Met: Thomas Henry Rockestra, Admiral Freebee, dj Funkie Frankie, Shorty Jetson & His Racketeers, Big Sandy & His Fly-rite Boys, T 99, Mark & The Wild Ones, Shaun Young & The 3 Ringers, Restless, dj Rudy, Scott H. Biram, Shakedown Tim & His Rhythm Revue, Giles Robson Band, Big Monti Amundson, Nick Waterhouse, Jeff Jensen Band, Big Joe Louis & His Blues Kings. |
|
|
2, 3 en 4 juni 2017 |
|
Vertical Divider
Voor de 14de maal mocht het anders zo rustige Hofke van Chantraine, een pleiade van artiesten ontvangen. Met een stralende zon als gezelschap, zakte het publiek op vrijdagavond, in dichte drommen af naar Oud-Turnhout, zodat het Hofke al vlug overvol was. Verwonderlijk was dit echter niet want de geprogrammeerde artiesten maakten dat de verwachtingen hoog gespannen waren. En, zo zou later blijken, ze maakten het stuk voor stuk waar. Spitsafbijters van dienst waren de mannen van Thomas Henry Rockestra. Eén helft van het duo, namelijk Henry was geen onbekende voor ons. In een vorig leven was Henk Van Der Sypt nog frontman van Last Call en recenter vormde hij samen met Boogie Beast Jan Jaspers de John Henry Orchestra. Die laatstgenoemde band stond trouwens ook model voor de Thomas Henry Rockestra. Twee muzikanten, vier handen en vier voeten waren voldoende om het geluid van een complete band te produceren. Thomas op elektrische gitaar en zang en duivel-doet-al Henry op elektrische bas, drum, percussie en zang gaven ons een opfrissing van het vak ‘classic rock ’60 and ‘70’. De gedrevenheid van beide heren en het feit dat alle songs herkenbaar waren en dus meegezongen konden worden, dreef de ambiancemeter al onmiddellijk de hoogte in. Wij noteerden ruige en superstevige versies van o.a. ‘American Woman’, ‘Purple Haze’, ‘Paranoid’, ‘Long Cool Woman In A Black Dress’, ‘Rebel, Rebel’ en een verdomd knap door elkaar gemixt ‘Bad Case Of Loving You’ en ‘Born To Be Wild’. En zoals het hoort bij deze sound, werd het wah-wah pedaal regelmatig ingetrapt. Super optreden! De lat lag hoog en dat was een kolfje naar de hand van Tom Van Laere, beter gekend onder zijn artiestennaam Admiral Freebee. De organisatoren waren al jaren vragende partij naar de admiraal, maar nu stond hij er eindelijk. Admiral Freebee behoort zonder meer tot het beste wat de Belgische pop- en rockfabriek te bieden heeft. Zijn uitstraling, zijn erg goed presterende band, en zijn diepgaande songs zorgden voor 90 onvergetelijke minuten. Muzikaal is Freebee ook niet voor één gat te vangen. Rock, pop, soul, blues en funk, het zit altijd wel ergens in zijn nummers. Niet altijd even makkelijk te ontdekken, maar wel doordacht en met klasse aangebracht. En door zijn set te starten met een nummer met als titel ‘Last Song’, gaf hij ook blijk van een gezonde dosis humor. Scoren deed hij aan de lopende band. Imponerend was ‘Always On The Run’ waar hij ruimte bood voor een hartverscheurende saxsolo en zijn intro op de mondharmonica bij ‘Receipe Disaster’ deed ons richting Dylan wegdromen. Een pracht van een in soul gedrenkt nummer serveerde Freebee met ‘Nothing Else To Do’, waarna de New Orleanssound zegevierde in ‘Do What You Gotta Do’. Uiterlijk mag de bebaarde Freebee er misschien ruig uit zien, maar innerlijk schuilt er toch ook een grote dosis zachtheid. Zachtheid die hij zonder schroom liet blijken. Overtuigd waren wij reeds, maar toen ‘Oh Darkness’ zich als een mantra over het Hofke uitspreidde, wisten wij dat wij een memorabel optreden meemaakten. Traditiegetrouw is zaterdag ‘Roots In ’T Hofke’ dag. Dat betekent rockabilly en rock & roll van een uitermate hoog niveau. Dat hoog niveau kwam al dadelijk aan de oppervlakte met de performance van Shorty Jetson & His Racketeers. Shorty heeft zich sinds de oprichting van de band in 2015, weten te profileren als iemand waar duidelijk rekening mee dient gehouden te worden. Shorty is jong, heeft de looks, maar weet vooral de rockabilly en rock & roll uit de fifties een hedendaagse touch te geven, zonder het originele aspect te verloochenen. Met gitarist CC Jerome als Racketeer heeft hij bovendien iemand die het klappen van de rockabillyzweep kent. De sfeer zat er onmiddellijk in met ‘Cherokee Boogie’, waarna Robin aka Shorty een knappe mix bracht van songs uit zijn eerste album, met o.a. ‘Get A Grip’, ‘Cry Baby Boogie’, enkele goed gekozen covers en werk van zijn op stapel staand nieuw album. Shorty Jetson staat voor energieke, opzwepende rockabilly. Een enorme sterk opener. In zijn zwart park, wit hemd en rode strik oogt hij een beetje als een latin lover. Wij hebben het natuurlijk over de charmante Robert Williams aka Big Sandy. Samen met zijn Fly-Rite Boys stond hij aanvankelijk later op de dag geprogrammeerd, maar om organisatorische redenen, moest hij al om iets na de klok van vier het podium op. Nu voor Big Sandy vormt dit geen enkel probleem. Vanaf dat moment kruipt Robert in de huid van Big Sandy en is het genieten geblazen. Robert heeft een enorm goede stem voor het genre dat hij brengt. Zijn rockabilly met een vleugje country en western swing heeft inmiddels zijn deugdelijkheid bewezen. Liefde en gebroken relaties zijn onderwerpen die Big Sandy aansnijdt in zijn nummers. Dat uitte zich andermaal in het prachtige countryrockende ‘Girl At The Bar’, ‘Catalina’ en ‘Love That Man’. Meezingen kon dan weer met zijn recent uitgebracht 45 toertje ‘Fine, Fine, Superfine’. Erg goede set! Er mag als eens voor wat afwisseling gezorgd worden, moeten de heren organisatoren gedacht hebben toen ze T99, de band van Mischa Den Haring boekten. Na een adempauze die toch 7 jaar duurde was het Nederlandse trio klaar voor een tweede start. Alhoewel er nog voldoende raakvlakken zijn met de vroegere T99, legt de band nu toch ook heel wat nieuwe accenten. Die accenten zijn invloeden uit de surf, country, rock & roll en zelfs een beetje uit de jazz en wij zouden zelfs durven zeggen uit de psychedelische rock. Die mengelmoes zorgt voor een unieke sound, die de heren met veel overtuiging brachten. ‘Shake It’, inclusief een formidabele gitaarsolo van Mischa, het nerveuze ‘Drunk’ en ‘Roaster Toaster’ zorgden voor spektakel. Bissen deden de heren met een aanstekelijke boogie. T99 staat zonder twijfel voor eigentijdse, op eenzame hoogte staande rootsmuziek. Tijd voor terug wat authentieke rockabilly. Daarvoor zorgden de Duitse Marc & The Wild Ones die op de affiche van plaats hadden gewisseld met Big Sandy. Zanger en ritmegitarist Marc Valentine leidde zijn Wild Ones met ijzeren hand door een stomende set. Met hun ietwat vreemde start met een rockabillyversie van Fleetwood Mac’s ‘Oh Well’, trokken Marc en de zijnen dadelijk alle aandacht naar zich toe. En terecht want wat volgde was energieke, uit het goede hout gesneden rockabilly. Wij noteerden een vinnig, wild om zich heen schoppend ‘Boppin’ Mary Lou’, het met een slappin’ bass op de sporen gezette ‘She Put A Spell On Me’ en klassieker ‘Barking Up The Wrong Tree’. Afsluiten deden Marc & The Wild Ones met ‘Desperado Love’ een knaller van een bluesboogie. Verrassingen waren meer regel dan uitzondering. Maar dé revelatie kwam toch Shaun Young & The 3 Ringers toe. In de jaren 90 vormde Shaun met gitarist Sean Mencher en bassist Kevin Smith, het trio High Noon. High Noon behoorde tot de allerbeste rockabilly trio’s. Ze werden zelfs zeven jaar op rij tot ‘beste rockabillyband van Austin Texas’ verkozen. Maar nu is Shaun er terug met zijn 3 Ringers. Die Ringers zijn drummer Bobby Trimble, die ook de sticks hanteert bij Big Sandy en The Bellfuries, bassist Todd Wulfmeyer en gitarist Tjanko Jeen. Met deze gasten heeft Young andermaal een ijzersterke band. Een ritmesectie die fungeert met de precisie van een Zwitsers uurwerk, een leadgitarist die de noten doordacht en met souplesse aan mekaar rijgt en Shauns schitterende zang, zorgden ook nu weer voor adembenemende, opzwepende rockabilly en rock & roll. Western swingend trapte de band af met ‘She’s A Pistol’. Wat volgde was een set om van te snoepen. |
Vertical Divider
Country, rockabilly en rock & roll strooiden Shaun en zijn kompanen gul over ’t Hofke. ‘Heartache Heartbreak’ met een vleugje hillbilly, het supermooie ‘Making Believe, het melancholische ‘Drink Till I Can’t Feel The Pain’ en ‘Modern Romance’ deden ons zweven. Gitarist Tjanko kreeg met zijn instrumental ‘Jeens Jive’ terecht zijn ‘moment de gloire’. En wanneer Shaun Dusty Ciggaar uit het publiek plukte om de band eventjes te vervoegen, was de ‘sky the musical limit’. Wat een band en wat een optreden! Restless mag je gerust de nestors van de rockabilly noemen. In 1978 opgericht onder leiderschap van gitarist en zanger Mark Harman, heeft de band ondertussen niet alleen een indrukwekkend aantal albums opgenomen, maar ook op alle mogelijke rockabillypodia gestaan. Het gigantisch aantal songs dat het repertoire van de band vult, was ideaal om er een verzoekjesoptreden van te maken, wat Restless ook deed. Met aansporingen uit het publiek, passeerden Chuck Berry, Gene Vincent en Johnny Burnette de revue. Rustig kan je een optreden van Restless niet noemen, het zou hun naam trouwens oneer aandoen. ‘My Baby Is A Hot Rod’ en ‘Ice Cold’ waarbij Mark liet weten dat het drummer Rob Tylers laatste optreden was, zetten dit nog eens dik in de verf. De heren mogen al heel wat jaartjes op de teller hebben, maar het Restlessvuur brandt nog steeds in alle hevigheid. ‘Zondag Bluesdag’ wordt bij Goezot nog steeds terecht in ere gehouden. Een zondag die ook dit jaar weer onder schitterende zonnestralen startte. Een one-man band als opener, zorgt vaak voor een muzikale achtergrond voor het binnenkomend publiek. Dat was met Scott H. Biram niet het geval. Zonder toeters en bellen, maar enkel met zijn gitaar en mondharmonica schudde deze uit Austin, Texas komende artiest, meteen de nog halfslaperigen wakker. Scott is een storyteller die zijn lyrics zingt en gromt. Om het nog krachtiger te doen overkomen roert hij blues, country en zelfs punk door elkaar tot het de unieke Biramsound wordt. Het resultaat liet niet lang op zich wachten. Met de rauwe blues van ‘Set Me Fee’, de met mondharmonica over de rails denderende ‘Freight Train Boogie’ en enkele trucksongs had Scott van meet af aan het publiek op zijn hand. De stelling ‘Never Play The Blues On Sunday’ veegde Biram krachtig van tafel. Mississippi Delta blues, swingende Chicagoblues, jump en boogies zitten allen vervat in de muziek van Shakedown Tim & The Rhythm Revue. Het vette vintage geluid van Tims gitaar en de schroeiende sax van Bart Stone maakten dat stilstaan geen optie meer was. Eind vorig jaar bracht de band met ‘Hard To Catch’ hun, met lovende recensies overladen, debuutalbum uit. De downhome blues uit de juke joints of de swing, jump, boogies en een streepje calypso uit de rokerige clubs van de veertiger jaren, regen Tim en zijn maten met ‘How Long’, ‘Red Hair’, ‘Hard To Catch’, ‘Wiggle ‘n’ Wobble’ en ‘Wilde Calypso Night’ naadloos aan elkaar. Knappe prestatie! Tijd voor wat mondharmonica. Daarvoor hadden de organisatoren de Engelse Giles Robson Band geafficheerd. De grote doorbraak forceerde de band met hun vorig jaar uitgebracht album ‘For Those Who Need The Blues’. De old school harmonicablues, met een lekkere groovy achtergrond, bezorgde ons dadelijk een goed gevoel. Bovendien heeft Giles ook een erg goed klinkende stem. Met het vloeiende ‘Sarah Lee’, inclusief uitstekend passend lazy harpwerk, kwam Giles zeer sterk uit de hoek. En van de slowblues ‘Where You Been’ kregen wij zelfs bij het warme weer, kippenvel. Educatief was Giles’ Turnhoutse doortocht ook. Aan de hand van deuntjes op de smoelschuiver, schetste hij de evolutie die het instrument, van attribuut bij populaire deuntjes tot volwaardig in de blues gebruikt instrument, doormaakte. Sublieme set! Het was alweer een hele tijd geleden dat wij Monti Amundson nog aan het werk zagen. Een slepende ziekte hield de man een tijd weg van de podia, maar nu staat hij er terug. En hoe? Als Big Monti Amundson. Het gitaarspel van de uit Portland, Oregon afkomstige Amundson is nog steeds fantastisch en als live performer behoort hij zonder meer tot de top. Dat toonde hij nog maar eens met veel verve op het Goezotse podium. Beïnvloed is Monti duidelijk door de veel te vroeg overleden Stevie Ray Vaughan. Zijn gitaarspel is van hetzelfde niveau als dat van de betreurde Texaan. Dat bedoelen wij trouwens als een heus compliment. Opener ‘Female Dictionary’ zette de toon voor 75 minuten bluesrocken van superieure kwaliteit. Met ‘Cruel Is Your Name’, ‘Looking Back’ en slowblues ‘Continental Breakfast’ ging het feestje onverstoord verder. Een alles omver blazende supercover van ‘Johnny B. Good’ luidde Monti’s afscheid in. ‘Big Monti Amundson is back on top!’, wees daarvan overtuigd! Met zijn vorig jaar uitgebracht album ‘Never Twice’ won de dertigjarige Nick Waterhouse op slag een pak fans bij. In zijn thuisland Amerika heeft de man met zijn old time rhythm & blues en soul inmiddels een sterrenstatus bereikt. Het was dan ook niet verwonderlijk dat voor vele bezoekers Nicks optreden de reden was om naar Oud-Turnhout te komen. Nick heeft een enorm competente band. Een band die het principe ‘less is more’ hanteert. Geen noot te weinig, maar zeker niet teveel, is een gegeven dat wij zeker toejuichen. Vooral wanneer dit het genre betreft dat Waterhouse nieuw leven inblaast. ‘The Young Guy Who Makes Old R & B’ is een definitie die op Nicks lijf geschreven is. De opbouw van zijn nummers zit zo boordevol verrassingen, gaande van tempowisselingen tot fascinerende solo’s op gitaar, keys, sax en dwarsfluit, zodat er steeds iets te beleven viel. Jammer genoeg zat niet iedereen in publiek van meet af aan op Nicks golflengte. Wie dat wel begrepen had, genoot van een zeldzaam wervelend optreden. Waterhouse kwam, speelde en scoorde! Afsluiter Jeff Jensen gooide het dan weer over een andere boeg. In het blueswereldje is Jeff al lang geen onbekende meer, alhoewel hij toch geen strictly blues speelt. Neen, Jensen is een pak veelzijdiger. Met de blues als basis, voegt hij er vakkundig soul, rock, Americana en wat jazz aan toe. Worden trio’s vaak geassocieerd met ‘loeihard’, wel dan is dit zeker niet van toepassing op de Jeff Jensen Band. Jeff, die tussen haakjes een uitermate getalenteerde gitarist is, beheerst alle regionen van het klankendomein. Stevig tot ingetogen intiem, het vormde geen probleem voor het drietal uit Memphis Tennessee. Goezot was hun laatste optreden van een 40 dagen durende Europese tournee. Van vermoeidheid of routine was geen spoor te ontdekken. Jeff en zijn maten gooiden alle registers open, wat getuigt van een diep respect voor hun publiek. Opener Willie Dixons ‘Little Red Rooster’ was trouwens de enige cover op de setlist. Wat volgde waren originele songs die zowel in de rock- als in de bluessfeer zaten. Een monumentale afsluiter! Zoals we ondertussen gewoon zijn, zorgt de goed geoliede organisatie van Goezot ieder jaar weer voor een denderende affiche, inclusief enkele verrassingen. Zowel op het hoofdpodium, als met Big Joe Louis & His Blues Kings op de Riverside Stage of de prestaties van dj’s Funkie Frankie en Rudy, was het weer puur genieten. Voeg daarbij de steeds warme ontvangst die wij ook nu weer mochten beleven, van zowel organisatoren als vrijwilligers, alsook de zomerse temperaturen, dan moeten wij terecht besluiten dat deze 14de editie er weer eentje was om van te snoepen. Wij kijken ondertussen al uit naar de editie van het 15 jarig jubileum in 2018! |