6 JULI 2019
oc ROOIERHEIDE, DIEPENBEEK

REPORT: sis van hoof
​FOTOS:  stefan meekers ©
           

MET DANK AAN: HOOKROCK
Met: The Revolutionaires, Sugar Ray Norcia & The Bluetones feat. Duke Robillard en Little Charly Baty, Malford Milligan & The Southern Aces, 
​Lil’ Red & The Rooster, ​The Rockolites, ​​ Travellin Blue Kings, One Time Blues Band en Mojo Jam Sessions
Na een succesvolle muzikale vrijdagavond  met passages van het Belgische viertal  Extra Napkins, de mooie Kroatische gitariste Vanja Sky, gitarist-entertainer Zac Harmon en de Scandinavische Kokomo Kings was het in Diepenbeek ook reikhalzend uitkijken naar dag twee. De Hookrockorganisatie had een op papier mooi ogende affiche weten te versieren.
De weergoden waren alvast van de partij want gelukkig bleef de regen achterwege en dus geen moddereditie zoals in 2016 maar stralende zomerdagen waar op zaterdag rond de klok van twee deze bluestweedaagse op gang werd gebracht door One Time Bluesband. Deze band werd occasioneel opgericht in 2017 om éénmalig op te treden maar ondertussen zijn ze al enige tijd actief in het bluescircuit. Het was aangenaam luisteren van bij momenten erg dansbare muziek van hun met blues georiënteerde stijlen en dat zorgde voor heel wat variatie in de muziekkeuze. De groep oogde en klonk volwassen, maar het zijn dan ook door de wol geverfde muzikanten als daar zijn zangeres Cora Lee, Ronald Burssens, Andy Aerts, Walter Coolen, Wim ‘huibbe’ Huybrechts  en last but not least drummer Robert Theys. Benieuwd hoe lang ze met dit project nog zullen doorgaan, maar ik heb er hoegenaamd geen bezwaar tegen.  
Van de nog niet zo lang opgerichte Travellin Blue Kings had ik al goede dingen gehoord en dat hebben ze wat mij betreft bewezen met een uitstekende set onder aanvoering van zanger-gitarist-harpist Stephan Hermsen, andermaal omringd door een stelletje rasmuzikanten met leden die bij Howlin’ Bill, Rhythm Bombs en The Elektrophonics aan de slag zijn/waren. Een Belgisch-Nederlands gezelschap dat verder bestaat uit bassist Winne Penninckx, drummer Marc Gijbels en gitarist ‘Little’ Jimmy Hontolé. Deze heren hebben al vlug het album ‘Wired Up’ uitgebracht in productie van JB Biesmans en daar werd een releasetournee aan gekoppeld.
 Hoogtepunten noemen is moeilijk maar nogal wat songs werkten bij het publiek wel heel aanstekelijk. Ik herinner me o.a. nummers  als ‘Trouble Up The World’, ‘About This World’, het bezwerend beginnende ‘Ninety Minutes’, alsook cover ‘Kiddio’(bekend van The Paladins) en de single ‘I Don’t Wonna Stop’.  Als bis zagen we nog een leuke afsluiter met een bassolo, gekoppeld aan een drumsolo waarbij vader Marc even de hulp kreeg van zijn zoon. Leuk slot van een boeiende band, die binnenkort te bewonderen zal zijn op Blues Peer en wel op zaterdag als eerste band om 12 uur. Don’t miss it!
Volledig Limburgs getint waren The Rockolites, een nog jong project rond JB Biesmans met allemaal jongens uit de streek rond Diepenbeek met toch ook wel wat achtergrond wat muzikaal verleden betreft. Of wat te denken van namen zoals The Slime Hunters, Blues Lee, The Zeb Hawkins Blues Band, The Belveders, The Big 4, Jitterbugs…? Je merkt het: ook hier zijn routiniers aan de beurt onder aanvoering van JB Biesmans (vocals, sax, harp), de centrale man toch wel. Hoewel het begin een beetje stroef lijkt te lopen omdat de zangstem maar magertjes doorkomt lijkt de groep toch op toerental te komen. Met soms pakkende , vaak swingende songs, pure rock ’n roll, country of wat jazzy klinkende songs. Het behoort allemaal tot de playlist van deze Limburgse formatie die uiteraard ook wel wat covers speelt en daar hebben we uiteraard niets op tegen. We hoorden nummers van o.a. The Blasters (‘So Long’), Cliff Richard en ook een rocknummer van Jimmy McCracklin gedragen door een heerlijke sax. Het nummer ‘Fast Train’ kunnen we ons ook nog herinneren. Leuke gevarieerde set van een band die verder bestaat uit Rudolph Nevi (bas), Luc Huygen (drum), Marco Foelen (gitaar) en diens zoon Yari op keys en gitaar.
Tussendoor kon er buiten bij het wisselen van de bands ook naar hartenlust gejamd worden en deze Mojo Jam Sessions bleken toch wel een goed initiatief dat wel in de smaak viel, zowel bij de muzikanten als bij de vele toeschouwers.
Het was al even over zeven toen ‘Huibbe’op zijn eigen spontane manier met Lil’ Red & The Rooster de volgende act aankondigde, een groep gevormd rond de Amerikaanse Jennifer Milligan (Lil’Red) uit Ohio en de Fransman Pascal Fouquet (The Rooster) uit Normandië. Zij bleken voor de eerste maal te gast te zijn in ons land en dat was het sein om hun meest recente album ‘Soul Burning’ (2017) op het publiek los te laten. De zangeres in kwestie, die ook soms de washboard hanteerde, maakte uitgebreid kennis met het publiek en laste ook wel wat pauzes in tussendoor met verhaaltjes over hoe goed het toeven was in haar streek Ohio, maar we waren gekomen voor de muziek. En die kwam er ook en zeker niet slecht, want Pascal Fouquet kan behoorlijk over weg met de gitaar. Jammer genoeg kreeg hij ze niet gestemd om het nummer ‘Catch The Train’ te spelen, maar hij zocht een alternatief dat ook wel behoorlijk in de smaak viel. Wat ons nog is bijgebleven is ‘Caledonia’ met een mooie drumsolo en de schitterende Gary Clark Juniorcover ‘Don’t Owe You A Thang.’ De groep heeft duidelijk kwaliteiten, maar er waren bij momenten te veel lange pauzes tussen de nummers en dat vond ik jammer.
Een gans ander verhaal kregen we te horen van  Malford Milligan & The Southern Aces, die vorig jaar al een spraakmakende passage maakten op  Gevarenwinkelfestival. Malford is een imposante verschijning en eigenaar van een bijzonder krachtige, soulvolle stem, die indruk maakt. Hij wordt begeleid door zijn toeverlaat en vaste tekstschrijver-producer Jack Hutinckx (gitaar) samen met Eric Van Dijsseldonk (gitaar), Roelof Klijn (bas), Roel Spanjers (piano, accordeon en hammond) en Nicky Hustinckx (drums).  
Er wordt met passie muziek gemaakt, dat was al vlug duidelijk in een aantal meeslepende songs, die het fel aangedikte publiek niet onberoerd laat. De intense soulstem van de frontman laat zijn sporen na bij de menigte en ook de teksten spreken de mensen aan. Het ingetogen ‘Find Your Way Home’ en ‘River Runs Deep’ zijn daar mooie illustraties van. Een beetje meer tempo zit er in  ‘A Good Day For The Blues’, een Storyville-cover. Daarna volgt een hele rist bisnummers waaronder meezinger ‘I’ve Got Dreams To Remember’ (Otis Redding) en het swingende ‘Talk To Your Daughter’ om echt te eindigen met de titeltrack van zijn album ‘Life Will Humble You’.  Een niet te missen vertoning indien je graag oude soul gekoppeld aan wat gospelklanken en een vleugje blues apprecieert. Malford Milligan & The Southern Aces zijn eveneens te gast op Blues Peer en wel op zondag (14u45).
Het gros van het publiek lijkt gekomen te zijn voor Sugar Ray Norcia & The Bluetones met de medewerking van de publiekstrekkers Duke Robillard en Little Charly Baty. Aan deze drie heren bewaren we enorm goede herinneringen uit een ver verleden. Sugar Ray, vooral in zijn tijd bij Roomfull Of Blues die 3x(!) te gast waren in Peer, maar ook Duke Robillard heeft een mooi verleden, destijds onder meer met het The Pleasure Kings, die we ooit begin jaren tachtig op een zolder in de Turnhoutse jeugdclub Wollewei aan het werk zagen.  En vergeten we uiteraard Little Charly niet, die destijds onder meer furore maakte bij The Nightcats en met zijn projecten met Anson Funderburgh en de betreurde zanger Sam Myers.
Dit zijn monumenten van de blues en bassist Michael Ward mag daar samen met drummer Neil Gouvin ook bijgerekend worden. Kwaliteit zat dus op het podium van Hookrock. Sugar Ray mag dan niet de beste stem hebben, toch zat de groove er in zijn songs bij momenten wel in, mede door zijn aanstekelijke manier waarmee hij de mondharmonica bespeelt. Dat bleek onder meer uit de Little Walters klassieker ‘Mean Old World’.  Ook het jazzy klinkende ‘When You’re Smiling’ klonk bekend in de oren. Daarna trad de 70-jarige Duke Robillard op het voorplan met ‘Gipsy Woman’ en het geweldige ‘She’s Sweet’. Ook hoorden we een cover van Lazy Lester.
Maar ook Little Charly kende zijn ‘moment de gloire’ met een medley en toonde ons later al zittend hoe echte gipsymuziek echt klinkt en toverde een mooie snarensolo uit zijn nog frivole vingers. Nadien was het terug de beurt aan zanger-harpist Sugar Ray die in de bis nog uitpakte met een geweldige harpsolo onder luide aanmoediging van de frontman van The Travellin Blue Kings. Mooi einde dus van een optreden waarin de muzikanten vasthielden aan een strak schema en niet buiten de lijntjes kleurden en dan denk ik aan een beetje improvisatie. Het is dan ook uitkijken als de respektievelijke muzikanten individueel te gast zijn. Dat is weldra het geval bij Move2Blues in Hasselt. Op 7 november komt Sugar Ray Norcia langs en op 13 februari  2020 werd een optreden aangekondigd van Duke Robillard met de Finse groep The Wentus Blues Band.
Het was iets voorbij half 1 toen de Engelse band The Revolutionaires het Hookrockfestival mochten eindigen en ondanks het late uur was er nog flink wat volk dat uit de bol wilde gaan. Ik heb al veel bands aan het werk gezien, maar wat deze vijf heren uit Newcasle klaarspeelden was bijzonder attractief. Vele klassiekers passeerden de revue zoals ‘Roll Over Beethoven’, ‘Keep On Rocking’, ‘Tequila’, ‘Flip Flop and Fly’, zowaar een beetje een punkversie van ‘Shake Your Moneymaker’. Sterke prestatie van Ed Stephenson en zijn band. Het werd dan ook een knallende afsluiter van deze muzikale tweedaagse. Met dank aan Ivan Jacobs van Hookrock, die telkens kan rekenen op zijn vaste ploeg medewerkers en vele vrijwilligers.