27 april 2019
oc rOOIERHEIDE, DIEPENBEEK

REPORT: sis van hoof
​FOTOS:  ALAIN BROECKX ©
           

MET DANK AAN: HOOKROCK
De tijd gaat snel, want met deze uitgave van dit indoorevenement zaten de organisatoren van Hookrock al aan de dertiende editie waarin vooral gekozen werd voor een Belgische editie op uitzondering van één buitenlandse band. Plaats van afspraak voor deze jaarlijkse bluesavond was andermaal het gezellige ontmoetingscentrum in Diepenbeek.
Het was aan het Waalse trio TMT om al in de vroeg in de vooravond de festiviteiten te openen met als opzet een ode te brengen aan hun grote voorbeelden.  Ze vervullen dan ook een pioniersrol om hulde te brengen aan de oude blues- en rockgrootheden zoals onder meer Dr. Feelgood, Stevie Ray V. en George Thorogood. We herinneren ons een degelijk gespeelde versie van ‘Back To The Bone’.
Dan was het uitkijken naar een Bulfrog Tattoo, een Rory Gallagher Tribute Band met aan het roer een aantal routiniers die elders bij uiteenlopende bands aan het werk waren. Bulfrog Tattoo speelt vrij vaak, ook de voorbije jaren hebben ze in Nederland een schare fans.  Het repertoire van de Ierse bluesgod is bekend bij de meeste bluesliefhebbers en Bulfrog Tattoo probeert dit ook aan de man te brengen, soms wel met een beetje te veel show. Maar in Diepenbeek liep het niet zoals het moest en dat had veel, zo niet alles met het aantal decibels te maken dat geproduceerd werd. Gelukkig waren oordopjes aanwezig, maar navraag na afloop leerde ons dat het overgrote deel van de muziekliefhebbers het ‘erover’ vond. Jammer van die gemiste kans, want de heren kunnen wel behoorlijk musiceren. 
Een verademing was dan ook de komst van Shakedown Tim & The Rhythm Revue. De zanger-gitarist speelt de voorbije maanden in een nieuwe bezetting met een andere (stand up) bassist Jack O’ Roonie (onder andere ex-Doughouse Sam) en de bekende pianist Iljas De Neve (alias Ilias Scotch). Samen met drummer Koen Van Peteghem maakten ze er samen met Tim een gevarieerde set van. Een pleiade van oude en recente eigen nummers in combinatie van een aantal covers, geen kopieën maar nummers met een eigen interpretatie van de frontman himself. En dan denken we aan ‘Ida Red’ (Bumblebe Slim), het pareltje ‘Blues After Hours ‘ van PW Crayton en het overbekende ritmische én erg dansbare ‘Driftin’ van Eddy Boyd. Leuke dansbare nummers en dat ging niet onopgemerkt voorbij zoals we konden merken op de dansvloer.
Maar uiteraard brengt de Boomse frontman flink wat eigen nummers zoals opener ‘How Long’ en ‘Drop You Like A Bad Habit’, dat hij vaak brengt in verschillende versies. Ook het bekende ‘This Ship’, het exotisch getinte ‘Wild Calypso Night’, fiftiesnummer ‘Red Hair’ en het deltablues getinte Rollin’ On’ ontbreken niet op de setlist en zijn te beluisteren op de albums Hard To Catch (2016) en Shakedown’s Th’owndown (2018). De band werkt een erg afwisselende set af die wel gesmaakt wordt door het publiek, al was het hard werken voor de muzikanten om de interactiviteit op gang te brengen. Slotnummer werd het bekende ‘Street Walking Woman’ van T Bone Walker, maar met ‘Lovin’ Man’ kwam er uiteraard nog een extra nummer op de planken en was het uitkijken naar de volgende act in de rij.
Het was de Noor Joakim Tinderholt die samen met zijn band al vlug het vuur aan de lont stak. Vorig jaar op het Goezotfestival in Oud-Turnhout zagen we hem al aan het werk en toen verraste hij ons, weliswaar met een gelegenheidsband. In Diepenbeek speelde hij met zijn eigen muzikanten en dat was toch wel een beetje een verschil. Een geoliede machine was het en het bleek de ideale groep op het geschikte moment om hen op dat tijdstip te plaatsen.
Van bij de eerste nummers wist deze sympathieke Noor samen met zijn uitstekende begeleiders het publiek voor zich te winnen. Partytime dus in een stilaan goed bevolkte zaal. Een spetterend begin overigens met het erg swingende ‘Trouble Up The Road’, prachtige uitvoering van een nummer van Ike Turner. En daaropvolgend een eveneens dansbare song met het eigen nummer ‘Anything Better Than Nothing’, het lijkt wel muziek uit de jaren vijftig, zo ook ‘I Quit’. Joakim Tinderholt  heeft er zin in, dat is al vlug duidelijk en hij speelt zowat zijn laatste album ‘Hold On’ volledig want ook  ‘Jungle Bo’ (met een ode aan Bo Didley) en het swingende ‘Farmer John’ passeren de revue. Maar ook ontbrak tegeldans ‘The Poor Side Of Time’ niet, een door Joakim Tinderholt mooi getransformeerd nummer. 
We herinneren ons ook nog ‘What About Love’ van Freddie King, één van zijn absolute favorieten zo blijkt en het sprekende ‘Hold On To Me’ ter nagedachtenis van Arlette, de gewezen medewerkster van Hookrock en Move2Blues die vorig jaar overleed.
Maar ook ouder werk van Joakim Tinderholt wordt bijzonder gesmaakt zoals onder meer ‘I Need A Woman’,  ‘It’s Your Voodoo Working’ en ‘You Gotta To Do More.’ Het publiek krijgt er niet genoeg van en wil dus meer en dat wordt volmondig toegestaan met twee bissen, goed voor in totaal een twintigtal nummers. In Ospel stond hij in 2016 al op het podium en ook dit jaar is hij er te gast met zijn band. Zelfs tweemaal want zowel op vrijdag als op zaterdag staat hij geprogrammeerd in het Moulin Bluescafé.
Het was al even over middernacht toen de vier heren van Letz Zeppelin het podium onveilig maakten om af te sluiten met hits van de heren Plant, Page, Jones & Bonham. Deze uitstekende tributeband in een Belgisch-Britse combinatie is bijzonder geliefd in binnen- en buitenland. Het doet me mijmeren over mijn jeugdjaren waar ik als puber luchtgitaar speelde op de tonen van onder mee ‘Black Dog’, ‘Rock ‘n’ Roll, ‘Whole Lotta Love’ en vooral ‘Heartbreaker’. Maar alle ander parels van Led Zeppelin passeerden eveneens de revue. De passage van Letz Zeppelin was alvast een waardige afsluiter van deze dertiende editie.