16 september 2019
het depot, leuven


report: PHILIP VERHAEGE
​FOTOS:  PHILIP VERHAEGE ©
           

MET DANK AAN: het depot
Support act.: Phil Campbell & The Bastard Sons
Een gestaagde stroom van metal fans, ouwe rockers en bikers vonden de weg naar Het Depot. En dat was aardig volgelopen voor de ‘Glenn Hughes Performs Classic Deep Purple Live’ tour.
​
Rock and Roll Hall of Famer Glenn Hughes, ‘The Voices of Rock’ stond op maandag 16 september in het Leuvense Het Depot. In de vroege jaren ’70 verwierf hij heel wat naambekendheid bij de band Trapeze. Maar vooral bij de legendarische superformatie Deep Purple werd hij een certitude met zijn heavy baslijnen. Toen hij Deep Purple na enkele jaren verliet, ging het gestaag met zijn solocarrière. Zijn eerste soloplaat ‘Play Me Out’ werd zelfs gekarakteriseerd met funk, jazz, soul en popmuziek. Meteen boorde hij een nieuwe lading fans aan. Niet veel later werkte hij ook met grootheden als Black Sabbath en wijlen Gary Moore. In 2010 werd de zelf titelende release van de superformatie Black Country Communion op het grote publiek losgelaten. Samen met gitarist/vocalist Joe Bonamassa, drummer Jason Bonham en keyboard virtuoos Derek Sherinian begeesterde Hughes ons alweer met zijn baslijnen. Zijn laatste soloplaat ‘Resonate’ dateert uit 2016. Wegens contractuele strubbelingen en verplichtingen werd net zijn Zuid-Amerikaanse tournee gecanceld. Gelukkig tekende hij wel present in Leuven.
 
Maar eerste mochten Phil Campbell & The Bastard Sons het publiek opwarmen. In zover dit alles nog nodig was. Na het vertrek van Brian Robertson was Phil Campbell tussen 1984 en 2015 de hoofdgitarist van Motörhead. Toen Lemmy Kilmister naar de eeuwige rockvelden vertrok, verzamelde de Welsh rocker Phil Campbell The Bastard Sons rond zich. Phil en zijn drie zonen Todd (gitaar), Dane (drums) en bassist Tyler Campbell zorgen samen met voormalig Attack!Attack! vocalist Neil Starr voor een amicaal sfeertje in Het Depot. Met de release ‘The Age of Absurdity’ uit  2018, heeft de band ook voldoende origineel materiaal om hun setlist te kleuren. ‘Big Mouth’ was de gerespecteerde opener voor een (h)eerlijke nachtje rock-‘n-roll. Energieke hardrock dat het publiek doordringt met aanstekelijke gitaarriffs en conveniënte vocalen. De rocksongs ‘Freak Show’ en ‘These Old Boots’ (uit Phil’s solo plaat ‘Old Lions Still Roar’) waren net zoals het freaky ‘Get On Your Knees’ culminatiepunten in de set. ‘If you wanna jump, please feel free’, keilde een onvermoeibare Neil Starr door de zaal én Phil puurde een zoveelste activerende solo uit zijn ‘Golden Flying V gitaar’. 


 
De karakteriserende interacties tussen band en publiek waren dan ook conform. De meerstemmige rocker ‘Silver Machine’ is van de Britse spacerockband Hawkwind en de rockballade ‘Dark Days’ was een aardig stukje melodische blues, wat de diversiteit van de band  bewerkstelligd. Het heavy ‘Rock Out’ was een eerbetoon aan Motörhead, net zoals het onvermijdelijke ‘The Ace Of Spades’.
Make some noise for Phil Campbell !
 
Na een korte (drank)pauze werd Glenn Hughes, na een vintage audioboodschap, op het podium getoverd. De sensationele ritmesectie met gitarist Soren Anderson,  Mike Mangham (keys) en drummer Ashely Sheehan creëerden vrijwel meteen een broeiend sfeertje. Het helpt natuurlijk dat de 68-jarige Hughes nog steeds goed bij stem is. Met zijn distinctieve stijl knalt Hughes van bij de openingssong ‘Stormbringer’, dat haast naadloos overging in het hard spijkerende ‘Might Just Take Your Life’, met die ophitsende klavierintro. Het publiek heeft nauwelijks tijd om op adem te komen en ook ‘Sail Away’, met die funky gedreven baslijnen, waren een welgekomen heavy poëem. Een mooi stukje bluesy beheersing vonden we terug in ‘You Keep On Moving’, dat met zijn mooi opgebouwde keyboard arrangementen uitgroeit tot een heerlijk symfonische rocksong. In David Coverdale’s ‘Getting tighter’ helt Hughes’ hoge stem, samen met zijn funky wah wah pedaal en bastechniek, tot ver boven het muzikale universum. Maar wat doet een geroutineerde band als plots de basvesterker het laat afweten. Dat laten ze toch gewoon drummer Asheley Sheehan minutenlang improviseren met zijn drumsticks. De song ‘Mistreated’ werd dan weer geënthousiasmeerd door Anderson’s aanstokende gitaarriffs. Het nummer werd door het duo Hughes/Blackmore bij elkaar gepend ergens in juli ’73 in Ritchie’s keuken én prijkte op de succesvolle plaat ‘Burn’ uit 1974.
 
Een explosie van energie knalt door Het Depot wanneer Hughes ‘Smoke On The Water'  inzet. Met een zinderende versie van ‘Burn’ en het in highspeed geperformde ‘Highway Star’ overtuigde Glenn Hughs in Het Depot!