19 september 2020
Pasta & Blues, Zottegem

Report: Philip Verhaege
Foto's: Philip Verhaege ©

​Met dank aan: Filip More & Pasta en Blues
Geen Festivals deze zomer… !? Dat was dan toch zonder Filip Morre gerekend!
COVID-19 houdt ons al maanden in de ban en de cultuursector werd maar al te vaak vergeten. We hadden het nooit gedacht of durven dromen dat we nog een volwaardig festival zouden beleven anno 2020. De artiesten genoten om op een podium te staan, om een dankbaar applaus in ontvangst te nemen, om de interactie met het publiek, hun publiek.
We bouwden samen –coronaproof uiteraard- een feestje. En dit op de terreinen rond Pasta & Blues. De eet, praat en muziekbar van Filip Morre.
 
Een oude kermis draaimolen werd omgetoverd tot podium. De klank zat raak, de belichting straalde enige intimiteit uit. Blue Riot Combo mocht als eerste de instrumenten inpluggen op zaterdagmiddag. A non-noses blues kwartet. Doorwinterde artiesten als Hoboken Slim (vocals, drums), Bart Mulders en Bart Jult  (gitaar) én Werner Braito (mondharmonica) grasduinen maar al te graag in de ruime muzikale vijver van het bluesharp-spectrum. Sonny Boy Williamson en Little Walter Jacob passeren maar al te graag de revue. Walter ‘Shakey’ Horton’s ‘My Babe’ was een leuke opener. Net zoals ‘Key To The Highway’, origineel van Big Bill Broonzy uit 1941, Kim Wilson’s ‘Tigerman’ en het swingende ‘So Long Baby Goodbye’ van de Californische rock-‘n-rollband The Blasters.  Blue Riot Combo was een leuke binnenkomer!
 
Tussendoor schoenleest Michel Goes vrolijk uit het jeugddagboek van FiliPilli, aka Filip Morre. Vrolijkheid troef, want voor een schunnig en onkuise tekst draait Goes zijn hand niet om. En een maagzweer is het beste dat er is, om te vermageren. Tja, de rest gaan we jullie besparen….
Wat is het fijn een bende jonge artieste te zien op een podium. De lokale The Ballroom Bastards brengen een knappe mixture van folk, bluegrass, Americana en al wat er ook maar tussenin hoort. Bij Bruno Deneckere ontleenden ze voor de gelegenheid ‘Walking On Water’, en ook nummers als ‘Bad Sally’ kon ons meer dan bekoren.
 
Bij valavond mocht de Aalsterse band Raw Blues Experience het podium bevolken. Zanger Brent Redant, Jacky Verstraeten (bas), Marc Van Nuland (gitaar) en gelegenheidsdrummer Franky Baete staan al jaren garant voor knappe en opwinden bluessong. ‘Route 66’ werd in een crooner versie gegoten en ‘5 Months, 2 Weeks, 2 Days’ was een heerlijke coverversie van Louis Prima. Uit het recentste album ‘Trailer Trash’ vloeiden vooral ‘Choo Choo Train’, het swampy ‘Fire In The Hole’ en ‘Muddy Waters Blues’, origineel van Paul Rodgers. En met Hound Dog Taylor’s ‘Shake Your Money Maker’ werd de blues history hier meer dan gerespecteerd. De boogierocker  ‘Trailer Trash’ was een accorderende uitsmijter.
 
Met Sébi Lee trokken we meer dan eens naar Frenchmen Street in New Orleans. Brusselaar Sebastien Meyer had drummer Jimmy meegebracht. Het duo ontpopt zich al vrij snel tot de verrassing van het festival. Lee is een boogiewoogie pianist die ook graag wat gitaar speelt.
Met knap uitgebouwde rock-‘n-roll songs als ‘I’m Ready’ (Fats Domino), de Bo Diddley ritmiek uit ‘ You Can’t Judge A Book By The Cover’ en ‘I’ve Got You Under My Skin’ van crooner Frank Sinatra divergeert Sébi zijn fijn uitgekiende setlist. Jullie zijn het beste publiek van de laatste zes maanden, dolt Lee en met Bobby Darin’s ‘Mack The Knife’ keerden we onverwijld terug naar The Crescent City. ‘Mind Your Own Business’ van Hank Willimas werd in Honky Tonk pianoboogie arrangementen gegoten en ging naadloos naar Ray Charles’ Georgia On My Mind’. Pianovirtuoos Frederick Plasschaert (The Fuel Kings) kwam het duo vervoegen voor ‘Shake, Ratle & Roll’. Wat hadden we graag een quatre-mains gezien vanavond.  Tot slot steekt Sébi Lee zijn piano in de fik voor Jerry Lee Lewis’ ‘Great Balls Of Fire’. Toepasselijke kon haast niet!
 
Tenslotte mocht DeDe Priest & Johnny Clark’s Oultlaws ons uitgeleide doen. De Amerikaanse zangeres, violist/gitarist en songschrijfster Dede Priest groeide op in Texas maar vond een vast stek bij onze noorderburen. Johnny Clark (vocals, gitaar) en zijn Outlaws (bassist Ray Oostenrijk bas en drummer Leon Toonen) zijn een klassiek blues trio, met wortels die diep verankerd  in de Amerikaanse muziektraditie. De coöperatie tussen Dede en Johnny begon ergens in 2015.
Vier jaar later was de EP ‘Crocuses From Ashes’ de opvolger van de succesvolle debuutplaat  'Flowers Under the Bridge'  uit 2017. Broeierige bluessong en ingepakte rockers, die zijn ingekleurd met pittige gitaarriffs, zijn het handelsmerk van de band. DeDe’s viool geeft dan weer een canjun begeestering aan heel wat nummers. Johnny Clark mag de swamprocker 'Superlovely' en Jimi Hendrix’ ‘Hey Joe’ inzingen. DeDe is bijzonder goed bij stem en verbluft met het mooi opgebouwde ‘Crocuses From Ashes’, ‘Did You Plan To Leave Me Low’ en de bluesrocker ‘Wade In The Water’. Knappe set!
More Blues 2020 was, ondanks alle pandemie troubles, een meer dan geslaagde editie.