|
|
Sjock 2017 (DAY 3) 7, 8, 9 juli 2017 |
Met: Bad Religion, The Hellacopters, Rocket From The Crypt, The Dirtbombs, The Living End, Nashville Pussy, Zeke, Brutus, New Bomb Turks, Guana Batz, Legendary Shack Shakers, The Gories, The Fleshtones, Clowns, The Manges, The Hip Priests, The Sha-La-Lee’s, The Mullet Monster Maffia, The Glücks, The Priceduifkes, Toxic Shock, Bark, Sunpower, Speedözer, The Desperados, The Phantom Fury, Bruce, Cadaster Jon Combo, Charlie Hightone And The Rock-Its, Joakim Tinderholt And His Band, King Salami And The Cumberland Three, MFC Chicken, The Reverend Peyton’s Big Damn Band, The Cactus Blossoms, Crystal And Runnin’ Wild, The Vice Barons, Saudia Young, CC Jerome’s Jetsetters, Barny And The Rhythm All Stars, Shorty Jetson And His Racketeers, Roy Dee & The Spitfires, The Howlin’ Jaws, The Rhumba Kings, Wild Deuces, Franzie (DJ), Rude Boys Outta Jail Soundstation (DJ)
|
Mainstage
De derde dag van een festival openen is geen sinecure. Maar geen enkel probleem voor de Kempense punkrockers van THE PRICEDUIFKES. Hun aanstekelijke punkrock NOFX-style doet op dit vroege uur al heel wat mensen bewegen voor het podium. Ze plukken heel wat nummers uit hun nieuw album “Goathorse” dat sinds februari uit is. Het is gewoon de ideale band om deze dag te openen. Dank je wel The Priceduifkes, na een te korte nacht ben ik helemaal wakker geschud voor een nieuwe dag op Sjock.
Up next: THE HIP PRIESTS uit Nottingham, England. Al sinds 2006 maakt dit viertal supersnelle en vettige garagepunk zonder compromissen. Ze razen als bezetenen over het podium allen gekleed in hetzelfde jeansvest met in het groot hun logo achterop. Het deed me wat denken aan Turbonegro, zowel vestimentair als muzikaal. Er liepen trouwens heel wat Turbojugend (zelfs van de Tokyo-chapter) rond op de weide, en die gaan The Hip Priests zeker kunnen appreciëren. Zanger Nathan spuwt nummers al “Zero Fucks Giving” letterlijk het publiek in. Geslaagd optreden, al zou ik een tweede gitarist toevoegen. Want zeker bij de (weinige) gitaarsolo’s mis je dat. De mannen van The Hip Priests waren trouwens ook zaterdag al aanwezig en stonden bij zowat alle bands mee te feesten op de weide. Bands die andere bands gaan uitchecken en steunen, dat is ook waar Sjock voor staat. Legendes op het podium, dat kan goed uitdraaien of totaal in het water vallen. Voor vele bezoekers zal bij het optreden van THE FLESHTONES het laatste gelden. Ondergetekende heeft zich echter kostelijk geamuseerd met de fun die deze heren op leeftijd hadden op het podium. Muzikaal ging het vaak volledig mis, maar ze slaagden er toch in om er voor een groot deel van het publiek een feest van te maken. En nu weet ook Sjock wat “The circle of talent is”. The fleshtones zijn al alive and kicking sinds 1976 en heeft met Peter Zaremba (zang/orgel/harmonica) en Keith Streng (gitaar/zang) nog twee originele leden in de rangen. En ook drummer Bill Milhizer is er al bij sinds 1980. Bassist Ken Fox sloot in 1990 aan. Hun debuut maakte de band in de legendarische club CBGB’s in New York. In dezelfde periode dat bands als The Cramps, Blondie, Television en Ramones ook CBGB als hun thuisbasis hadden. En vooral die laatste band krijgt heel wat respect van The Fleshtones. Zoveel dat ze er een nummer over hebben gemaakt: “Remember The Ramones”. Waarin ze het duidelijk maken dat niet bands als The Sex Pistols punk hebben uitgevonden maar dat punk alles te danken heeft aan The Ramones. Amen to that! Na een korte adempauze is het tijd voor het Belgische band THE SHA-LA-LEE’S. Met Dave Schroyen (Evil Superstars, Millionaire) op drums, Cedric Maes (The Sore Losers) op gitaar en zang, Christophe Vaes (Noordkaap, El Guapo Stuntteam) op mondharmonica en Toon Aerts (regisseur) op basgitaar mag je gerust spreken van een Limburgse Superband. En live worden zo ook nog eens bijgestaan door een extra gitarist. Met hun bluesy garagerock krijgen ze al snel het publiek aan het dansen voor het podium. Sterk optreden dat net iets te kort duurde naar mijn gevoel. Als ik het goed geteld heb speelt NASHVILLE PUSSY al voor de vijfde maal op Sjock. Zij mogen dus al gerust bij het vaste meubilair van het festival geteld worden. Nog steeds vormt het koppel Blaine Cartwright (zang/gitaar) en Ruyter Suys (gitaar) de spil van deze band uit Atlanta. Al meer dan 20 jaar spelen ze southern hardrock en zingen ze over drank, drugs, sex en rock ’n roll. En het werkt iedere keer weer! Het publiek gaat uit zijn dak op nummers als “Piece Of Ass”, “Go To Hell” en “Pussy’s Not A Dirty Word”. Tussendoor drinkt Blaine nog enkele biertjes uit zijn cowboyhoed en molesteert Ruyter de snaren van haar gitaar met een fles Jack Daniel’s Whiskey. En het Sjockpubliek feestte lustig mee. Zonder twijfel het feest van de dag! Met NEW BOMB TURKS stond er een band waar ik in de jaren ’90 erg van hield (ontdekt door de Punk-O-Rama compilaties van Epitaph records). Live waren ze altijd een sensatie tot ze er in 2003 mee ophielden. Ze brachten sindsdien geen nieuw werk meer uit maar zo nu en dan komen de heren nog een samen om enkele optredens te doen. In 2009 en 2013 zijn ze nog eens naar Gierle afgezakt en in 2017 dus weer. Voor artiesten moet het dus ook een topfestival zijn anders kiezen ze niet voor een tussenstop op Sjock. Zanger Eric Davidson was weer zijn hyperactieve zelve, zijn micro vliegt constant in het rond en heeft zowat overal gestoken waar een micro in past. We krijgen weer crowdsurfers a volonté. Ze openen met “Long Gone Sister” uit hun geweldige debuutplaat “!!Destroy-Oh-Boy!!”. En daaruit volgen nog oa. “Tail Crush” en “Up For Downslide”. We krijgen een heel straffe set te horen die nu al doet uitkijken naar hun volgende passage op Sjock. Als we de logica respecteren is dat in 2021! Toen ik las dat THE HELLACOPTERS Sjock gingen afsluiten dacht ik: “zijn die niet al lang gesplit?”. In 2008 waren deze Zweedse garage/rock ’n rollband dus inderdaad gesplit maar dit jaar deden ze in Zweden terug enkele optredens en dat is ze blijkbaar goed meegevallen. Niet dat ze nu zo’n uitgebreide tour hebben. Want er staan nu slechts acht data geprikt: zes in Scandinavië, één in Spanje en op de heilige rock ’n rollgrond van Sjock. Sterk gedaan dus van de organisatie. Toen in februari hun gitarist Robert Dahlqvist plots overleed dacht ik even dat ze nu hun tour wel zullen cancellen. Maar niets daarvan, ze staan gewoon op Sjock 42. En ze waren een meer dan waardige afsluiter. Vanaf de eerste noten van “You Are Nothin’” brulde een groot deel van het publiek de teksten mee. Na het sing a long feest van Bad Religion voor de oudere punkrockers krijgen we vandaag het sing a long feest voor de jongere garde. Ik hoorde onder meer sterke versies van “Random Riot”, “The Devil Stole The Beat From The Lord” en ook de semi-ballad “My Mephistophelean Creed” ging er vlotjes in bij de enthousiaste menigte. Na enkele bisnummers trok ik moe maar voldaan terug naar huis. Dit was mijn eerste keer Sjock maar ik heb zo’n gevoel dat dit niet de laatste keer zal zijn. Alles klopt aan dit festival: de bands, de sfeer, een strak uurschema waar men zich ook aan houd, een vlekkeloze organisatie, een gezellig ingerichte festivalweide, meer dan voldoende dranktenten en eetstandjes, een klein maar fijne festivalmarkt en wat randactiviteiten zoals een photobooth en een kapper (mijne eigen kapper Den Barbier uit Geel zelfs). Sjock is top! Meer kan ik er niet over zeggen. CU next year! © Tom Coppers |
Titty Twister stage
En ook op de derde en tevens laatste dag van Sjock deed de zon uitermate haar best. Snikheet was het toen Roy Dee & The Spitfires het podium van de Titty Twister betraden. Het is reeds meermaals bewezen dat uit het goede hout gesneden rockabilly en rock & roll niet noodzakelijk van Amerikaanse bodem moeten komen. Portugal is de thuisbasis van de sympathieke Roy Dee & The Spitfires. De band is nog maar pas een jaar actief en heeft in die korte tijd reeds bewezen dat er duidelijk rekening met hen dient gehouden te worden. Hun debuutalbum wordt binnenkort door Wild Records op de markt gebracht. Het voorsmaakje dat wij hiervan kregen, was echt veelbelovend. Roy en zijn kompanen zweren bij de wilde rockabilly. Nummers als ‘Rolling Thru The Night’, ‘Leaving This Town For Good’ en ‘Shake, Shake Like A Rattlesnake’ getuigden van het enorme vakmanschap dat deze Portugezen in huis hebben. In de gaten houden die Roy Dee & The Spitfires.
Shorty Jetson And His Racketeers voorspelden wij reeds lang geleden een schitterende toekomst. En zie……momenteel zijn zij niet meer weg te denken in de rockabillyscene. Meer nog, ik vraag me af of er nog zomerse rockabillyfeesten zijn waar deze Turnhoutse helden niet op de affiche prijken. In het dagelijkse leven heet Shorty gewoon Robin, maar wanneer hij eenmaal in de huid van zijn alter ego kruipt, krijgen de rockabillyduivels vrij spel. Gebackt door een klokvaste ritmesectie slingerde Shorty zijn inmiddels bekende songs als ‘Knock Knock’ en ‘Rocket In My Pocket’ door de Titty Twister. En ‘The Devil In Me’ mag je rustig autobiografisch noemen. Zeker als Robin op het podium staat! Met de komst van de Franse Barny & The Rhythm All Stars leek het of de Poeyelhei in het Zuiden van de States lag. De nog jonge Barny da Silva doet je onvermijdelijk denken aan de jonge Elvis, die shakend en heupwiegend op de lokale podia zijn eerste stappen zette naar een roemrijke muzikale carrière. ‘Memphis’ en ‘Sun’ waren de woorden die ik vrijwel automatisch in mijn notitieboekje opschreef. Met Fred Bonifacio op staande bas en Pedro Pena achter de drumkit heeft Barny een denderende ritmesectie. Leadgitarist Claude Placet zorgt dan weer voor de heerlijke opvulling. Songs als ‘Stutterin’ Cindy’ van Charlie Feathers en ‘Oh Mama, Let’s Get Wild’ klonken rauw maar eerlijk. Met deze jonge Franse honden heeft het in 2001 door Reb Kennedy uit de grond gestampte Wild Records andermaal een bende ‘hot rockabillyguys’ in huis gehaald. Met Patrick Ouchéne aan de gitaar, dochter Crystal aan de microfoon, Johnny Trash achter de drums en Doghouse Sam’s bassist Jack O’Roonie was het natuurlijk de beurt aan Crystal & Runnin’ Wild. Deze band heeft sinds haar ontstaan een enorme evolutie doorgemaakt. Wij herinneren ons nog als de dag van gisteren de allereerste optredens. Duidelijk was toen al dat Crystal alle troeven had om een grote dame te worden. Inmiddels is ze die en leidt ze de goed geoliede Runnin’ Wild met strakke hand. Muzikaal gaat het de band ook voor de wind. Andere paden werden verkend en zo kreeg country wat meer invloed op het repertoire. Trouwens Crystal zag er fantastisch uit in haar cowgirlpak. Haar recente single ‘Already Damned (Better Get Used)’ ging er bij het publiek dan ook als zoete koek in. Zelf kregen wij ook nu weer kippenvel van Crystals versie van Frankie Laine’s ‘Jezebel’. De flink uit de kluiten gewassen en goed bebaarde, maar uitermate charmante Reverend Peyton is het boegbeeld van The Reverend Peyton’s Big Damn Band. Samen met Breezy Peyton op washboad en Maxwell Senteney op drums bracht hij onlangs het schitterende album ‘Front Porch Sessions’ uit. De Reverend staat met beide voeten in de rootsy countryblues, die hij met veel passie en vuur uitdraagt. Dat deed hij ook op Sjock. Zijn snarenspel doet je duizelen en wanneer hij zijn cigarboxguitar omgordt, zijn duim de baslijn speelt, terwijl zijn vingers de lead spelen, dan wordt het helemaal te gek. Aangewakkerd door de gekke kapriolen van Breezy ging het publiek helemaal uit zijn dak. ‘Front Porch Trained’, ‘Pot Roast & Kisses’, ‘You Can’t Judge A Book By The Cover’, Two Bottles Of Wine’ en ‘We Deserve A Happy Ending’ waren maar enkele van de vele parels die Peyton kwistig rondstrooide. Pas toen zijn hakbijlgitaar het liet afweten, ging het even mis, maar de Reverend zou de Reverend niet zijn, als hij dit niet kon oplossen. Hij nam gewoon zijn gitaar en zette het volgende nummer in. Wat een performance! Eén van de vele verrassingen kwam uit Noorwegen in de persoon van Joakim Tinderholt And His Band. Deze in 2005 uit het huisorkest van de Muddy Waters Blues Club in Oslo ontstane band, heeft zich al vlug opgewerkt tot een denderende bluesmachine. Joakim draagt rhythm & blues en blues hoog in het vaandel en heeft ondertussen reeds op diverse bekende bluesfestivals gestaan. Hun optreden in de Titty Twister was er dan ook eentje om van te snoepen. Joakim en zijn maten brachten onlangs op het Bigh Records label, het album ‘Hold On’ uit. Een album dat een prachtige mix bevat van originele nummers en covers. Dat Joakim deze nummers live ook met enorm veel overtuiging en bezieling kan brengen, bewees hij hier op Sjock. Op adem komen, was er voor het publiek niet bij. Joakims rhythm & blues, blues en rock & roll deden de Twister daveren. Eigen songs als ‘Anything Is Better Than Nothing’, het aan Bo Diddley opgedragen ‘Jungle Bo’, ‘Hold On To Me’, covers als ‘Number 9 Train’ en vooral de ultieme slow ‘The Poor Side Of Town’ van Johnny Rivers deden ons duizelen. Tinderholts versie van ‘Famer John’ deed ons dan weer aan JD McPherson denken. Subliem optreden! Wie dacht dat hij het beste gezien en gehoord had, sloeg de bal compleet mis en had het optreden van de Londense MFC Chicken over het hoofd gezien. Aangevoerd door zanger en saxofonist Spencer Envoy was het een uurtje genieten van saxdriven good old sixties rock & roll, rhythm & blues en een vleugje surf. Adempauzes kon je vergeten, want de band zette razendsnel en in moordend tempo hun set verder. Met ‘Chicken In A Hurry’, ‘Voodoo Chicken’, ‘Goin’ Chicken Crazy’, ‘Music For Chicken’ en ‘Chicken Baby Chicken’ leek het erop alsof iedere bezoeker kip kon smaken. Voor de enkele ‘non chicken lovers’, als die er al waren, stonden lekkernijen als ‘New Socks’, ‘Beach Party’, ‘Woman Who Jog’ en ‘Lucille’ op het menu. Een betere afsluiter had Sjock zich niet kunnen dromen. Dit was zonder meer de max. Bedankt Hans, Gunter en de voltallige Sjockcrew, jullie staken nog maar eens een sublieme editie in elkaar! © Lambert Smits |
