|
28 JULi 2019 |
In 1975 was ik helemaal in de wolken van de LP ‘Never Can Say Goodbye’ van de Afro-Amerikaanse zangeres Gloria Gaynor. Deze bevatte op de A-kant immers 3 wereld discohits, ‘Honey Bee’, ‘Never Can Say Goodbye’ en ‘Reach out, I’ll Be There’, die voor het eerst in de geschiedenis aan mekaar gemixt waren. Deze 19 minuten durende dansmarathon was dan ook heel populair in de discotheken. Door de jaren heen kocht ik en mijn vader steeds haar platen, en toen ze afgelopen zondagavond op de planken van het Kursaal in Oostende stond, moest ik er gewoon bij zijn.
Drie jaar geleden was Gloria hier nog te gast op ‘Studio 54’ en nu kwam de 69-jarige zangeres haar nieuw album ‘Testimony’ voorstellen, uiteraard gekoppeld aan haar grootste hits. Zij was immers ooit één van de “queen of the disco’s”, en de avond beloofde dat ons te laten herbeleven. Even na half negen kwamen de bandleden op het podium, en dat waren een gitarist, een bassist, een drummer, een keyboardspeler, een blazerssectie bestaande uit een trompettiste, een saxofonist en een trombonist, plus 2 achtergrondzangeressen en 1 achtergrondzanger. De zaal was bijna volgelopen, en na een instrumentale intro, kwam Gloria zelf tevoorschijn in een glitterjurk. Ze zette in met een discocover van ‘Goin’ out of My Head’, waarna ze een song bracht, die ik niet kon plaatsen. Vervolgens volgde de discohit ‘I Am what I Am’ met daarachter voornoemde ‘Never Can Say Goodbye’. Tijdens dit laatste liedje begonnen er echter technische problemen op te duiken, waardoor haar micro niet mee duidelijk was. Het publiek begon zich daaraan te ergeren, en verscheidene mensen stonden recht en begonnen te roepen. Gloria verliet eerst het podium, waarna de muzikanten volgden. Waar het probleem zich situeerde, wist men niet. Lag het aan de geluidstafel? Aan de boxen, of de bekabeling, of aan de micro? De trombonist kwam onaangekondigd alleen op en bracht een solo, waarbij hij buitelingen en danspasjes deed. De drummer viel in, en zo stal hij de show. Hij waagde zich zelfs in de zaal, tussen het publiek, waarbij het publiek zelf begon mee te zingen. Toen werd een pauze van een kwartier aangekondigd om alles weer in orde te brengen. Wij dus naar de bar, in de hoop dat het concert zou verdergaan… En ja, zonder aankondiging stond even later iedereen weer op scène en Gloria hernam ‘Never Can Say Goodbye’. Aansluitend bedankte ze ons voor het geduld en zei “machines will never replace us”. Samen met de mannelijke achtergrondzanger ging ze vervolgens in duet en bracht een cover van Barry White’s ‘The First, the Last, My Everything’, waarin tevens een solo van de trombonist verwerkt zat. |
Vervolgens kwam een song uit het nieuwe gospelalbum ‘Testimony’ aan bod, nl. ‘Talking about Jesus’, op zijn beurt gevolgd door een discocover van ‘I Am Beautiful’ van Christina Aguilera. Gloria verliet even het podium en de hyper kinetische trombonist sprong in met een cover van Pharrell Williams’ ‘Happy’. Daarop ging de zaal uit de bol. Gloria keerde terug met een cover van Roberta Flack’s ‘Killing Me Softly With His Song’, waarin een gitaar en trompetsolo voorkwamen, waarbij ze het publiek uitnodigde om mee te zingen. Terug dan naar het gospelalbum ‘Testimony’, met de song ‘Amazing Grace’, meteen Gloria’s favoriete track daaruit. Ondertussen werd de tekst achter haar geprojecteerd. Zelf vertelde ze ons dat er binnenkort een documentaire uitkomt. Er volgde nog een gospelsong, waarna overgeschakeld werd naar een “dance tribute” aan wijlen disco queen Donna Summer. ‘Last Dance’ (uit de soundtrack van de film ‘Thank God It’s Friday’) knalde door de boxen, wat de zaal deed rechtveren, en de achtergrondzangeressen namen over voor ‘MacArthur Park’ en ‘Heaven Knows’, waarna Gloria afsluit met nog een stukje van ‘Last Dance’.
Toen verliet ze weerom het podium en het achtergrondkoortje bracht Beyoncé’s ‘Crazy In Love’. Het publiek lustte er wel pap van, maar toen Gloria terugkeerde en de eerste tonen van haar grootste hit ‘I Will Survive’ (1978) weerklonken, was het hek van de dam. Iedereen danste mee. Aansluitend vertelde ze ons via een funky versie van die laatste song hoe ze een moeilijk periode doorstaan had, waarna ze terug de originele versie hernam. Iedereen danste en zong mee. Dit was duidelijk de finale. Als toemaatje kregen we nog een cover van Chic’s ‘Everybody Dance’ mee, maar toen was het afgelopen. Het concert had minder lang geduurd dan we verwacht hadden, en al haar hits waren niet aan bod gekomen. Toch zat de sfeer, ondanks die technische problemen, er duidelijk in. Gloria bewees dat disco nog steeds niet dood is! |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025