woensdag 22 oktober 2025
CC Palethe, Pelt

Report: Marino Serdons
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: CC Palethe en Tom Coppers
De Brit Lloyd Cole verscheen op het kale podium in strak wit-beige pak, sneakers incluis, met twee akoestische gitaren ter beschikking. Een slok water en een sobere begroeting creëerden voor de 200 toeschouwers een huiselijke sfeer met alle aandacht voor zijn oud en nieuw oeuvre.  Een singer-songwriter pur sang, toch?
 
In de jaren ‘80 schonk Lloyd Cole ons met zijn begeleidingsband The Commotions enkele prachtige popsongs die nog steeds in het collectief geheugen liggen.  Hoe dat boeiend akoestisch te vertolken voor een publiek met hoge verwachtigingen?  Geen stress echter bij Lloyd. Na enkele intieme songs viel het oude kwaliteitsniveau op van ‘Rattlesnakes’, de grootste hit van LLoyd Cole & The Commotions. Gevolgd door een strakke uitgeklede versie van ‘Speedboat’.  En dat was toch even wennen. Fingerpicking gitaar nam het over van de vroegere poppy sound. En de nadruk kwam te liggen op de tekstuele inhoud: ‘Like lovers do’ uit 1994, TriggerHappy over zijn zoontje (ps. nu is dat zoontje al 33), introspectie in de David Bowie cover ‘Can you hear me’. Zo volgden er nog een aantal songs die allemaal een diepere betekenis hadden voor hem, en af en toe ook voor publieke reflectie.
Toen werd het al duidelijk dat we niets spectaculairder mochten verwachten dan een singer-songwriter die zijn ontboezemingen omgezet heeft in persoonlijke songs.
Na een korte break was ook bij Lloyd Cole de concentratie weg. Tijdens ‘In The Afterlife’ stopte hij abrupt met een blackout…ludiek en onderkoeld gaf hij toe een jaartje ouder te worden. Het transformeerde hem van ster naar mens, een singer-songwriter pur sang. Een ideaal moment om de voormalige hit ‘Are you ready to be heartbroken’ te spelen. Niet altijd even opbeurend wanneer je zijn songtitels ontleedt: Cut me down, Unhappy Song, The impossible Girl, The Idiot,… Zijn beperkte bindteksten droegen ook niet bij aan de herkenbaarheid. Het leek bij momenten een mix van Paul Simon en Leonard Cohen. Uitstekend fingerpicking gitaarspel, een sneller ritme, mooie tempowisselingen, krachtiger zang, verhoogden het luisterplezier.  Vooral ‘Butterfly’ (’91) en ‘Woman in a bar’ (2006), songs die langer mochten duren dan gemiddeld 3 minuten, vormden hoogtepunten naar het einde.
 
Na 26 songs en 2 uren aangenaam genieten eindigde de potentiële bard met zijn eigen versie van Leonard Cohen’s ‘Chelsea Hotel’ en een vurig ‘Forest Fire’ uit het super debuutalbum Rattlesnakes van Lloyd Cole & The Commotions.
De staande ovatie was dan ook meer een eerbetoon voor zijn vroegere carriére, dan voor het ingetogen concert van die avond in de Palethe van Pelt.