|
8 augustus 2017 |
De 43ste editie van de Lokerse Feesten belooft alvast weer heel wat moois. Alles begon met een kleinschalig stadfestival dat werd georganiseerd door de plaatselijke jeugdhuizen en enkele enthousiastelingen in 1975. Nu is het met zijn eclectische en veelbelovende programmatie al decennia lang een vaste waarde op de zomerse festivalkalender. De Grote Kaai, met een capaciteit van pakweg 15.000 bezoekers, is al jaren de vaste stek voor dit muzikaal gebeuren. Eerder op de middag mocht Linde Merckpoel de ‘Leukste Middag’ aan elkaar praten. Een fuif dat al voor de 23ste keer door de organisatie wordt aangeboden aan mensen met een mentale beperking. Pannenkoeken, ijsjes, animatie en vooral heel veel muziek. Een succesvol recept dat alleen maar respect verdiend!
Zoon van een Belgische moeder en van een Egyptische vader, en een groot artistiek muzikaal talent. Dat moet wel de 20-jarige Antwerpenaar Tamino-Amir Moharam Fouad zijn. Hij komt uit een zeer creatief nest en werd vorig jaar uitgenodigd door Het Zesde Metaal voor een Radio1 Sessie. Hij werd vrijwel meteen bedolven onder de meest denkbare positieve superlatieven. Op de koop toe won Tamino begin dit jaar ook de Studio Brussel talentenjacht contest ‘De Nieuwe Lichting’. Na een knappe set op Rock Werchter en het Cactus Festival aan het idyllische Minnewater Park in Brugge, pakte hij nu ook moeiteloos de Grote Kaai in. De schunnige en wat verlegen artiest is niet meer, en heeft plaats geruimd voor een muzikant met affectie en vertrouwen. Al communiceert hij weinig met zijn jonge fans, die vooraan een plekje hadden uitgekozen voor de jonge wolf Tamino. En hij kreeg welgeteld vijftig minuten op de Main Stage. Tamino speelt haast alle nummers uit zijn pas verschenen en zelf titelende EP dat werd uitgebracht op het label Unday Records . De hitsingle ‘Cigar’, ‘Reverse’ en het onvermijdelijke en wondermooi geperformde ‘Habibi’ waren knappe hoogtepunten. Maar ook het weemoedige ‘Indigo Night’ kon het publiek bekoren. De vocale hoge stemnoten klinken net zoals op zijn studiomateriaal. Samen met Tom Pintens (Zita Swoon) en drummer Ruben Vanhoutte zette Tamino een sterke set neer. Hij vond het leuk dat er wat meer volk toestroomde tijdens zijn concert en vond het zelf een zotte eerste keer op de Lokerse Feesten. Het zweemzoete ‘Smile’ mocht ons als afsluiter nog een laatste keer ontroeren. Aan Merchandise Stand stonden ze dan ook rijen dik voor een signerende Tamino. Tamino gemist op de Lokerse Feesten? Wel, dit najaar staat hij in de Ancienne Belgique. Het Zesde Metaal stond twee jaar geleden als eens op de Main Stage. Dus geen onbekend terrein voor Wannes Cappelle (vocals, gitaar), Tom Pintens (gitaar), Filip Wauters (gitaar), Tom Van Oosten (drums) en bassist Robin Aerts. Van bij de aanvang tot de finish viel de regen met bakken uit de hemel. Maar Wannes liet het niet aan zijn hart komen en opende sterk met het gitaar geënthousiasmeerde ‘Hie Bie Oens’ en het toepasselijke ‘Nie Gezond’. Respect om in de regen te blijven staan, met jullie kleurrijke K-ways robbedoesde een doodeerlijke Capelle. Het nummer ‘Ploegsteert’, een song rond wijlen Frank VDB is stillaan een emotionele beweegrede. Net zoals de ode aan Luc De Vos, met ‘Boze Wolven’ en zijn Pixies intro. Met de beslommeringen van het dagdagelijkse leven houdt Wannes zijn publiek haast een kritische spiegel voor. In ‘Dag Zonder Schoenen’ durfde Wannes het niet aan om zijn publiek een schoen in de lucht te laten steken. ‘Niets Doen Is Geen Optie’ steeg hier zelfs uit tot een knappe popsong. Substantieel weten de teksten te boeien en zijn de karakteriseringen duidelijk herkenbaar en vertrouwd. Dit is muziek om naar te luisteren en jezelf te vergeten in het verhaal. Melancholie is de sfeer, en de band weet dit verdomd goed te vertalen. Maar gelukkig is het ook niet allemaal ‘Naar de Wuppe’ tijdens dit (h)eerlijke en frappante concert. Met grote ‘Liefde’ stelt Wannes zijn bandleden voor en dwarrelen de laatste regendruppels over de Grote Kaai. Het Zesde Metaal was mooi. |
De getalenteerde singer-songwriter Tom Odell is de eerste internationale renommee van de avond. Met zijn debuutalbum ‘Long Way Down’ oogde hij meteen hoge ogen bij de Internationale vakpers. Niet toevallig maakte hij vijf jaar geleden zijn tv-debuut bij ‘Later With Jools Holland’ show. Dé wipplank voor heel wat Britse artiesten. Op de eerste rijen bemerken we vooral heel wat jong vrouwelijk schoon. En die komen haast in exaltatie bij elke beweegrede van Odell. Uit zijn recente album ‘Wrong Crowd’ opende hij wat verrassend met het zweemzoete ‘Still Getting Used to Being On My Own’. Zijn soulvolle falsetto stem – gesteund door een strakke vierman formatie- komt aardig in coherentie met zijn explosieve muzikale overgang.
En dat is uiteraard niet anders bij het wonderlijke en accomoderende ‘I Know’ en het spectaculaire ‘Wrong Crowd’, dat beeldsprakig is ingekleurd met een markant lichtspel. Het symfonische ‘Can’t Pretend’ vond dan weer een aangename antithese met de verlegen ballade ‘Supposed To Be’. Odell kruipt en spring op zijn piano en geeft de maatslagen aan voor het intransigente drumwerk bij een hoogoplopende ‘Hold Me’. Beethovens inleidende ‘Fur Elise’ getuigd van een klassieke opleiding en ontwaard in de hitsingle ‘Another Love’. Als toemaatje werd ‘Magnetised’ een leuke en dansbare uitsmijter. Tom Odell, staat voor gedreven popsongs met een flink randje van melancholische Indie Brit piano gestructureerde nummers. Headliner is de Californische singer-songwriter/gitarist Ben Harper. Hij liet zijn band The Innocent Criminals thuis en kwijt zich solo meer dan voortreffelijk van zijn muzikale taak. Met een vaak innemende set werd het bijwijlen muisstil op en rond de Grote Kaai. Ons thuisland betekend dan ook heel wat voor Ben Harper. Hier kreeg hij de kans op Blues Peer ’94, om zich voor te stellen aan het grote Europese publiek. Ook toen waren we erbij. En dat concert zit na al die jaren nog stevig in ons geheugen geprint. Hij mocht toen zelfs openen voor Ray Charles en B.B. King. Nu ontgrendelde Harper zijn set met de boodschap ‘Don’t Look Twice’ en het excellerende ‘Deeper and Deeper’. Een ingetogen publiek luisterde en applaudisseerde op de juiste replieken. Harper ruilde zijn akoestische snaren voor een Weissenborn Teardrop lap steel gitaar en begeesterde ons alweer met het nummer ‘Lifeline’ en het slidegitaar geënthousiasmeerde ‘When It’s Good’. Tussendoor bedankt Harper oprecht de vele vrijwillige medewerkers van het festival en draagt zijn show op aan zijn zus Esther. Hij settelt zijn akoestische gitaar voor het wondermooi opgebouwde en vrij emotionele ‘Diamonds On The Inside’ en ‘Don’t Give Up On Me Now’. Harper gaat zelfs even aan de piano zitten voor het gevoelsmatige ‘I Was Born To Love’. Een leuke meezinger was dan weer ‘Amen Omen’. Harper flagelleert zijn Weissenborn een laatste keer voor ‘Call It What It Is Murder’, het evangelische ‘Mother Mary’, ‘Another Lonely Day’ en ‘Welcome To The Cruel World’. Het Mississippi Delta Blues gemotiveerde ‘Trust You To Dig My Grave’, waar Harper zijn 12-sarige akoestische gitaar voor opdelft, vertelt een volgend indemniteit. En zo heeft iedere song hier vanavond wel een boodschap. Een boodschap voor een betere wereld! Ben Harper hield solo negentig minuten lang moeiteloos onze aandacht. En dat op een losgeslagen festival dag met trendsetters zoals Tamino, Het Zesde Metaal en het jeugdige popidool Tom Odell. DJ Nadiem Shah ging tot in de late uurtjes zijn publiek nog wat opjutten met zijn ritmische beats. Maar dat lieten wij wijselijk over aan de jongelui. |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025