|
2 juni 2018 |
De zaterdag van het drie dagen durende Goezot is traditiegetrouw de Rootsdag. Een dag die de organisatie dit jaar op het allerlaatste moment nog kopzorgen bezorgde. Immers de geprogrammeerde opener Lindsay Beaver & The 24th Street Wailers zouden hun kat sturen. Goezot zou echter Goezot niet zijn, moest er geen waardige vervanger gevonden worden. We zouden zelfs meer durven zeggen. Met de nieuwbakken band Belle Starr & The Boot Jacks hees Goezot bovendien de ‘créme de la créme’ van de Belgische rootsscene aan boord. Met gitarist Jimmy Hontelé, drummer Dennis Tubs en bassist Bas Vanstaen kon de in prachtige Westernoutfit gestoken Belle Starr, in het dagelijks leven Ariane Van Hasselt, zich geen competentere begeleiders wensen. Belle en haar maten mixten rock-‘n-roll, rockabilly, rhythm & blues en country op een aanstekelijke manier. De in topvorm verkerende Hontelé en de strakke ritmes van Tubs en Vanstaen waren de niet stuk te krijgen fundamenten voor Belle Starr. Haar heldere stem, een must voor dit genre, was de kers op de spreekwoordelijke taart. Wij noteerden ‘Hot Stuff’ en ‘Baby What You Want Me To Do’, maar hun ganse set was zonder meer subliem. En wie dacht dat de autoharp geen rootsinstrument is, moet zijn licht maar eens opsteken bij Belle. Belle Starr & The Boot Jacks is een band om in de gaten te houden en met de hand op het hart durven wij hen een gouden rootstoekomst voorspellen. Proficiat!
Voor pure rockabilly ben je bij Marcel Bontempi & Ira Lee aan het juiste adres. Deze Duitser met Catalaans bloed in zin aderen is gekend van bands als Dr. Bontempi’s Snake Oil Company en The Montesas, waarmee hij respectievelijk hillbilly en westen swing en 60’s beat brengt. Maar nu, samen met echtgenote Ira Lee stonden rockabilly en country swing op de setlist. Als begeleidingsband fungeerden leden van The Slipmates en The Buckshots, beiden ook geen onbekenden. Marcel en Ira zijn niet alleen knappe muzikanten, maar zij zetten ook een knappe samenzang neer, waardoor hun prestaties aan kracht wonnen. Jammer dat hun optreden geplaagd werd door een stroompanne, die trouwens in een mum van tijd door de technische ploeg naar de vergeethoek werd verdreven. Ondanks deze onderbreking wisten Bontempi en Lee het bereikte niveau terug te winnen. Haar optreden in de Djoelen staat nog vers in ons geheugen. Waren wij reeds danig gepakt door haar eerste album, dan pakte Whitney Rose ons toen helemaal in. De momenteel 31 jarige Rose is Canadese van oorsprong maar koos nu voor Austin, Texas als uitvalsbasis. Haar contacten met Raul Malo zorgden ervoor dat het Mavericksopperhoofd in de producersrol kroop voor haar tweede album ‘Rule 62’. Zelf zegt Whitney beïnvloed te zijn door Kitty Wells, Tammy Wynette en Dolly Parton. Betere voorbeelden voor haar neocountry kan je moeilijk vinden. Met ‘My Boots’, ‘Arizona’, ‘3 Minute Love Affaire’ en ‘You Don’t Scare Me’ liet ze horen dat zowel haar debuutalbum ‘South Texas Suite’ als haar recent uitgebracht ‘Rule 62’ stuk voor stuk klassesongs bevatten. Songs die Whitney ook live overtuigend kan brengen. Haar jonge leeftijd stond haar ook niet in de weg om het van Presley geleende ‘Suspicious Minds’ een bewonderenswaardige eigen draai te geven. Wegsmelten deed ze ons andermaal met ‘Time To Cry’ dat zowel haar laatste album als dit optreden afsloot. Dat haar meer dan 50 shows tellende tournee haar door 14 landen brengt, zegt genoeg. Whitney Rose is een rasartieste en………voor ons mag ze zeker Turnhout nog eens aandoen. |
Nog zo iemand waarover wij geen enkel kwaad woord willen horen is de uit Noorwegen afkomstige Joakim Tinderholt. Zijn album ‘Hold On’ konden wij met moeite uit ons afspeelapparaat krijgen en zijn prestaties op Sjock afgelopen jaar waren ronduit verbluffend. Dit herhaalde hij, aan de zijde van The Domestic Bumblebees, nogmaals grandioos in het Hofke. De blues en rock-‘n- roll in hun meest diverse vormen, hebben geen geheimen voor Joakim. Meeslepende blues, hitsige rock-‘n-roll, op vette grooves drijvende rhythm & blues, Tinderholt schudde ze zonder problemen uit zijn mouw. ‘Anything Is Better Than Nothing’, ‘Farmer John’ van Don & Dewey, ‘Number 9 Train’, ‘I Quit’ en ‘I Got Loaded’ brachten de menigte moeiteloos in beweging. Indrukwekkend was ook nu weer zijn versie van Johnny Rivers’ ‘Poor Side Of Town’, waar niemand onberoerd bij bleef. Je zou het Joakim op het eerste zicht niet geven, maar tijdens het bisnummer ‘Hillbilly Blues’ kon hij er niet aan weerstaan om op de rug liggend het nummer af te werken. Een monument die Joakim Tinderholt!
Uit een heel ander vaatje tapten Barrence Whitfield & The Savages. De uit Boston komende Barrence is één brok tomeloze energie. Energie die al dadelijk overging op het publiek dat uitzinnig genoot van het opzwepend, vet en soulvol samengaan van blues, rhythm & blues, rock-‘n-roll en zelfs een streepje punk. Hier was geen houden aan en het woord ‘rustpauze’ ontbrak aan Whitfield’s woordenschat. Het was zijn laatste optreden in Europa en dat zouden we geweten hebben. ‘Alles geven’ was de boodschap. The Savages zijn een goed geoliede machine, die hun broodheer naar de top sturen. Die top bereikte Barrence schreeuwend en shoutend binnen de kortste tijd. Whitfield heeft een knappe soulstem, maar jammer genoeg ontkracht hij die vaak door zijn oeverloos geschreeuw. ‘Less is more’ is een stelling die ook hierop van toepassing is. Een deel van het publiek stoorde zich er blijkbaar minder aan en ging door Barrence georkestreerd uit de bol op ‘Let’s Go To Mars’, ‘Bloody Mary’, ‘Blackjack’ en Slim Harpo’s ‘Don’t Start Crying’. ‘Slowly Losing My Mind’ was echter letterlijk meer op mezelf van toepassing. Twee volle sets op topniveau presteren, we zien het niet veel bands doen. Wie dit wel kunnen, zijn The Domestic Bumblebees. Dit Zweedse trio, bestaande uit zanger en gitarist Daniel Kordelius, drummer Johan Svensson en bassist Tobias Einestad, draaide er zijn hand niet voor om. Na als backing gediend te hebben voor Tinderholt, mochten ze nu onder eigen naam het publiek vermaken. En dat lieten de heren zich geen tweemaal zeggen. Daniel wordt binnenkort vader van een tweeling, wat hij in het Hofke, met zijn laatste optreden voor een lange periode, vierde. De komende twee jaren wil Daniel integraal aan zijn kroost wijden, uitzinnig genieten van dit laatste optreden, was dan ook een must. En dat deden de Bumblebees. ‘Rusten’ was ingepland voor na Goezot, zowel voor de band als voor het publiek. Met een ongekend enthousiasme overtroffen Daniel en zijn maten zichzelf. Wanneer Tobias zijn bas ruilde voor de elektrische gitaar werden duels met Daniel op het scherp van de snee uitgevochten. Dit was een zelden gezien feestje. ‘The Cheater’, ‘Pretty Baby’, ‘Good Looking Mama’ vloeiden krachtig over in Hound Dog Taylor’s ‘Give Me Back My Wig’ en het van Fats Domino gekende ‘I’m Ready’. Vingers aflikken was het bij de sublieme instrumentale medley van Johnny and the Hurricanes’ ‘Red River Rock’ en Los Straitjackets’ ‘California Sun’. Een prima afsluiter van de tweede dag Goezot. Een dag die kan samengevat worden als ‘alleen maar hoogtepunten’. Schitterend! |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025