31 oktober 2017
CCHA / cULTUURCENTRUM HASSELT

Report: MARINO SERDONS
​fOTOS: stefan meekers ©


Met dank aan CULTUURCENTRUM HASSELT

Flirtte Kurt Wagner met zijn Lambchop al enige tijd met elektronica als sidedish,  dan presenteert hij nu volop een lounge menu.  In de intieme setting van de kleine theaterzaal van het ccha konden meer dan 200 fans genieten aan een aangenaam kabbelend salonconcert van de Amerikanen.  Het laatste concert op het Europese vasteland, tijd voor familie en vrienden tijdensj de feestdagen, de reiskriebels voor Nashville Tennessee waren al voelbaar.  Lambchop is met ‘Flush’ al aan haar 12de album toe en het zal niemand verbazen dat ze hieruit de meeste songs putten.  Songs over (zijn)liefde, huwelijk, kanker én politiek fluisterde Kurt Wagner zacht en gebogen in zijn microfoon.   Gebogen?  De van nature bescheiden en rustige man kon zo beter spieken op zijn partituren en lyrics.  Ouderdom heeft zijn tol.  Dat hoorde je ook aan zijn stem.  Vrijwel steeds kreeg hij een laagje galm, echo of een metaalachtige vervorming mee om het verlies aan draagwijdte en hoge tonen te compenseren.  Jammer genoeg kwam dit de verstaanbaarheid niet ten goede.  De aanwezigen concentreerden zich dan maar op het muzikale spel van het trio. De impressionistische composities draaiden steeds rond een soundscape of drum loop die met één vinger werd gestart.  

Hierover zang (met autotune) en basic gitaarspel van Kurt, het minimalistische pianospel van Tony Crow en het basspel van Matt Swanson.  Alle eer trouwens aan deze tinnen soldaat.  Bizar genoeg sloeg hij de mooiste funky ‘melodieën’ als baslijn..great job!  Een klankkleur die je eerder zou verwachten van Tony Crow aan de vleugelpiano, doch die zich beperkte tot summiere accenten en slechts sporadisch (éénmalig?) voluit zijn toonaarden mocht aanslaan in een experimentele fase.  Als bisnummer diepte Lambchop nog een song uit het verleden op,  de band heette toen nog Posterchild (1992).  Misschien wel de sterkste performance van de avond.
Al bij al een concert dat je snel zal vergeten, al was het maar omdat er weinig visueel te smaken viel.  Tony Crow kwam wel grappig uit de hoek en Kurt Wagner houdt van zelfspot:  ook leuk die bindteksten.  Muzikaal bevindt Lambchop zich nu definitief in een nieuwe fase en zal de toekomst uitwijzen of dit jazzy lounge genre een breder forum kan bereiken  dan achtergrondmuziek in een chique club of kapperszaak.