18 oktober 2019
cc palethe, pelt

REPORT: lambert smits
​FOTOS:  stefan meekers ©
           

MET DANK AAN: cc palethe & tom coppers
Nemen de meeste coverbands het repertoire van één artiest of band over, wel O’Jay & The Southern Company gooien het over een andere boeg. Zij focussen zich op muziekgenres en meer bepaald op het soul- en croonerrepertoire en dat deden ze voor een tot de nok gevulde Zinnezaal. Het op de achtergrond geprojecteerde logo van de band en de rijen vloerlichtjes op het podium, liet merken dat er ook enorm veel aandacht werd besteed aan de visuele uitstraling. Wanneer men soul- en croonersongs wil brengen, is een uiterst competente band meer dan nodig. Die band dient dan ook nog te beschikken over een batterij creatieve blazers en een frontman die de genres tot in de puntjes beheerst. Wel deze gasten hebben het allemaal in huis. De blazerssectie wordt gevormd door trompettist Tjeu Martens, trombonist Bert Steegmans en alt en tenor sax worden respectievelijk bespeeld door Wim Wouters en Gijs Rutten. Nico Vanhove aan de drums en Stefan Kelchtermans aan de staande en elektrische bas vormen een enorm strakke ritmesectie, terwijl Simon Lenaerts aan de toetsen en gitarist Davy Jansen het geheel van kleur voorzien. Achter de microfoon staat O’Jay en dat is niemand minder dan Jan Bas. Jan was doodziek en had koorts, wat hem soms parten speelde wanneer hij de hogere regionen moest halen. Andere, en meer bekende artiesten hadden de handdoek al lang in de ring gegooid en het optreden gecanceld, maar Jan eerde het statement ‘the show must go on’. Dus bij deze Jan, hoedje af en respect! Met het geluid van een naar een soulzender zoekende radioluisteraar en na een instrumentale intro, verscheen O’Jay die meteen inzette met een sterk ‘Soul Man’ van Sam and Dave, gevolgd door het van Spencer Davis gekende ‘Gimme Some Lovin’’. 
Meteen werd duidelijk wat een straffe band die Southern Company wel is. Goed op mekaar afgestemd en perfect tot in de details. Wat volgde was een resem, door iedereen gekende soulhits. Jan heeft veel favoriete nummers en die wou hij dan ook graag laten horen. Met een ongekende energie stuurde hij zijn Southern Company naar toppers als ‘Me & Mrs. Jones’, Bobby Darin’s ‘Somewhere’, ‘Knock On Wood’ en het supermooie, maar misschien iets minder gekende ‘Let’s Straighten It Out’ van O.V. Wright. Persoonlijk hoogtepunt van de eerste set was de uitmuntende New Orleans brassband bewerking van Ray Charles’ ‘I Can’t Stop Loving You’. Eerste set die Jan en zijn kompanen afsloten met Redding’s ‘Try A Little Tenderness’.
De pauze had de zieke O’Jay blijkbaar deugd gedaan. Als herboren zette hij een knap ‘When A Man Loves A Woman’ van Percy Sledge neer. Tevens liet hij zijn croonerkantje horen met Sinatra’s ‘That’s Life’ en ‘New York, New York’, alsook ‘Mr. Bojangles’ van Sammy Davis Jr.. Jans grote voorbeeld, Elvis Presley, eerde hij met ‘If I Can Dream’, het pakkendste nummer uit diens ’68 Comeback Special’. Stomend, en nog een keer ‘alles gevend’, vuurde Jan zijn troepen aan met het vurige ‘Land Of 1000 Dances’ van Wilson Pickett. Het publiek ging uit zijn dak en met een staande ovatie werd de vraag naar bissen concreet. Die zette Stefan op bas subliem in met ‘Stand By Me’, gevolgd door Tom Jones ‘It’s Not Unusual’. En hoe kan je beter afsluiten dan met ‘My Way’.
O’Jay & The Southern Company zijn synoniem voor een indrukwekkende show die bol staat van superieure soul. Een tevreden publiek was er het ultieme bewijs van.
​