donderdag 22 mei 2025 
CC Palethe, Pelt

Report: Stefan Meekers
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: CC Palethe en Tom Coppers
Phil Bee eert Joe Cocker met soul, vuur en finesse.

Phil Bee. Wie hem ooit live heeft gehoord, weet: die stem grijpt je bij de strot en laat niet meer los. Jarenlang stond hij aan het roer van zijn eigen bands, waar hij moeiteloos schakelde tussen groovy eigen werk en vlammende covers. Nu gooit hij het over een andere boeg als frontman van een band die eer betoont aan een van de grootste rocklegendes aller tijden. Even wennen? Misschien. Maar zodra Phil zijn keel opentrekt, is er geen twijfel mogelijk: dit is een zanger van formaat, een vakman met soul, kracht en de uitstraling van een rasartiest.Phil Bee winnaar van The Voice Senior (2021), finalist van The Tribute: Battle of the Bands (2024), en gelauwerd met meerdere Dutch Blues Awards – bewees vanavond opnieuw waarom hij wordt beschouwd als een van de meest soulvolle stemmen van Nederland. Voor een volle Zinne zaal hier in Pelt bracht hij, samen met zijn ijzersterke band, een meeslepend eerbetoon aan de legendarische Joe Cocker (1944–2014).

"Geen malle bewegingen vanavond," grapte Bee aan het begin van de show, "maar wel een avond vol hoogtepunten uit het werk van Joe Cocker." Het publiek kreeg precies dat: een uitgebalanceerde set van 21 nummers, zorgvuldig verdeeld over twee blokken.
 
Een band met chemie
De bezetting? Ronduit indrukwekkend, een stel muzikale zwaargewichten die als een geoliede machine speelden, maar met de rauwe randjes die live muziek spannend maken. Gitaristen Guy Smeets en Maarten Ouweneel waren een gouden duo: de een met gruizige, bluesdoordrenkte riffs, de ander met fluweelzachte, melodieuze lijnen die dwars door je ziel sneden. Keyboardvirtuoos Coen Molenaar liet zijn vingers dansen over de toetsen, van funky Hammondgrooves tot filmische pianolijnen, altijd gelaagd, altijd raak. En dan de ritmesectie: bassist Marco Oonincx en drummer Arie Verhaar hielden de boel strak en funky, met een groove die je in je buik voelde.
Alsof dat nog niet genoeg was, brachten achtergrondzangeressen Marieke Dollekamp en Fleur Janssens extra vuurwerk: warme harmonieën, soulvolle uithalen en een vocale diepgang die de sound compleet maakte.

Van klassiekers tot verborgen parels
De setlist, slim gekozen een broeierige cocktail van grote hits en verborgen parels. Publiekslievelingen als Bathroom Window, Ruby Lee, Many Rivers to Cross en Summer in the City oorspronkelijk van The Lovin’ Spoonful uit 1966 werden met vuur en finesse gebracht, recht uit het hart. Phil Bee raakte de intensiteit van Joe Cocker zonder ooit een karikatuur te worden. Geen imitatie, maar interpretatie, zijn eigen stem, zijn eigen ziel.
​De band speelde strak als een stoomtrein op topsnelheid, maar met de finesse van doorgewinterde vaklui. En tussen de nummers door, nam Phil het publiek mee met anekdotes en achtergrondverhalen die de muziek diepgang gaven. Zo vertelde hij over N’oubliez Jamais, en over Can’t Find My Way Home, een knikje naar Blind Faith, de legendarische supergroep met Clapton en Winwood. Rockgeschiedenis werd hier niet alleen gespeeld, maar ook voelbaar gemaakt.
 
Na een korte pauze begon de tweede set energiek, Feelin’ Alright en Unchain My Heart knalden uit de speakers met rauwe energie. Bij You Can Leave Your Hat On namen de achtergrondzangeressen het voortouw, hoeden op, spotlights aan, een speelse knipoog naar de theatrale swagger van Cocker zelf. Wanneer Phil Bee en Marieke Dollekamp het prachtige duet Up Where You Belong uit An Officer And A Gentleman inzetten wordt de zaal muisstil, iedereen gevangen in de magie van dat moment. Maar de echte mokerslag kwam met With a Little Help from My Friends, Cockers legendarische Woodstock-moment. De band bouwde het op als een ritueel, Bee zette zijn ziel op het spel. De zaal hield de adem in en ging vervolgens volledig overstag.

Als toegift serveerde Bee You Are So Beautiful, klein, breekbaar, intens en sloot hij af met een stomende versie van Delta Lady, waarin hij vocaal nog één keer alle registers opentrok. Ook visueel zat het snor: op de achtergrond flitsten beelden van iconische albumhoezen als Sheffield Steel en Mad Dogs & Englishmen, afgewisseld met Woodstock-archiefbeelden. De muziek kreeg zo niet alleen geluid, maar ook gezicht, een show die eer deed aan de legende én zijn nalatenschap rockend tot leven bracht.

Phil Bee bewees met deze hommage dat hij niet alleen de blues ademt, maar ook Cocker’s emotionele zeggingskracht verstaat. Zijn stem, de solide band, de zorgvuldig gekozen songs en de sterke podiumpresentatie maakten deze avond tot een muzikaal eerbetoon van topniveau. Dit is geen tribute act met pruiken en poses, maar een artistiek eerlijke interpretatie recht uit het hart.
 
Phil Bee is deze zomer en herfst nog regelmatig te zien op Nederlandse podia, voordat hij in 2026 als speciale gast met André Rieu op wereldtournee gaat.
​