23 april 2019
CC Palethe, Pelt

REPORT: lambert smits
​FOTOS:  stefan meekers ©
           

MET DANK AAN: cc palethe
Met het optreden van Jeff Espinoza viel meteen ook het doek over de caféconcerten van het lopend theaterseizoen. Caféconcerten die de meest uiteenlopende muziekgenres in de spots plaatsten, maar allen kwalitatief enorm hoog scoorden en bijgevolg uiterst genietbaar waren. Niet te verwonderen dat deze in de foyer gegeven optredens in een mum van tijd een trouw publiek wisten te verwerven. Dat was voor het optreden van Espinoza niet anders. Zijn naam mag misschien niet dadelijk een belletje doen rinkelen, maar toch heeft deze sympathieke zanger, gitarist en songwriter reeds een heuse carrière achter de rug. Sinds de jaren ’80 is Jeff reeds met muziek bezig en speelde hij in de meest uiteenlopende bands. Momenteel maakt hij nog deel uit van de Spaanse bluesband Red House, maar in Palethe stond hij er, enkel gewapend met een akoestische gitaar en mondharmonica, alleen voor. Al vlug werd duidelijk dat Jeff niet voor één gat te vangen is. Of het nu blues, folk, rock of country is, Jeff draaide er zijn hand niet voor om. Als singer/songwriter bracht hij het album ‘Gypsy Runner’ uit, dat opent met het folky ‘According To Mr. Dylan’, wat ook nu het optreden in de startblokken zette. Jeff heeft niet alleen een enorme krachtige, van een heerlijk schurend kantje voorziene stem, maar bespeelt ook op een schitterende wijze gitaar en mondharmonica. Zijn fingerpickingwerk op de zes snaren is zonder meer formidabel en wanneer hij het plectrum hanteert, harmoniseert zijn stevige aanslag subliem met de kracht van zijn stem. Zijn twee sets bevatten een mix van eigen nummers en covers die hij van een persoonlijke touch voorzag. 
Jeff heeft een voorliefde voor de blues en meer bepaald voor Jimmy Reed, waarvan hij doordringende versies van ‘Big Boss Man’ en ‘Baby What You Want Me To Do’ ten beste gaf. Nog meer blues kwam er met ‘Fishing Blues’ van Taj Mahal. Jeff tapte echter uit de meest verschillende vaatjes. Honky tonk music serveerde hij met het originele ‘Drinking My Blues Away’, terwijl hij ‘Take It Easy’ van The Eagles, CCR’s ‘Suzie Q’ en Sam Cooke’s ‘A Change Is Gonna Comme’ op een gepersonaliseerde manier liet horen. Enorm indrukwekkend was zijn versie van Dylans ‘All Along The Watchtower’, voor velen misschien bekender in de versie van Jimi Hendrix. Wel, in Jeffs versie vloeiden die twee subliem samen. Met zijn akoestische gitaar bleef hij dicht bij het originele van Dylan, terwijl hij de gitaarsolo van Hendrix verving door een aangrijpende mondharmonicapartij. Meer eigen werk was er met het emotionele, aan zijn tante opgedragen ‘Grace’ en ‘In The Night’, wat zowel de laatste song op het album als van het optreden was. Indruk had Jeff gemaakt en een toegift kon dan ook niet uitblijven. Dat werd het gekende en al vlug meegezongen ‘Knockin’ On Heavens Door’.
Tom Coppers mag met de nodige fierheid terugblikken op een mooi seizoen van caféconcerten. Iedere keer opnieuw was genieten de boodschap en Tom kennende zal dit ook de rode draad zijn die door het op stapel staande theaterseizoen zal lopen.