24 maart 2018
GC TENTAKEL, ZONHOVEN

Report: LAMBERT SMITS
​fOTOS: lambert smits ©


Met dank aan: PETER WETSELS
 

Met: The Blacktop Rockets, Emmy Lou & The Rhythm Boys, Lorin Walker Madsen & The Hustlers, The Tinstars & Ruby Pearl, Britt Bones & The Undertakers, The Wild Bombers, The Spunnyboys, Jake Calypso & His Red Hot, Mr. Tall & Mr. Small, Dj Boule, Meat Eaters Ball en Sebi Lee

Limburg mag dan niet dik bezaaid zijn met festivals die de rock-‘n-roll en rockabilly aan het hart drukken, maar als er dan eentje is die hiervan zijn missie maakte, dan is het wel het jaarlijks terugkerende Rolmo’s Rootsrock. Voor de achtste maal op rij zet Peter Wetsels zijn schouders onder dit festival, waarin je onverbiddelijk terug gekatapulteerd wordt naar de ‘golden fifties’. Dat gebeurde zowel op het hoofdpodium als in de ballroom. Rolmo’s Rootsrock is eigenlijk een totaalbeleving. Livemuziek vormde er de hoofdbrok, maar je kon er ook heerlijk snuisteren in de standen met retro kleding en gadgets of je vinylcollectie uitbreiden bij een gespecialiseerde platenboer. En wie niet de tijd vond om nog eventjes langs de barbier te passeren om er piekfijn uit te zien, kon er zelfs terecht voor een retro ogend kapsel. Natuurlijk werd het versterken van de inwendige mens ook niet vergeten.
De Amerikaanse The Blacktop Rockets mochten deze editie aftrappen. Een niet te benijden opdracht, zeker wanneer de grote massa op dat moment nog onderweg is, wat ook nu weer het geval was. Niettemin was hun mix van rockabilly, country, rock-‘n-roll en een streepje hillbilly een meer dan aardige opener.
Het Zweedse Enviken, waar momenteel meer dan een halve meter sneeuw ligt, zo vertelde ons Emma Bojort Gustafsson, de frontdame van Emmy Lou And The Rhythm Boys, is tevens de thuisbasis van deze 5 koppige band. Rock-‘n-roll is er sinds decennia een vaste waarde en ook het bekende label Enviken Records is er gevestigd. Een band met een sax erin, heeft bij ons steeds een streepje voor, zo ook dus Emmy Lou And The Rhythm Boys. Die sax lieten ze regelmatig scheuren in een combinatie van eigen nummers en covers van onder andere Chuck Berry en Johnny Burnette. Earpleaser was zonder meer hun versie van ‘Money That’s What I Want, gekend van The Beatles, maar ook van Barrett Strong.
Daarna eventjes pauzeren in de ballroom, waar Mr. Tall & Mr. Small de vinyl 45 toertjes op de draaitafels legden. Niet voor lang echter want de uit het land van Uncle Sam komende Lorin Walker Madsen & The Hustlers stonden reeds te trappelen om aan hun set te beginnen. En wat voor een set! Het siert Peter Wetsels trouwens van zo een band te boeken. Niet alleen komt het outlaw country genre te weinig aan bod tijdens festivals, het zorgt tevens voor een fijne afwisseling. Lorin en zijn maten zien er ook als echte outlaws uit, maar muziek maken kunnen ze. ‘Country, Hillbilly, Women, Highway and Whiskey’, zo zou je hun repertoire best kunnen samenvatten. Een akoestische gitaar, een staande bas en een fiddle, meer hadden die heren niet nodig om te imponeren. In de States speelt Lorin meestal in zijn eentje, maar voor deze drie weken durende tour, liet hij zich vergezellen door The Hustlers. Het reizen en zijn lievelingsstaat Montana waren maar enkele van de vele inspiratiebronnen die resulteerden in pakkende songs. Wij noteerden ‘Raise Your Glass’, ‘Travellin’ Man’, Long Gone, Lonesome & Lowdown’ en ‘Fox On The Run’.
Voor een potje ‘old school rockabilly’ kon je terecht bij de Nederlandse The Tinstars & Ruby Pearl. Deze band stak bekende oudere nummers in een hedendaags jasje. Hun versie van ‘all time classic’ ‘Blue Moon Of Kentucky’ was daar een mooi voorbeeld van. Jammer dat zowel Tinstar Rick als Ruby Pearl niet steeds stemvast genoeg waren om te imponeren. Gelukkig was er dan wel CC Jerome, die andermaal met subliem leadgitaarwerk de aandacht wist op te eisen.
Tijd om weer even op adem te komen. Voor ons wel, al lokten de fifties schijfjes van dj. Boule toch weer enkele danslustigen naar de dansvloer in de Ballroom.
Van eigen bodem kwamen Britt Bones & The Undertakers. Pure rockabilly is niet hun ding, daar is trouwens niks mis mee. Nee, Britt en haar grafdelvers vermengen rockabilly met een stevige bluesshot. Binnenkort brengen ze hun eerste full cd uit en daar kreeg Zonhoven reeds een pikant voorsmaakje van. Deze band heeft heel wat potentieel, maar heeft ook nog wat tijd nodig om te groeien. Britt heeft een knappe stem, kan steunen op een solide ritmesectie en wat leadgitarist Rico Vega presteerde, behoort tot de betere leadperformances. Of de Limburgse bossen er iets mee te maken hadden, laat ik voor wat het is, maar ‘Moonshine Mama’ klonk verdomd overtuigend.

Nog uit Belgenland kwamen The Wild Bombers. Deze uit Henegouwen komende heren hebben zich tot doel gesteld om het publiek te overdonderen met rockabilly en wilde rock met sporadisch wat invloeden uit de western swing. Verwacht dus zeker geen brave koorknaapjes. Neen, de manier waarop de Bombers zich van hun taak kweten, verdient alle respect. Wild, energiek, maar vooral genietbaar kregen zij het talrijk opgekomen publiek, waar zij het hebben wilden. Ambiance pur sang!
Voor de prijs van origineelste band van Rolmo’s Rootsrock 2018 moesten we naar de Ballroom waar Meat Eaters Ball om half negen op het publiek werd losgelaten. Meat Eaters ball is het zoveelste project van Johnny Trash, het alter ego van Koen Verbeek. Het lijkt wel dat alles wat Trash uitdoktert, succes heeft. Let op, terecht trouwens, want hoe hij ook nu weer humor aan muziek koppelde, was van een ongekende schoonheid. Maar ook met zijn ontwerp van een gitaar zonder snaren (jawel, het kan), enkel met de onderdelen van een ‘snare drum’, trok hij alle aandacht. Amusant was, toen mij een toeschouwer in het oor fluisterde ‘die man kan nogal gitaar spelen’, waarop ik antwoordde ‘ja zo met zijn linkerhand al die niet bestaande snaren indrukken, is niet niks’. De hilariteit steeg ten top toen Johnny en zijn medestanders het naar de band genoemd lied, a capella brachten. Schitterende, op de lachspieren werkende tekst, die ze dan omwille van de moeilijkheidsgraad wel van het blad moesten aflezen.
Acrobatiek en hedendaagse rock-‘n-roll, het zijn twee eigenschappen waarvan de Franse The Spunnyboys hun handelsmerk hebben gemaakt. Het trio bestaande uit de broers Rémi en Guillaume, respectievelijk op staande bas en drums, en Eddy op leadgitaar, werd in 2006 opgericht en sindsdien hebben zij zowat op alle internationale rockabillypodia gestaan. Van bij hun ontstaan sloeg de geserveerde cocktail van fifties rhythm & blues, rock-‘n-roll en hillbilly aan bij het publiek. Een vlammende leadgitaar, moordende drums en pompende bas joegen ook nu weer het enthousiasme naar ongekende hoogtes. Voeg daarbij nog het showelement, waarbij Rémi zijn bas regelmatig liet kennismaken met de hogere regionen van het podium, en een eersteklas optreden van dit Franse trio was wederom een feit. Dat de heren ook hun klassiekers kennen, lieten ze horen met een rockabillyversie van het gekende ‘Babyface’.
Nog uit Frankrijk kwam de sympathieke Jake Calypso. Jake is een bezige bij. Onlangs nam hij nog het album ‘100 Miles’, een ode aan Elvis Presley op, maar ook het debuutalbum van zijn andere band The Nut Jumpers, ontging het muziek liefhebbende publiek niet. Maar in Zonhoven trad hij aan als Jake Calypso And His Red Hot. Wie ooit een optreden van deze band meemaakte, weet dat stilstaan niet aan de orde is. Meedogenloos slepen Jake en zijn maten je mee in hun door authentieke rockabilly geregeerde wereld. Eenmaal op het podium transformeert de immer charmante en rustige Jake in een performer die niet te stuiten is. Dit gebeurde ook nu weer. Jake weerde zich als een duivel in een wijwatervat, terwijl de band hem probeerde binnen te perken te houden. Maar beperkingen zijn niet naar de zin van Calypso, die halsstarrig zijn gangetje ging. Het resultaat was een adembenemende, wervelende show zoals alleen hij die kan geven. Songs als ‘I’m A Real Cool Cat’, ‘Saturday Night To Tease’, ‘Miss Froggie’ en ‘Call Me Baby’ waren hier de ultieme bewijzen van.
Rond de klok van 01.00u mocht pianist Sebi Lee met zijn tweede set deze editie van het toffe Rolmo’s Rootsrock festival afsluiten en inmiddels was onze kaars reeds aan het doven.
Een knappe affiche met de nodige variatie, een puike ontvangst, kortom een schitterende editie, dat mag organisator Peter Wetsels achter zijn naam zetten. Bedankt!