14 april 2018
muziekgebouw, eindhoven

Report: marino serdons
​fOTOS: stefan meekers ©


Met dank aan: naked song eindhoven
 

Het gezelligste indoorfestival van Nederland? Absoluut. Het werd zelfs een zeer bijzondere uitgave, in diverse opzichten. De onlangs overleden bezieler Ad Van Meurs zette Eindhoven muzikaal op de kaart. Ad, The Watchman, stak hart en ziel in zijn droom: een muziekfestival organiseren voor jong talent,  met een focus op singer-songwriters en rootsmuzikanten. Eerst op kleine schaal, nu groots. Tegenwoordig biedt het festival een  platform voor een eclectische reeks artiesten: van soul over country, folk tot bluesrock, en aanverwante experimenten. Zonder echter de roots te vergeten.
Chelou opende Naked Song 2018 in de kleine zaal met de naakte werkelijkheid. Een drummer, een gitarist en een hoop elektronica voor de nodige effecten! Onder het diffuse licht van vier (de traditionele) 'zonnelampen' trachtte het duo de volle zaal te bezielen met  folktronica.  In de 2e foyer speelde tegelijkertijd het Italiaans/Iers kwartet Fil Bo Riva (en woonachtig in Berlijn-hoe internationaal) een toffe soulvolle set met close harmonies en indiesongs. De spits afgetrapt, publiek wakker en dorstig. En toen kwam de eerste headliner: het tribute voor stichter Ad van Meurs.  De organisatie verzamelde een achttal vocalisten en vijftiental muzikanten met een uiterst divers instrumentarium zoals harp, conga, mandolin, sax, viool, naast de gebruikelijke piano, gitaar en drumtoestanden!  Melancholische songs met een folkie en exotisch tintje brachten de zaal in de juiste gemoedelijke en respectvolle sfeer. De Ierse Gentenaar Daithi Rua sprong eruit met een jazzy begeleiding onder zijn diepe stem.  De akoestische composities en enkele energieke swingers, overgoten met hemelse zang, maakten er een eervol feest van. Daverend applaus voor de tributeband + postuum voor bezieler Ad.
Het meanderen van de ene zaal naar het volgende podium maakt van Naked Song een boeiende ontdekkingstocht.  Geen muziekquiz meer in de kleine foyer, wel een podium voor de echte singer-songwriter. Eindhovenaar David Henry beet de spits af op het smalle podium in boxvorm. Later kwamen ook Jono Mc Cleery en Christof Van Der Ven aanbod. Niet simpel  opboksen tegen  luidruchtig doorgaand 'verkeer' met enkel gitaar.  De intieme songs verdienden nochtans meer aandacht. 
Tom McCrae had het iets makkelijker in de kleine zaal van het Muziekgebouw. Al 18 jaren weet hij de luisteraar in te pakken met ontroerende songs. Tokkelend op gitaar of strelend over zijn keyboard toverde hij intimistische zielenroerselen tevoorschijn. Meer plezier viel er te beleven met de set van Session Americana. De naam liet niet veel aan de verbeelding over. De zeskoppige band uit Boston stal als eerste de show met americana in zijn puurste vorm: een mix van rock ’n roll, country en folk.  De luisterbereidheid groeide, het publiek zwelde aan en het enthousiasme  bereikte een zeldzame hoogte. Ook een mondharmonica kan dus ontwapenend werken.  De ‘overjaarse’ heren speelden een schitterende set, wat Tamino in de grote zaal de kans gaf nog wat eenzaam te soundchecken. Tamino wie? Wel die Vlaamse jongen met Egyptische roots en door Studio Brussel uitgeroepen als meest talentvolle muzikant van 2017. 

Met een hoge engelenstem en psychedelische soundscapes probeerde hij vriend en vijand te overtuigen. De grote zaal overweldigde echter en verhoogde niet de gewenste intimiteit.  Onder een douche van theaterlicht bracht hij op sologitaar een nieuwe love song, op licht gejuich onthaald. Maar absoluut geen gelijke voor dé hits Habibi of Cigar.  De Belg staat er nog niet.  Naked Song wel.  Het festival scoort ook op culinaire vlak. Food om van te smullen en drank waarvan je vrolijk begon te fluiten. Kwaliteit voor alles.Gefluit werd ook de hoofdattractie van Sam Lee en zijn Singing Nightingales.  De Britse volkszanger, samen met ene Francesca Simons, gebruikt nachtegaalopnames en ent daarop zijn oude en vergeten volkse liedjes. Het was alsof je luisterde naar een oude opname van het legendarische platenlabel Topic, gespecialiseerd in traditionals. Uniek experiment waarbij  hij live contact nam met een ornitologe in Sussex en haar nachtegalen.  Een hedendaags volksverhaal met a capella zang, soms door Francesca ondersteund op viool, zingende zaag.  Afgezien van het educatieve, zwakjes maar lovenswaardig.  Een étage hoger kweelde de Amsterdamse Pitou met iets muzikaler melancholische folksongs. Een geslaagde aantrekkelijke pre-voorstelling van haar debuutalbum volgende maand in de Bitterzoet Amsterdam. Wat Tamino niet lukte, kreeg de Ierse Lisa Hannigan wel voor elkaar. Een propvolle grote zaal kon genieten van zangeres Lisa en haar Belgische begeleidingsband The Colorist Orchestra.  Het podium stond massaal volgepropt door het kamerpoporkest: drie keyboards en piano, drumstel met houten kist als tweede grote trom, twee xylophoons, marimba, sax, twee violen, cello, enkele gitaren en een aantal laptops natuurlijk. Het achtkoppige orkest, klassiek geschoolden, produceerden een rijkelijke sound met veel percussie.  Heel het ensemble ademde Ijslandse lucht. Zelfs in de hese zang van Lisa Hannigan  vond je sporen van de early Björk terug. Maar bovenal is Lisa Hannigan een schitterende folky. Het orkest kleurde met originele en  spannende (zelfs experimentele) arrangementen, met verrassende wendingen feilloos vertolkt. Terecht een kwalitatief hoogtepunt  in de avond.  En dat vond het enthousiaste publiek eveneens met een staande ovatie én een bisnummer. 
Nog een unieke vondst voor deze editie:café/restaurant Meneer Frits vertederde het publiek niet alleen met enkele 2-meter sessies, maar vooral met The Human Jukebox Woody. Voor 5 luttele euro speelde hij je lievelingssong. Tof toch?
En alsof dat nog niet voldoende was, kon jugband Sheesham & Lotus & Son nieuw leven blazen in stokoude songs. Het knotsgekke trio vormde de zoveelste verrassing met een 'back to the roots of 1929’.  Kazoo, fiddle, banjo, tuba, jewish harp, whistle,...passeerden de cinematic revue in traditionele kledij. Een tevreden publiek danste zo richting uitgang, met een volgende geslaagde editie op 13 april 2019 reeds in het achterhoofd.