|
28 januari 2019 |
SUPPORT ACT: LION
Nathaniel Rateliff & The Night Sweats werden als een raket het muzikaal universum ingeschoten. Na enkele opmerkelijke passage in de AB, het Leuvense Het Depot, De Roma én Rock Werchter stond de flamboyante Rateliff opnieuw op de bühne in het Koninklijk Circus. Het concert was in een mum van tijd uitverkocht, dus werd al even snel een tweede concertdatum geprikt. Wij waren erbij op maandag 28 januari 2019.
Voor Nathaniel Rateliff zijn retro-soul mocht presenteren kreeg de UK alternatieve rockster Beth Lowen, in muziekkringen beter bekend als Lion, de kans om haar debuutplaat te promoten. Singer-songwriter Lion opende solo met het zwaarbeladen ‘Hitman’, voordat haar band op het toneel verscheen. Ze lijkt niet echt onder de indruk te zijn van de helse omstandigheden en zet haar setlist gezwind verder met de rocksong ‘Stay’. Nummers als ‘Self Controle’ en de rockballade ‘Natural Disaster’ gaan er ook vanavond vlotjes in. Ze slurp van haar thee en kleurt netjes buiten de vette bluesrock lijnen. En laat nu net dit ons ding zijn. Het stemming wisselende 'Oh No' vond ook het publiek comfortabel, terwijl haar nieuwe nummers een explosieve weergave zijn van de vocale magnitude die ze te bieden heeft. Lion heeft een stem, van het delicate tot het pittige, en ze is in staat om beide te combineren met schijnbaar gemak. Lion heeft zichzelf genesteld als een productieve live-artiest, heeft een headline-show geperformed in de beroemde The Lexington en heeft ook shows geopend voor Albert Hammond Jr, The Vaccines, Isaac Gracie, Girli en dus nu voor Nathaniel Rateliff and The Night Sweaters’…Europse tournee-luik. Nathaniel Rateliff (07 oktober 1978) groeide op in het landelijke Missouri. Maar zijn leven kreeg plots een heel andere wending toen zijn vader stierf in een auto ongeluk toen hij op weg was naar de kerk. De jonge Rateliff werd haast financieel noodgedwongen om te stoppen met zijn school activiteiten en aan het werk te gaan. Tussen twee dag jobs door vond hij gelukkig nog de tijd om op moeders akoestische gitaar te spelen. Hij absorbeerde heel wat diverse muziekgenres en reisde naar Denver in de hoop zijn muzikale droom te vervullen. Al deze invloeden zijn duidelijk hoorbaar in zijn nummers. In 2015 bracht Stax Records het zelf titelende album ‘Nathaniel Rateliff & The Night Sweats’ uit. Het begin van een succesverhaal. The Night Sweats zijn een goed geoliede zeven-koppige vriendenband. Bassist Joseph Pope III, drummer Patrick Meese, Luke Mossman (gitaar), Mark Shusterman (keyboard) en de blazerssectie met Scott Frock (trompet), Jeff Dazey (altsax) en Andreas Wild (tenorsax) zijn Rateliff’s soulmates. Het is haast een chemie op zichzelf. We kregen uiteraard heel wat songs uit hun tweede studio-album ‘Tearing at The Seams’ (tien om juist te zijn van het dozijn composities) en de band zorgde alweer voor een verhitte ‘good old soul revue’. |
Na een korte bandintro wandelde Nathaniel het podium op met de boodschap om zijn fans een heerlijk avondje trillende soul te serveren. En de uitbundige sfeer zat meteen raak van bij de puncher ’Shoe Boot’, dat vrijwel meteen werd opgevijzeld door Rateliff’s bluesy harptunes, aanzwellende orgels en een soulgevoelige blazerssectie. Net zoals op de release volgde nu ook het opwindende ‘Be There’.
“Even Your Drums Will Die” prijkt achteraan Nathaniel’s zwarte overhemd dat net zoals zijn houthakkersbaard, tatoeages en Stetson bijdraagt tot zijn personaliteit. Het funky begeesterde ‘I Dit It’ en de nooit aflatende energie uit ‘Howling At Nothing’ en ‘A Little Honey’, met special gast Kenny op Hammondorgel, zette aan tot de eerste moves van de avond. De band ging cresendo met knallers als ‘Coolin’ Out’, ‘Out Of The Weekend’ en het zwoele, mysterieuze en swampy geënthousiasmeerde ‘Shake’. Rateliff schoudert zijn akoestische gitaar voor een beperkt assortiment akoestische songs. De vrijwel optimistische hitsingle ‘You Worry Me’ en het hemels mooi opgebouwde ‘Wasting Time’ zijn een stille getuige van Rateliff’s diepzinnigheid. De New Orleans brass band-achtige hoornsectie intro leidde ons naar de ballade ‘Baby, I Know’. En Rateliff’s favoriete nummer op zijn nieuwste telg blijkt dan weer ‘Still Out There Running’ te zijn. Een groot spraakwaterval zal Nathaniel wel nooit worden en communiceren doet hij nauwelijks met zijn fans. Maar met slijpende saxofoonarrangementen en moderne grooves was het tijd om de boel wat verder op te jutten met het spijkerende ‘Intro’ en de kaskraker ‘S.O.B’. De band creëerde een bijna gospelervaring, wat ironisch genoeg de doorbraaksong was voor deze powerhouse en interraciale soulband. Een song dat een blijver is en de muzikale geschiedenis boeken ingaat. Na heel wat ‘Oh Oh Oh’s’ kwamen The Night Sweats nog een kort bisronde introduceren. Het emotionele ‘Hey Mama’, hoewel het niet strikt autobiografisch is, verwijst de song toch naar Rateliffs eigen tragische achtergrondverhaal, én met het onvermijdelijke ‘I Need Never Get Old’ was Nathaniel Rateliff & The Night Sweats klaar om de handdoek in de ring te gooien. |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024