15 november 2017
het depot leuven

Report: marino serdons
​fOTOS: sTEFAN MEEKERS ©


Met dank aan het depot

Eindelijk!  Isolde treedt  nu definitief uit de schaduw van Daan.  Met knappe retro songs en Franse chansons ontroert ze vriend en vijand. Gecharmeerd door een maagdelijke onschuld (naturel)  met kinderlijke paardenstaart. Het concert in de gezellige intieme sfeer van Het Depot (de betere venue in België) bouwde zich heel snel op tot een groots geheel.  Isolde zong vanachter haar drumstel en werd begeleidt door haar ‘Bens’ en een driekoppige blazerssectie.  Samen met de ervaren technici achter de knoppen creëerde het team een superbe vrolijk concert!
Wanneer je na de geslaagde ouverture onmiddellijk de kaskraker ‘Les Belles’ brengt, neem je wel een risico op een drop down  in de setlist.  Niets was minder waar.  De band slaagde er zonder moeite in het hoge niveau aan te houden zonder in steriliteit te belanden.  Naturel bleef bovendrijven.  Isolde heeft blijkbaar een voorliefde voor de eeuwwisseling en voor de simpele dingen in het leven.  Wie zingt over zilverpapier (‘Aluminium Folie)’?  Wie keert er nog terug naar de Belle Epoque periode (Reine de Plages), een song over onze vroegere koningin der badsteden Oostende?   Ook grabbelt ze inspiratie uit haar eigen jeugd ( ‘Majorettes’), en haar verloren kat (‘Perdu’) .  Vier jaren jong, nam voor de eerste maal stokjes (geen chinese) vast en sloot later bij de fanfare aan.  

Haar composities refereren naar de glansrijke periode van de Sixties en het Franse chanson, en een bombastische James Bond sound.   En dan kwam er nog een nostalgische bossa nova geflankeerd door een contrabas en dwarsfluit.  ‘Beatgirl’ van John Barry liet de zaal ontploffen.    Sublieme keyboards kwamen van Luc Vermeir, de man die toch dikwijls de retrostijl bepaalde, samen met de excellente koperblazers.  Stuk voor stuk geroutineerde muzikanten met veel energie en flexibiliteit.  Criticasters zullen opmerken dat het niet vernieuwend is.  Wat Isolde met haar Bens liet horen in Het Depot was wel quasi perfect en ontwapenend mooi.  Het verlegen Leuvense publiek kon niet nalaten om te wiegen , te dansen en mee te zingen op de theatrale tonen van het ‘strontzatte’ Russisch geïnspireerde ‘Mon Amour Mon Ami’, slepend traag en dan crescendo naar het hoogtepunt. 
Sterk Werk!
 
​