16 OKTOBER 2018
CC Palethe, Overpelt


REPORT: LAMBERT SMITS
​FOTOS:  STEFAN MEEKERS ©


MET DANK AAN: CC PALETHE EN TOM COPPERS
Eén van de, en misschien het meest verbluffende caféconcert van het voorbije theaterseizoen was dat van The Pearls in januari. Frontman Patrick Tetreault en zijn kompanen serveerden toen een set om van te snoepen. Het was dan ook niet verwonderlijk dat het café van CC Palethe ook nu weer overvol zat voor het optreden van Patricks nevenproject, The Pride Of The North Bank. Een nevenproject dat eigenlijk The Pearls versie 1.0 is. De flink bebaarde Tetreault kon als begeleiding nu rekenen op Pearls kompaan Buck Ryan op de akoestische ukelelebas en Scott Stevens op mandoline en fiddle.
Focussen The Pearls zich in hoofdzaak op rockabilly en western swing, dan voegt The Pride Of The North Bank daar nog bluegrass, alternatieve country en een scheut ragtime aan toe. Stijlen waarin Scott Stevens zich op fiddle en mandoline, naar hartenlust kon uitleven.  Aftrappen deed het drietal in Western Swing stijl met ‘Kisses’. Gedurende twee sets, gevuld met originele nummers en zorgvuldig gedestilleerde covers, gaf dit trio blijk van een enorm vakmanschap. Vakmanschap dat maakte dat de covers een make-over kregen in een ander genre dan hun oorspronkelijke versie. Zo kregen Arthur Crudup’s ‘That’s All Right’ en Buddy Holly’s ‘That’ll Be The Day’ een perfect zittend countryjasje aangemeten. Eén van Patricks inspiratiebronnen is de onlangs overleden Tom Petty. Diens ‘Wildflowers’ in een bluegrassversie kon als eerbetoon wel tellen. Cash’s ‘Folsom Prison Blues’ schitterde dan weer door de sublieme samenzang. Dichter bij het origineel bleven de heren eerder in Hank Williams’ ‘Hey Good Lookin’’. Covers van een eigen label voorzien is één ding, originele goed in het gehoor klinkende nummers schrijven is een ander. Maar ook hierin overtuigde Patrick. ​Een knap staaltje van een humoristische bluegrassong was ‘I Hope One Day You Say You Love Me Too’ en al moest ‘I’m On Fire And I’m Alright’ een vijftal jaren durend productieproces ondergaan, het heeft het nummer er alleen maar sterker door gemaakt.
Net als met The Pearls hield het trio ook nu weer van interactie met het publiek en wat is daar beter voor geschikt dan een simpele cowboysong, waarbij de aansporing ‘hi ha’ te roepen niet in dovemans oren viel. Ambiance a volonté, waarvan ook drinking songs ‘Wine And Whiskey Ways’ en ‘Kentucky’ deel van uitmaakten. Het zachte kantje, want dat was er ook, kwam aan de oppervlakte in het mooi walsende ‘Angelina’ en het lullaby achtige ‘Mr. Moon’
Fiddle, mandoline, ukelebas en akoestische gitaar vormen onmiskenbaar de ideale setting voor een potje hoogstaande bluegrass instrumentals. Dat kreeg zijn hoogtepunt in het bisnummer ‘Orange Blossom Special’ met een in topvorm verkerende Scott op fiddle. Vaak hebben we deze song al live horen spelen, maar nog nooit op fiddle. Gewoonweg hemels!
Het leuke was dat een aantal van de gespeelde songs zowel op de playlist van The Pearls als op die van The Pride Of The North Bank staan en toch weer andere sferen oproepen. Wanneer je dat tot een goed einde kan brengen, behoor je tot het select groepje van rasmuzikanten en daar horen Patrick, Buck en Scott zeker bij.
Tijdens ons gesprekje na het concert, vertelde Patrick ons dat de band de studio intrekt. Wij kijken in ieder geval reeds reikhalzend uit naar het resultaat. Nog even genoten we van het trio dat in de inkomhal, op aanvraag van enkele fans, nog een akoestisch nummertje weggaf. Een mooie geste van een band met een hart voor het publiek. Bedankt Patrick Tetreault and The Pride Of The North Bank, you are fantastic!

​