|
21 februari 2018 |
Moord en doodslag in het Cultuurcentrum van Hasselt gisteravond. Een uitverkochte zaal was getuige van een resem dodelijke ballades, samengesteld en gezongen door Tijs Delbeke, Stijn Meuris, Lady Linn en Gregory Frateur. Achthonderd juryleden spraken hun oordeel uit met een staande ovatie. Criminaliteit loont!
Schitterend idee om een lang vervlogen traditie weer leven in te blazen. Oude misdaden kregen een muzikaal canvas in de vorm van country of folk en werden vertolkt door reizende troubadours. Dat inspireerde het viertal om niet alleen traditionals op te rakelen. Ook de laatste decennia zijn er een groot aantal murder ballads gecompeneerd. Na een sinistere intro van Lady Linn mocht Stijn Meuris een tergend trage versie van Hey Joe vertolken. Eerste verrassing kwam van Tijs Delbeke, een natuurtalent, met zijn van versie van Ween’s ‘Buenas Tardes Amigo’. Met loepzuivere stem vertolkte hij het verdriet en wraak van een Mexicaanse moeder om de moord op haar geliefde zoon. Tijs Delbeke is een echte duizendpoot. Onmisbaar bij elke song als gitarist, toetsenist of zanger. Als geen ander weet hij met gitaar de juiste emoties op te wekken. Wat Lady Linn ook deed met haar zangkwaliteiten. Beide traden in duet met het overbekende ‘Bang Bang’ van Nancy Sinatra. Lady Linn gaf zich voluit bij een Rihanna cover en klonk als een klok in het folkie Omie Wise. Omie Wise kreeg na haar dood in 1808 een laatste eer als murder ballad. Vroegen nog gezongen door folkartiesten als Shirley Collins en Pentangle. Er bestaat zelfs een opname van Bob Dylan in 1961. Lady Linn gaf een prachtige toonvaste versie van die klassieker. |
Zangtalent voldoende aanwezig om elke twijfelaar over de streep te trekken. Gregory Frateur’s misdaad van de avond: op blote voeten brak hij het porselein in de hoge toonladders. Kippenvel kreeg je toen hij ‘Strange Fruit’ , gekend van Billie Holiday, een boost gaf. Voluit en gedreven zong hij ook een explosieve versie van ‘Deep In The Woods’ (The Birthday Party). Er werd trouwens meermaals terug gegrepen naar de tachtiger jaren: ‘Stagger Lee’ van Nick Cave (ietwat overkilled gezongen door Stijn Meuris), Psycho Killer van Talking Heads (waarbij Gregory Frateur talentvol zijn toonladders bespeelde). Een iets mindere vertolking was ‘Meisje van 16’: een pakkend lied van Boudewijn De Groot. Ofwel cover je de song perfect, ofwel bewerk je het in zijn totaliteit. Naast de bij momenten barre soundmix, een miniscuul schoonheidsfoutje. Gedurfd ook om een gedicht te vertolken. Gregory Frateur stak de draak met “each man kills the things he loves”, uit The Ballad Of Reading Gaol van Oscar Wilde. Een aanklacht tegen de doodstraf voor homoseksualiteit in 1895 en zo actueel.
Begeleidende doodsroffels kwamen van Karel De Backer en Bart Van Lierde mocht op bas mee het ritme van de death row aangeven. Professionaliteit en talent droop van het zestal af. Een collectie songs, meesterlijk gepresenteerd door Stijn Meuris, variërend van americana, folk, jazz, rock en easy listening. Met voldoende materiaal om elke avond een nieuw moordverhaal te brengen. De jury, het publiek, kreeg nog een ‘Wild Rose’ (Nick Cave/Kylie Minogue) en een ‘Graveyard’ (Feist) als laatste eerbetoon. En een staande ovatie voor de begrafenis! |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025