|
Met: Bluebird, The Liberators, Ana Popovic en Cosmo’s Fogor-T |
30 juni 2017 |
|
Vertical Divider
Voor de 14de editie van het Diepenbeekse blues- en rootsfestival was de organisatie uitgeweken naar OC Rooierheide. Het publiek had de weg naar de nieuwe locatie zonder problemen gevonden, wat maakte dat de zaal reeds van in het begin goed vol was. De aftrap was gereserveerd voor de Gentse formatie Bluebird. In hun thuisbasis zijn deze gasten al lang geen onbekenden meer. Tijdens de intussen legendarisch geworden jamsessies met Lightnin’ Guy en Tiny Legs Tim, lieten ze steeds een diepe indruk na. In tegenstelling tot de vele elektrische bluesformaties zweren Matis Cooreman (hca, zang), Lajos Tauber (gtr, slide, zang), Kasper Van de Ponseele (gtr) en Natan Goessens (drums) bij een akoestische setting. De geesten van o.a. Sonny Boy Williamson, Walter Horton en Little Walter hingen dan ook goedkeurend boven hun set. Een lange tijd waren de Maastrichtse The Liberators van het toneel verdwenen. Dat had zijn redenen. De ziekte van de inmiddels overleden zanger Wouter Post, bracht de band na 20 jaren echter en gelukkig maar, weer samen. Wat aanvankelijk een éénmalig reünieconcert leek, resulteerde na een optreden in maart 2016 in hun thuisstad, tot een comeback. De bezetting is lichtjes gewijzigd. Zanger Wouter Post werd vervangen door Maurice Peters en aan de gitaar en smoelschuiver herkenden we Electrophonics opperhoofd Stephen Hermsen. Hun set stond bol van strakke rock, al waren er duidelijk ook blues- en soulinvloeden hoorbaar. |
Vertical Divider
Was de zaal bij aanvang reeds goed
gevuld, wel dan was hij voor het optreden van bluesrockdame Ana Popovic
propvol. Sinds de start van haar carrière heeft Popovic steeds kunnen rekenen
op een schare trouwe fans, die bij ieder concert nog eens aangedikt werden. Met
haar laatste driedelig album ‘Trilogy’, bewees Ana dat ze meer in haar mars had,
dan enkel de loeiharde, door merg en been snijdende bluesrock. Het album
belicht zowel haar blues-, funk- als jazzkant. Die kantjes etaleerde zij dan
ook met verve tijdens haar Diepenbeekse doortocht. En wij zijn er ondertussen
vast van overtuigd dat ze met haar funk en jazz ook de niet van bluesrock
houdende muziekfan definitief over de streep heeft getrokken. Je hebt coverbands en……..coverbands. De ene band probeert in de voetsporen van hun idolen te treden, maar het blijft dan jammer genoeg bij proberen. Andere bands laten de legendarische optredens van hun idolen dan weer herleven. Zo zagen wij reeds bands die het werk van Neil Diamond, Roy Orbison en Johnny Cash coverden en, wanneer wij dan onze ogen sloten, wij het gevoel kregen dat Neil, Roy en Johnny op het podium stonden. Om maar te zeggen dat de manier waarop Cosmo’s Fogor-T het werk van Creedence Clearwater Revival brengt zonder meer tot deze laatste categorie behoort. Met ‘Born On The Bayou’, ‘Green River’ en ‘Suzy Q’ was het partytime geblazen. Een party die nog wel een tijdje bleef duren, maar met de ‘Bad Moon Rising’ als decor doken wij tevreden de nacht in. |