16 JUNI 2018
LE FORUM, LUIK


Report: philip verhaege 
​fOTOS: philip verhaege ©


Met dank aan: AA Productions & Le Forum, Luik

Roger Hodgson heeft al enkele jaren een punt in zijn solocarrière bereikt waarop hij in dezelfde grote zalen kan spelen als zijn vorige band Supertramp. Zijn kenmerkende stem en pianostijl bezorgden zijn voormalige band hun grootste commerciële successen. En ondanks de vocalen van Rick Davies, is hij toch altijd wel de stem van Supertramp geweest. De prestigieuze Theater ‘Le Forum de Liège’ was voorbestemt voor Roger Hodgson’s muzikale habiliteit.
Geboren in Porthsmouth (UK) op 21 maart 1950 begon hij reeds op 12-jarige leeftijd met het componeren van eigen nummers. Na zijn schooltijd registreerde hij met ‘Mr. Boyd’ een eerste single met een groep sessiemuzikanten waaronder Reg Dwight a.k.a Elton John.
In 1970 trad Hodgson dan toe tot de formatie Supertramp. Dat resulteerde finaal in heel wat wereldhits. Maar ook zijn solowerk bleef niet onbesproken. Mat albums als ‘In The Eye Of The Storm’ uit 1984 en ‘Open The Door’ in 2000 etaleerde hij verder zijn talent als composer, songwriter en muzikant.
 
Koning voetbal regeert deze dagen over het land, toch hing al enkele weken het bordje ‘uitverkocht’ aan de voordeur aan het Forum voor ‘Roger Hodgson’s Breakfast In America Worldtour 2018…!’
 
Het concert opent met de hypnotiserende mondharmonicatunes van 'Take The Long Way Home'. Hodgson begroet breed glimlachend het publiek, is gekleed in een strak wit pak en nog voor hij plaats neemt achter zijn toetsenbord weerklinkt een fabuleus applaus. Hij geniet overduidelijk van het succes dat hem toebedeeld wordt en is een artiest die houdt van zijn muzikaliteit. En dat zal later ook in de show blijken. In een mum van tijd creëerde hij een nauwe band met zijn publiek. Er straalt een gevoel van geluk, en dat werkt uiteraard aanstekelijk op zijn trouwe fanbase. Met de innovatieve rocksong 'School' en de popsingle 'In Jeopardy', uit zijn solo album ‘In The Eye Of The Storm’, entameerde er meteen ook heel wat schwung in deze schitterende aula. En toen moest ‘Breakfast In America’ nog de setlist vervoegen. Na het wondermooie ‘Hide In Your Shell’ zorgden de elektronische uilleann pipe arrangementen -van multi-instrumentalist Aaron Macdonald- en de mooie persuasieve toonzettingen in het Keltisch getinte ‘Along Came Mary’ voor een gigantische muzikaal orgasme. 

‘The Logical Song’, met zijn overweldigende saxofoonsolo in het middenstuk, groeide meteen uit tot een knaller van een song. Hodgson’s  stem klinkt dan ook nog steeds opmerkelijk habiel na al die jaren. Hij slurpt na iedere song wel eens van zijn thee, gaat aan de vleugelpiano zitten en zet de zweemzoete ballade  ‘Lord Is Mine’ Mine’ in. De theatrale intro, maar uiteindelijk mooi gestructureerde  'Death And A Zoo' is met zijn deerniswekkende lyrics op het dierlijke perspectief nog steeds een aandoenlijk juweeltje bij heel wat zoöfielen. En dan bleef Roger even verweest achter met zijn 12-snarige gitaar voor het mooi opgebouwde  solomoment ‘Even In The Quietest Moments’, de titeltrack uit het gelijknamige album.
‘Get Up’… zegt hij plots, en de swingende arrangementen van ‘Had A Dream’ (Sleeping With The Enemy) werden overgoten met David J. Carpenter’s beukende baslijnen en Brian Head drumslagen. Een inmiddels dolgedraaide meute gaat uiteraard graag mee in zijn verhaal en ook bij de progressieve rocksong ‘Child Of Vision’ wordt er duchtig gedanst en mee gezongen.
De wereldhit  'Dreamer' is nog steeds dé pop-perfectie, terwijl de tweedelige compositie  'Fools Overture' een reminiscentie is aan het avant-gardistische rocktijdperk dat  Supertramp bijwijlen ook uitstraalde. Roger straalt een hartverwarmende naïviteit uit en wordt haast emotioneel en sprakeloos bij de minuten lange staande ovatie dat hem te beurt valt.
 
Hodgson wisselt gedurende de show wel vaker tussen het toetsenbord, piano en akoestische of elektrische gitaar. En bij de eerste toegift  'Give A Little Bit' laat hij graag iedereen meezingen. Wanneer 'It's Raining Again' aanbreekt weten we dat het einde van deze legendarische show is ingezet. Het publiek waardeerde en apprecieerde de schoonheid die schuilt in Roger Hodgson’s materialistische muzikaliteit! Heerlijk…

 
​

​