05 AUGUSTUS 2019
DE GROTE KAAI, LOKEREN

REPORT: PHILIP VERHAEGE
​FOTOS:  PHILIP VERHAEGE ©
           

MET DANK AAN: LOKERSE FEESTEN
We zijn alweer aanbelandt aan dag vier op de Lokerse Feesten. Het is maandagavond, het is zonnig en zomers. De band Whispering Sons heeft er zin in. Net zoals een paar weken geleden op Rock Werchter. Ook daar waren ze een van de smaakmakers. Samen met de Amerikaanse topartiest/producer Father John Misty, de ideale brug voor de sound van ‘The Godmother of Punk’ Patti Smith en het meisje dat meer is dan de  dochter van….Charlotte Gainsbourg. 
 
 
Er stond behoorlijk heel wat volk voor de Main Stage voor Whispering Sons. Ze mochten als eerste hun instrumenten inpluggen op maandagavond. Het schuchtere meisje Fenny Kuppens is niet meer. Voor ons staat een schoonheid die uitblinkt van zelfvertrouwen. Met haar rauwe, haast Gotiek begeesterde  stem, neemt ze je meteen bij het strot. Gitarist Kobe Lijnen, Tuur Vandeborne (bas), Sander Hermans (toetsen) en drummer Sander Pelsmaekers, met zijn zwarte Talk Talk T-shirt,  vormen een rete strakke ritmesectie. Het hardere werk accorderen we in postpunk-songs als ‘Skin’ en ‘No Time’. Maar al even losbandig spijkerden ze hits als ‘Waste’, ‘Alone’ en ‘White Noise’ door de woofer. Met haar doordachte hyperkinetische moves gaat Fenny bijna in een muzikale trance. Zonder enige grimiek en haast stoïcijnst bezweert ze haar fanbase. Bedankt om hier zo vroeg te zijn, is het enige dat ze converseert met haar publiek. Whispering Sons bevestigd alweer de stelling dat ze een van de beste liveacts zijn in Belgenland.
 
De Amerikaanse singer-songwriter/producer Father John Misty is het alter-ego van Joshua Michael Tillman. Hij is vooral bekend van zijn producerswerk bij Beyoncé en Lady Gaga. Net zo goed als voormalige drummer bij de formatie Fleet Foxes. Hij komt recht uit Rockville, Maryland en heeft een nieuwe release te promoten. In zijn vroege tienjaren verhuisde hij naar Seatlle, performde met heel wat bands en producte zijn debuut-EP ‘Untitled No.1’ én het album ‘I Will Return’. Sinds 2012 en de plaat ‘Fear Fun Out’ gaat hij door het leven als Father John Smity.  Hij betoverde ons vrijwel meteen met de vrij moderne popsong ‘Hangout At The Gallows’ en het strakke ‘Hollywood Forever Cemetry Sings’.  Het nummer ‘Mr. Tillman’, komt uit zijn nieuwbakken plaat ‘God’s Favorite Customer’. Hij sloot zichzelf haast twee maanden op in een hotel om op zijn manier aan de nummers te werken. Gezonde en geniale gekheid? Uit zijn dwangmatigheid vloeiden hier dus ook heel wat songs. Seventies pop en psychedelische nummers als ‘Holy Shit’ en ‘Disappointing Diamonds Are the Rarest of Them All’ nemen de maatstaf met het emotionele ‘Please Don’t Lie’, het akoestische en country beïnvloede ‘Holy Shit’ en de stemming wisselende afsluiter ‘I Love You, Honeybear’. De cirkel is rond voor Father John Misty..!
 
Op de Main Stage hoeft Patti Smith and Band allang geen introductie meer. Drie jaar geleden keilde ze haast alle zitje de tent uit op Jazz Middelheim. Patti Smith heeft nog steeds dat breekbaar, sensibel en krachtig stemtimbre. Ze was een van de grondleggers van de New Yorkse punkscene. Ze heeft dan ook haar bijnaam ‘The Godmother of Punk’ niet gestolen. Toch werd ze geboren in Chicago op 30 december 1946. Na haar studies aan het Smith Glassboro State College verhuisde ze naar de Big Apple in 1967. Na een omweg doorheen Parijs trok ze twee jaar later opnieuw naar New York en vormde er in 1974 The Patti Smith Group.
 Zodra Patricia Lee ‘Patti’ Smith hier op het podium verschijnt charmeert ze breed glimlachend en wuivend haar publiek, en feliciteert het festival met zijn 45ste editie.  Het poëtische en o’ zo breekbare ‘Wing’ is al enkele jaren de openingssongs op haar playlist. Meteen spijkert ze er ook ‘Are You Experiencd?’ van Jimmy Hendrix tussenin. Smith spuwt op het podium, en dit niet voor het laatst. Ze is rebels en wat tegendraads. De activiste is plots weer geëxplodeerd.
​Het nummer ‘Ghost Dance’ moet er ook aan geloven. En van Midnight Oil gaat ze verrassend ‘Bed Are Burning’ coveren. Peter Garrett’s song, over de onderdrukking van de Aboriginals in Australië, is op haar lijf en leden schreven en Patti transformeert het nummer naar het punkpost tijdperk. Maar Smith’s botten beginnen te kraken. Gelukkig blijft ‘Dancing Barefoot’ een knaller. Ze heeft er duidelijk zin in. Haar zoon en gitarist Jackson Smith vierde zijn 37ste verjaardag in Lokeren. Een ‘Happy Birthday’ was ons aandeel en de organisatie trakteerde met taart. Maar een vrijgevochten Smith graaide verder in de rijkelijk gevulde muzikale snoepdoos met ‘I’m Free’ van The Stones en Lou Reed’s ‘Walk On The Wild Side’, dat vocaal werd vertolkt door bassist Tony Shanahan. Hij begeesterd het nummer met zijn diepe baslijnen en die brengen ons samen met het strakke slagwerk van de jonge Britse drummer Sebastian Rochford zelfs naar Neil Young’s ‘After The Gold Rush’. “Look at mother nature on the run. In the nineteen seventie”, Smiths charisma ligt uiteraard in haar modificerende levenservaringen en haar onnavolgbare energie, net zoals bij Neil Young! Tijdens ‘Pissing In A River’ jaagt ze zelfs furieus een cameraman van het podium. Na een zoveelste fluim denderen classics als ‘Because The Night’ en het lekker uitgesponnen ‘Gloria’, met de fantastische de zinsnede ‘Jesus died for somebody's sins, but not mine’…door de woofer. Voor de nieuwe generatie was er het culminerende ‘People Have The Power’.
Met een extatische show heeft een geniale Patti Smith alweer een stukje geschiedenis geschreven op de Lokerse Feesten. (Foto's Patti Jazz Middelheim 2016)
 
Charlotte Gainsbourg debuteerde op haar twaalfde in 1984 aan de zijde van haar vader Serge Gainsbourg in het duet ‘Lemon Incest’. Het nummer werd ge-released voor Serge’s album ‘Love On The Beat’. Het is ook een track op Charlotte’s album ‘Charlotte For Ever’ uit 1986. Het was uiteraard controversieel vanwege zijn thema, maar toch succesvol en bereikte de nummer twee positie in de Franse hitlijsten. Charlotte richtte zich hoofdzakelijk op een filmcarrière. Pas in 2006 maakte ze haar muzikale entree het de electpop plaat ‘5:55’. Op haar recentste album heeft ze zelf Paul McCarty als gast en eert ze haar overleden vader én halfzus Kate Berry. In Lokeren heeft ze een intieme lichtshow meegebracht. Charlotte heeft een fluweel zachte stem en fluistert bijwijlen haar lyrics. Net zoals in de openingssong ‘Lying With You’ en het Electro pop gekluisterde ‘Ring-a-Ring o’ Roses’ en ‘I’m a Lie’. Na de radiovriendelijke hits ‘Sylvia Says’ en ‘Paradisco’ was het toch reikhalzend uitkijken naar ‘The Songs That We Sing’. Om er finaal de stekkers uit te trekken met..jawel.. ‘Lemon Incest’. De appel valt ook hier niet ver van de boom..
​