigde van talent en vakmanschap. Schitterende set en hopelijk in de toekomst als hoofdact te zien.
​​Ale & Alley gaven een pracht van een optreden, maar toch was het overgroot deel van het publiek naar Hasselt afgezakt voor de presentatie van ‘Going Places’, het nieuwste album van Doghouse Sam & His Magnatones. Maar Sam, Jack en Franky hadden nog meer reden tot feesten. Het trio werkte reeds 5 jaar samen. Jaren waarin ze niet alleen twee knappe albums en een vinyl EP uitbrachten, maar ook jaren waarin ze muzikaal dicht naar mekaar toegroeiden. Dat vertaalt zich zeker in ‘Going Places’, het beste album dat de drie heren tot nog toe op de markt brachten.

Sam vloog er onmiddellijk stevig in met het door Franky op de rails gezette hitsige, op Sams greasy gitaarsound drijvende ‘Go Get Some Grub’. Wat volgde was een reeks adembenemende nummers, want het mag gezegd, songs schrijven moet je Doghouse niet leren. Het trio had er zin in en Sam vuurde met onovertroffen ambiance zijn ritmesectie voortdurend aan. Er moesten spijkers met koppen geslagen worden, alsof er nog iemand in het publiek diende overtuigd te worden van de kwaliteit van het nieuwe album. Met ‘A Little While’ kwam Sams eerste muzikaal lief, de blues op de proppen en tijdens ‘Nobody Else Around’ voegde hij subtiel een streepje funk toe. Sam is echter niet voor één gat te vangen en beheerst een breed spectrum aan stijlen. Zo heeft hij met ‘Nearly All The Time’ een klasbak van een retro Western Swing song aan de haak geslagen, die meteen zijn enorme vooruitgang op de gitaar liet horen. En wanneer Jack de strijkstok bovenhaalde, waren wij helemaal betoverd. ‘I Was Wrong’ werd als single getrokken en nogmaals, eenmaal de song gehoord, laat hij je niet meer los. Een kwalitatief hoogstaand album als ‘Going Places’ uitbrengen, is al een prestatie op zich. Sam wil echter steeds meer, zijn songs moeten tijdens de optredens een groeiproces doormaken. Wel dat proces werd reeds met klasse ingezet. Blies het sublieme instrumentale ‘Dog Fever’ ons bij een eerste beluistering ons reeds van onze sokken, de liveversie deed er nog een schepje bovenop. Ondertussen spoorden Doghouse Sam & His Magnatones jammer genoeg reeds richting eindstation dat ze met een uitgesponnen ‘Your Next Move’, met verbazingwekkende drumsolo van Franky, bereikten.
Doghouse Sam, Jack o Roonie en Franky Gomez kwamen, speelden en overtuigden. Aan de merchandise stand gingen cd’s, vinyls en t-shirts dan ook vlot van de hand. Deze band heeft internationale klasse, dat hebben de internationale tours reeds bewezen en wees maar gerust dat er nog vele buitenlandse trips zullen volgen.
 
​