13 JULI 2019
Festivalterrein Poeyelheide, Gierle

REPORT: Lambert Smits & Tom Coppers
​FOTOS:  stefan meekers ©
           

MET DANK AAN: Sjock en Hans Kersemans
Met: The Grave Brothers, Grindhouse, Baby Shakes, The Hip Priests, Booze and Glory, Electric Frankenstein, Gluecifer, The Hellacopters, Negative Nancy and the Moodswings, The Hi-Tombs, Goddamn Gallows, Cousin Harley, Walter Broes and the Mercenaries, The Hi-Winders, The Country Side of Harmonica Sam, The Go Getters, Bloodstrings, Lone Wolf, Crackups, The All-Star Weddingband
​
Main Stage
Here we are again. Dag twee van Sjock en ik moet zeggen bij aankomst op de weide ziet het al talrijk aanwezige publiek er nog behoorlijk fris uit. Voor diegene die nog niet helemaal wakker zijn, staan  op de Main Stage THE GRAVE BROTHERS om de prut uit de ogen en oren te rammen.
The Grave Brothers is een Belgische band met leden van oa. Los Putas, Speedball Jr. en The Agitators in de rangen. Dit zootje ongeregeld brengt op dit vroege uur een aanstekelijke mix van punk en psychobilly overgoten met een vettige countrysaus. Ondanks het tijdstip stond er al heel wat volk voor de Main Stage. En terecht want The Grave Brothers was het ideale ontbijt om dag twee te beginnen: 30 minutes kick in the (cow)balls!
“They’re hard, they’re dumb and they’re fast… but are you ready?” Dat is hoe GRINDHOUSE zichzelf voorstelt op hun facebookpagina. En dan is ondergetekende heel erg benieuwd. Hard en snel is het zeker. En dumb eigenlijk ook, want de heren komen het podium op gestoven als een halfnaakte straight outta hell-versie van The Village People (de motard en de cowboy hebben ze al gemeen). Muzikaal is het allemaal wat veel van hetzelfde: garage rock in een hogere versnelling.  Maar de bedoeling van deze Australische gekte is wel duidelijk: een feestje bouwen met hun “sex punk”. En het publiek denkt daar gelukkig ook zo over.
En dan de eerste band waar ik naar heb uitgekeken: BABY SHAKES. Eindelijk Girl-power op de Main Stage. Mary (lead vocals/guitar), Judy (lead guitar/vocals) en Claudia (bass/vocals) worden op drums erg strak bijgestaan door Ryan. Samen staat dit uit New York afkomstige viertal voor heerlijke powerpunkpop. De catchy songs vliegen je om de oren: “Do what you want”, “All the pretty things” en hun single “Turn it up”. Gooi pakweg Shonen Knife, The Donnas en Ramones in een blender en je krijgt Baby Shakes. Met mij hebben ze er alvast een fan bij!
Twee jaar geleden mochten THE HIP PRIESTS de Main Stage van Sjock openen nu stonden ze enkele plaatsjes hoger op de affiche. En meer dan terecht trouwen, want The Hip Priests zijn al enkele jaren één van de coolste bands uit de UK en live altijd een belevenis. Ik herinner mij van twee jaar geleden dat ik vooral een tweede gitarist mistte bij hen. En kijk vandaag staan ze er zowaar met een extra snarenplukker. Zouden de heren mijn review door google-translate hebben gegooid? Waarschijnlijk niet maar ik ben toch heel blij met de uitbreiding van de band. Het geheel klinkt zo een heel stuk voller en dat in combinatie van de enorm energieke frontman Nathan Von Cruz maakt van The Hip Priests een live-sensatie. Hun rock ’n roll punk brengt het publiek in opperste extase. Het enige hoogtepunt na het andere volgen elkaar op: van opener “ Mf superior” over “Zero Fucks Given” tot “Deja FU” alles gaat er even vlot in. Zeker één van de hoogtepunten van het weekend en binnen een paar jaar zie ik deze heren zeker als (co)-headliner.
BOOZE & GLORY bestaat dit jaar 10 jaar en brengt naar aanleiding daarvan in het najaar een nieuw album uit. Hun oi-punk is zoals dat bij het genre hoort doordrenkt van de al dan niet politieke boodschappen. En zoals dat eveneens bij het genre hoort vliegen de singalongs en catchy riffs je om de oren. “Days, Months & Years”, “Leave the Kids Alone” en hun nieuw nummer “10 years” zorgen voor de hoogtepunten in hun set. Het is allemaal niet veel nieuws onder de zon maar het werkt wel als een tiet. Oi Oi Oi !!!
De heren van ELECTRIC FRANKENSTEIN zijn momenteel op tour om de 20ste verjaardag van hun album “How to Make a Monster” te vieren. Tijdens deze tour spelen ze dit legendarische album integraal. Maar op Sjock schuiven ze dit even aan de kant om een best-of set te brengen. Al komen uiteindelijk zowat alle nummers uit dit album. Als een geoliede machine gooit Electric Frankenstein zijn oldschool punk rock over de festivalweide. Halfweg de set volgt een absoluut hoogtepunt wanneer Nathan van The Hip Priests “All Moving Faster” komt meezingen. Al moet hij de tekst soms  aflezen, hij gaat zoals we gewend zijn van hem als een razende te keer. En dit zorgt voor extra peper in het gat van iedereen die op het podium staat. Topoptreden van een topband.
Dan is het de beurt aan de zelfverklaarde “The Kings Of Rock”: GLUECIFER! De in 1994 opgerichte band uit Oslo, Noorwegen kwam in 2017 na een stilte van meer dan 10 jaar terug aan het oppervlakte drijven met een aantal reünieconcerten. Dat is hen blijkbaar zo erg meegevallen want ook in 2019 spelen ze een (klein) aantal shows. Hun show op Sjock is de enige show in de Benelux. Je verwacht dan ook een speciaal optreden van hen. Maar dat komt er niet helemaal uit. Akkoord: nummers als “Call From The Other Side”, “Easy Living” en “Get The Horn” zijn stuk voor stuk knallers. Maar hun mix van punk en rock ’n roll ging me na een tijdje wat vervelen. Beetje een gemiste kans vind ik. Als je als band niet al te veel speelt zou het er elke keer toch boenk op moeten zijn.
In 2017 sloten THE HELLACOPTERS de Main Stage al eens af. Toen na jaren van afwezigheid. Na twee jaar staan ze dus alweer als afsluiter geprogrammeerd. Te snel vind ik. Het publiek duidelijk niet.
“Hopeless Case of a Kid in Denial” is een nog wat aarzelende opener, maar vanaf “ Alright Already Now” vinden ze het juiste ritme. Ondanks enkele technische problemen in het begin slaagt The Hellacopters er zeker in om een waardige afsluiter te zijn van deze tweede dag. Maar ik kijk toch al uit naar morgen.  


​Tom Coppers
The Titty Twister
De tweede dag van het drie dagen durend feest werd ingezet met bluegrass. Hiervoor werden de uit de streek afkomstige Negative Nancy & The Moodswings ingehuurd. Ondanks het toch nog vroege uur kon de band toch reeds op heel wat publiek rekenen met hun mix van bluegrass en Americana. Negative Nancy heeft zeker wat in haar mars, maar toch hadden wij het gevoel dat de band toch nog net iets te onzeker overkwam.
Wie wel moeiteloos overtuigden waren The Hi-Tombs. Deze Nederlanders, met Junior Marvel als frontman, katapulteerden ons voor een eerste maal terug naar de hoogdagen van de rock-‘n-roll en rockabilly. Juniors Elvis moves, zijn knik in de stem en het goedgekozen repertoire deden Charlie Feathers, Johnny Burnette en Carl Perkins herleven. Muziek die zeg maar, pakweg meer dan een halve eeuw oud is, klonk in de prestatie van deze gasten verdomd goed. Authentiek, energiek, professioneel zijn de sleutelwoorden die deze set typeerden.
Uit een heel ander vaatje tapten de uit het land van Uncle Sam komende The Goddamn Gallows. Begonnen als een punk rockabillyband heeft de band in de loop der jaren een kenmerkende sound ontwikkeld. Het punkgevoel is er nog steeds, maar krijgt het gezelschap van Americana, bluegrass, rockabilly en gypsyblues. Niet dadelijk ons geliefkoosd genre, maar het publiek genoot met volle teugen. Goede performance voor de fans van het iets straffer werk.
Eerlijk is eerlijk, naar het optreden van Cousin Harley keken wij reikhalzend uit. Dit Canadees trio met frontman zanger en gitarist Paul Pigat, leverde vorig jaar met ‘Blue Smoke (The Music Of Merle Travis)’ een prima album af. Op Sjock geen Merle Travis, maar dat kon de pret niet drukken. Paul en zijn kompanen haalden alles uit de kast en dat was niet niks. Of het nu rockabilly, vintage country, Western swing, honky tonk of classic jump betrof, het vormde geen probleem voor Paul. Gesteund door zijn meer dan fantastische ritmesectie gaf de frontman er een lap op die nog lang in ons geheugen zal nazinderen. Wat een sublieme gitarist is die man en wat een spelplezier druipt er van hem af, om van zijn creatief kantje nog maar te zwijgen. Dat laatste etaleerde hij door zijn solo’s te doorspekken met flarden van Duane Eddy’s ‘Rebel Rouser’ en Deep Purple’s ‘Smoke On The Water’. Zonder meer één van de hoogtepunten!
Het volgend hoogtepunt leverden Walter Broes and the Mercenaries. Broes staat met beide voeten stevig in de rootsmuziek en behoort ongetwijfeld tot het select groepje van topmuzikanten dat ons landje rijk is. Enkele jaren geleden verbaasde Broes met het album ‘Movin’ Up’, dat bewees dat hij na de split van The Seatsniffers niet bij de pakken bleef zitten. Nog steeds heeft hij een charismatische uitstraling en is zijn optreden een waar ‘roots feestje’. Dat was nu niet anders. Aftrappen deed hij met het instrumentale ‘Smoker’, wat meteen zijn talent op de zes snaren in de spots plaatste. Verder noteerden wij ‘Movin’ Up’, ‘When The Ship Goes Down’ en het aanstekelijke op een Diddley riff drijvend ‘I Got My Own Kick Going’. Mooie prestatie!
Dat Zweden barst van getalenteerde blues- en rootsartiesten wisten wij al langer. Ook The Hi-Winders hebben er hun thuisbasis. Frontman Wildfire Willie mag nu reeds de titel van ‘meest energieke en wild om zich heen slaande performer van Sjock 2019’ aan zijn palmares toevoegen. Willie smeet zich van begin tot einde en met een ongelimiteerde energie vuurde hij zijn begeleiders aan, waarbij hij ook het showelement niet uit het oog verloor. Zijn Danelectro 56 U2 blueburst bespelend op de knieën, op de rug liggend om dan weer als een raket recht te komen en achter de microfoon plaats te nemen, waren kunstjes die hij probleemloos uitvoerde. Een optreden van The Hi-Winders is wilde rock-‘n-roll en rockabilly uit de eredivisie. Super!
Nog uit Zweden kwamen de gasten van The Country Side Of Harmonica Sam. Hun vorige doortocht op Sjock ging niet onopgemerkt voorbij. Tijd dus om hen nogmaals op de affiche te plaatsen. Gestoken in prachtige tweekleurige Western outfits dreven de heren onze gedachten onmiddellijk richting Grand Ole Opry. Met hun albums ‘Open Letter To The Blues’ en ‘A Drink After Midnight’ profileerde de band zich als de bewaarders van de authentieke country van eind jaren ’50, begin jaren ’60. Een stijl die gekenmerkt wordt door de sound van de pedalsteel, bij Harmonica Sam schitterend ingevuld door Peter Andersson. Naast werk uit eerder genoemde albums, gaf Sam ons met ‘I Drink ‘Cause I Care’ reeds een voorsmaakje van zijn op stapel staande nieuw album.
De eerste uurtjes van de derde Sjockdag waren reeds een feit toen The Go Getters het rijtje van Zweedse artiesten mochten afsluiten. Het trio rond staande drummer en bezieler Peter Sandberg smeedt blues en rockabilly samen tot een ideale partysoundtrack. Onze kaars raakte stilaan gedoofd, zodat wij genoodzaakt waren andere oorden op te zoeken. Niet getreurd echter want de derde festivaldag staat reeds in de steigers.
​
 
​Lambert Smits