|
Met: Helix Electrix, Mike’s Electric Mud, Fossen & Struijk Band, The Leroi Brothers, Toronzo Cannon, Imperial Crowns, Doghouse Sam Blues Revue, CC Jerome Trio, Swamp. |
1 julii 2017 |
|
Vertical Divider
Na het Duvel Blues Festival zag ook Hookrock anno 2017 zich genoodzaakt om van domein te veranderen. Het OC Rooierheide in Diepenbeek wordt dus de nieuwe thuishaven de komende jaren. En zoals we van Hookrock gewoon zijn werd de zaal en aangrenzende weide als een gezellige festivalruimte opgesmukt. Helaas moesten we wegens beroepsmatigheden verstek laten gaan voor de vrijdageditie. Maar op zaterdag waren we present voor een sterke en alweer fijn uitgekiende programmatie. De Belgische Limburgse band Helix Electrix mochten als eerste flirten met de decibelmeters. Bezieler Karel Phlix aka Helix is al jaren een bekende snoet binnen de blues scéne. Hij maakte jaren het mooie weer bij Guttlin Guitars en Blues Lee, en heeft nu met de sterke ritmesectie van Guy Engelen (bas) en drummer Carlo Smeyers de ideale soulmates rond zich verzamelt. Wegens het drukke verkeer op de Brusselse ring waren net op tijd om de blues trage ‘St. James Infirmary’ te aanschouwen. Maar al snel werd onze aandacht gemodificeerd door het swingende ‘She’s Tuff’ van The Fabulous Thunderbirds. Na een kleine worsteling met zijn gitaarkabels ontpopt Karel zich tot de ideale frontman en leidt zijn band door het toepasselijke ‘I Don’t Care’ van Buddy Guy. Na een korte break was het de beurt aan onze noorderburen van Mike’s Electric Mud. Dit nieuwe orkestje rondom Maikel van Bogget (vocals/harp) vertolkt klassieke en uiteraard minder klassieke nummers. Deze zanger/blues harpspeler uit Weert, Nederlands Limburg is al meer dan twintig jaar actief in diverse bands. ‘Mike’s Electric Mud’ is de titel van hun debuutalbum. En uiteraard vloeide hier heel wat materiaal uit deze release. Maikel is overduidelijk fan van The Red Devils -wie niet trouwens- opende strak met de covernummers ‘Automatic ‘ en No Fightin’. Bij Jimmy Reed gingen ze ten rade voor ‘Big Boss Mann’ en bij Kim Wilson haalden ze ‘Low Down Woman’ van onder het stof. Van het echo begeesterde ‘Nothing But The Blues’ gaat het gezwind naar Howlin’ Wolfs ‘Riding In The Moonlight’ en jawel…. een ode aan Lester Butler met ‘Cross Your Heart’. Het funky ‘Taildragger’ was misschien wel het meest imposante nummer op de setlist. Het modder vette gitaarwerk van Marc Gijsen en Peter Mathijs ‘PM’ Linsen deed wonderen bij het rock-‘n-roll geënthousiasmeerde ‘Lonesome’. Met de hypnotiserende ritmiek uit ‘Devil Woman’ werd een waar feestje gebouwd. Henri Colbers baslijnen en Rick Bours beukende drumslagen waren dan weer formeel in het opzwepende en aanstekelijke ‘Get Me Out Of Here’. Mike’s Electric Mud timmert hard aan een succesvolle weg. Tijdens twee break mochten Phil Haley & His Commets ons vermaken met enkele knappe en opmerkelijk Bill Haley songs. De ‘Rock Around The Clocks’ vielen in de smaak en de beentjes werden gestrekt op het overdekte buitenterras! Rond de klok van vijven kwam Fossen & Struijk Band de bühne opgewandeld, om het eens in Nederlandse termen uit te drukken. Individueel en/of samen hebben ze al heel wat diverse Amerikaanse bands begeleid die op doortocht waren in de lage landen. Ronkende namen als John Primer en Tail Dragger zijn daar haast constante van. Fossen & Struijk Band zijn een viermans formatie die een hoog Chicago blues gehalte met zich meedragen. De ritmesectie van bassist Jan Markus en drummer Eduard Nijenhuis, die ook onder de naam The Dynaflow freelance andere muzikanten begeleiden, vormen het ritmische fundament voor de Fossen & Struijk Band. Robbert Fossen & Peter Struijk behaalden ook als eerste Nederlanders de International Blues Challenge finale in Memphisin 2012. De band opent strak met Magic Slim’s ‘That Will Never Do’ en zette deze sterke daad verder met Muddy Waters ‘Nineteen Years Old’, dat uitgroeide tot een overheerlijk duet tussen Robbert en Peter. In ‘Everything Is Gonna Be Alright’ tovert Fossen een eerste keer zijn blues harp tevoorschijn. Met zijn typerende Chicago bluesy gitaarriffs komt Struyk meer dan eens in de spotlights. Tussendoor grapt Fossen dat het wel een Haagse party is vooraan. Met ‘Papa Was A Rolling Stone’ zette hij zijn status nog wat extra kracht bij. Deze klassieke meezingen van The Temptations monde haast uit in een België- Nederland song contest. Het chauvinisme vierde alweer hoogtij bij onze buren. Gelukkig ging Fossen niet op zijn bek. Integendeel want Freddie King’s ‘Yonder Wall’ was een zoveelste culminatiepunt met de Windy City, net zoals ‘Long Distance Call’ en de medley Mannisch Boy’ en ‘Hoochie Coochie Man’ van Muddy Waters. Nog zo’n opmerkelijke muzikale potpourri was een Magic Slim eerbetoon. Fossen haalt aan de Slim zijn laatste optreden performde hier ergens in Zuid België, euh in Haringe. Uiteraard bedoelde hij het Blaublues Festival in Haringe, nabij Poperinge. Het wezen hem vergeven! We hadden nooit gedacht om The LeRoi Brothers ooit nog eens live op een podium te zien hier in ons klein Belgenland. Deze uit Austin, Texas afkomstig band werd in 1981 gevormd door drummer Mike Buck, Don Leady (gitaar), Steve Doerr (gitaar, vocals) en bassist Alex Napier. Het album ‘Open All Night’ uit 1986 haalde zelfs de Billboard Top 200. Helaas overleed Alex Napier in 2011 aan levercirrose, net zoals Even Johns drie jaar geleden. Helaas was door heel wat diverse omstandigheden enkel zanger/gitarist Steve Doerr op de afspraak. Er werd een soort Band Of Friends rond hem gecreëerd met Dusty D.J Ciggaar, CC Jerome van Gasteren en Marcel Scherpenzeel (gitaren), drummer Daryll en Mark op bas. Samen zorgden een overheerlijk spelletje Southern en garage rock. Deze gelegenheidsband opende strak met ‘Big Time Operator’ uit het album ‘Check This Action!’ uit 1983. Steve’s ruig, luizig en zuidelijke accent klinkt nog steeds als vanouds en om beurt laat hij zijn bandleden solleren. En met enige fierheid en pretoogjes knalde ze genadeloos door de woofer. |
Vertical Divider
Het roots rock beestige ‘Ain’t I’ A Dog’ en ‘Treat Her Right’ waren absolute chapiters in de set. Enigszins verrassend was de opgeschroefde versie ‘Mojo Hand’, origineel van Lightnin’ Hopkins en Bo Diddley’s biep biep…. ‘Roadrunner’. De song ‘The Same Thing Could Happen To You’ is authentiek van Lazy Lester, maar The LeRoi Brothers registreerde dit nummer ooit voor het album ‘Crown Royale’. De interacties tussen de Nederlandse vrienden is heel groot, maar Steve Doerr leidt als een meester zijn orkestrale gelegenheidsband. Met de Indie Roots rock song ‘Six Days On The Road’ en het meest bluesy nummer ‘Mary Lee’ werd in schoonheid afscheid genomen. Jammer dat de overige LeRoi Brothers inattent bleven. Maar Steve Doerr kwijte zich dankbaar van zijn taak. Met ‘Pretty Little Light Of Tower’ werden we zelfs getrakteerd op een toegift. Met Toronzo Cannon kregen we een onvervalst amalgama van knappe en opwindende Chicago Blues. Toronzo Cannon groeide op in de schaduw van de Chicago Bluesmekka. Theresa’s Lounge had hierdoor een blijvend effect op Toronzo. Als kind absorbeerde hij de rauwe en soulvolle klanken van legendes zoals Junior Wells, Buddy Guy en Muddy Waters. Het was niet alleen de sound die hem zo overdonderde, maar ook het effect dat dit alles teweegbracht bij veel uitzinnige blues fans. Al deze leerrijke ervaringen leidde naar zijn eerste vingerzettingen op gitaar. Sterk geïnspireerd door de drie Kings (Albert, B.B. en Freddie) en vooral door Jimi Hendrix creëerde Toronzo al snel een eigen sound. In die periode ontwikkelde hij naast zijn powervolle en gospel getinte vocale stijl ook een uitermate opwindende podium présence. Al van bij de soundcheck stonden heel wat fans te drummen voor het podium. Hey, Hey zegt Toronzo, This is only a soundcheck…. We come back with some more..! Na een korte aankondiging van Chilly Willy’s ‘Den Huibbe’ warmt Toronzo Cannon de vingers op met Buddy Guy’s ‘Let Me Love You Baby’. De toon is gezet, Toronzo is in bloedvorm en gaat op zijn elan verder met ‘Midlife Crisis’, ‘Bad Contract’ en ‘Fine Seasoned Woman’ uit zijn recentste album ‘The Chicago Way’ op Alligator Records. De titeltrack ‘John The Conquer Root’ werd ingekleurd met heavy en Hendrixianse gitaarriffs. Melvin ‘Pookie Stix’ Carlise (drums), David Forte (basgitaar) en keys virtuoos Sonny Edwards zijn de perfect bandleden voor Toronzo’s Chicago blues riffs. En zeldzame cover was dan toch ‘Hardest Thing’ van wijlen Otis Clay. Met het uitgesponnen nummer ‘Boogie’ neemt Toronzo ons nog een laatste keer mee voor een heuse rit rond The Loop. Toronzo Cannon is meer dan ooit klaar om een van dé vaandeldrager te worden van de immens populaire Chicago blues. Hij is een van de meest populaire en innovatieve blues muzikanten in The Windy City Vocalist en harmonica virtuoos Jimmie Wood werd jarenlang bestempeld als het seks symbool binnen de rock en blues scéne. Samen met gitarist J.J. Holiday, Mr. Avilla (bas) en drummer Billy ‘Champagne’ Sullivan staat de Los Angeles gebaseerde band Imperial Crows bekent om hun energieke, levendige en dynamische liveshows. Met hun zelf titelend album in 1997 rollende ze als een ware sensatie de blues wereld in. Nu hebben we met release ‘The Calling’ liefst negen jaar gewacht op een volger voor het succesrijke ‘Sleeping Beauty’. Woods is nog steeds in bloedvorm en bruist van eeuwige geestkracht. En nu heeft hij ook zijn bloedmooie dochter Miss Rachel C. Woods aan zijn vocale zijde. ‘I Gotta Right’, de openingssong uit het nieuwe album is hier vrijwel meteen een blues rocker van formaat. Woods krachtige vocalen en opwindende harptunes lopen recht evenredig met J.J’s heavy gitarrriffs. De genoeglijke amalgama tussen blues en psychedelische rock is nog steeds een rode draad doorheen de setlist. Jimmie’s krachtig stemtimbre fiscaliseert met J.J.’s gitaararrangementen in nummers als ‘Lil’ Death’, uit het album ‘Hymn Book’. Now we have gas in the tank… keilde een bruisende Woods en dat zullen we geweten hebben. Het harp begeesterde ‘Alter Of Love’, ‘The Calling’ en ‘Praise His Name’ waren geloofsovertuigende acteringen. ‘Miz Aphrodite’ is stevige rock-‘n-roll met enige blues testikels en ‘Liberate’ is een knappe blues ballade die haast even hoog reikt als Woods rockfirmament. Het psychedelische ‘Ramblin Woman Blues’ was helaas alweer de voorbode voor een bisronde. En deze werd gekruid met ‘Preachin’ The Blues’ en ‘Soul Deep Freak’. Imperial Crows are back in town…. Merci Hookrock…! Doghouse Sam Blues Revue feat. Stef Paglia hadden de eer om als headliner het festival af te sluiten. In de officiële festival publicatie lezen we dat een muzikaal orgasme haast nabij zal zijn. Wel, we waren benieuwd naar deze gedurfde en gedagdroomde woordspellingen. Zanger/harpvirtuoos Wouter’ Doghouse Sam’ Celis had zijn Magnatones thuis gelaten en vond voor deze gelegenheid zijn soulmates in upricht bassist Patrick Indestege (Rhythm Bombs) , drummer Toon Derison (El Fish en Les Generals Jack) en de geniale gitarist Stef Paglia, Het dynamische stage performen van Sam is een prefiguratie voor de knappe coverherwerkingen zoals ‘Keep It To Yiurself’ van Sony Boy Williamson. De muzikale spontaniteit tussen Sam en Stef snijd regelmatig door merg en been. Het ritmische samenspel laat zich dan ook heel makkelijk drijven door de opwindende gitaarriffs van Stef Paglia. Meeslepende en opwindende blues en een geweldige interactie met een vaak betoeterd en dronken publiek waren ons einddeel. |