|
13 JULI 2019 |
Met: Met: Los Chicos, The Schizophonics, The Briefs, Night Birds, King Khan and the Shrines, JD McPherson, The Hives, Sant Anna Bay Coconuts, Los Torontos, The Nite Howlers, The Kokomo Kings, Vanya & The Dragtones, Charlie Thompson, The Delta Bombers, De Stekkers, Steal Shit Do Drugs, The Peawees, Prince Beastly
Main Stage
Dag 3 van het mighty mighty Sjock festival. En ik begin te voelen dat ik geen 20 meer ben (en zelfs geen 30 meer). Mijn rock ’n rollhart roept heel hard YES, mijn lichaam is nog niet helemaal overtuigd.
Maar we gaan er voor en begeven ons naar de Main Stage waar LOS CHICOS net begint aan hun set. Deze Spanjaarden zijn eigenlijk ideaal om ons onmiddellijk terug in de Sjock-vibe te brengen. Aanstekelijke rock ’n roll met een vleugje country en zelfs een spatje blues. Zanger Rafa springt over het podium alsof zijn leven er vanaf hangt. Van de teksten heb ik niks begrepen. Maar dat lijkt me ook niet echt van belang bij deze Chicos. Ik ben wakker en dat is het belangrijkste. Wie ook wakker was is zanger/gitarist Pat Beers van THE SCHIZOPHONICS. Vanaf de eerste seconde van hun concert gaat hij als een razende te keer op het podium. Niet normaal deze gast. Springen, rollen, liggend gitaar spelen,… in de 40 minuten dat hun set duurde heeft hij echt elk hoekje van het podium gezien. Man wat een energie. Zelfs de James Brown-split ontbrak niet. En dan muzikaal ook nog meer dan behoorlijk uit de hoek komen. Strak geruggesteund door Lety Beers op drums en een al even strakke bassist smijt hij een psychedelische versie van rock ’n roll naar ons gezicht. In your face heet dat dan. En dat zijn The Schizophonics: een “in your face” rock band zonder compromissen. Punkrock dat is wat THE BRIEFS brengen. Ik kende hen niet en ze hebben we echt weten te overtuigen met hun melodieuze punkrock. De ene singalong na de andere volgde elkaar op. “Stuck On You”, “I Think My Baby Is A Communist”, “She’s A Rat”, “I Am A Racoon”… de ene oorwurm na de andere plantte zich in de oren. Iedereen in de band had wel ergens de leadvocals, zelfs drummer Chris. Het door hem gebrachte “Destroy The USA” was zelfs één van de vele hoogtepunten in de set. Na de Angry Samoans-cover “Todd Killings” en “Poor And Weird” was het jammer genoeg tijd om te gaan. The Briefs waren voor mij de verrassing/ontdekking van de dag. Iets minder memorabel vond ik NIGHT BIRDS. Hun rock ’n roll on speed kon me jammer genoeg geen drie kwartier boeien. Maar ik zag wel dat het, overigens voorbeeldige, publiek zich rot amuseerde met de razendsnelle aaneenschakeling van riffs en hooks. I’m wired hoor ik hun zanger ergens roepen, en dat geloof ik onmiddellijk. Up next: KING KHAN & THE SHRINES. Tien personen op het podium, inclusief drie blazers en extra percussie, dat zou moeten stuiven on stage. Stuiven deed het niet altijd vooral omdat de mix niet echt in orde kwam. Maar ik heb me wel kostelijk geamuseerd. Na een aankondiging door zijn gitarist kwam King Khan himself als een ware triomfator het podium op. Vanaf de eerste seconde palmde hij de weide in met heel veel liefde en vooral heel veel soul. Want inderdaad dit was meer soul met rock dan andersom. Ik vond het aangename afwisseling tussen al het punkgeweld door. De kleurrijke bende op het podium deed er alles aan om de toehoorders een fijne tijd te laten hebben. Zelfs met de tragere nummers als “Children Of The World” bleef hun show overeind. Al was er wel meer reactie bij stevigere nummers als “Bite My Tongue” en “Pickin’ Up The Trash”. King Khan’s dochter Bella mocht als special guest mee het podium op. Ze mocht zelfs een nummer zingen, al moet ik zeggen dat haar zangcapaciteiten tijdens “Darkness” niet altijd even hoogstaand was. Maar dat compenseerde ze ruimschoots met haar enthousiasme. Dit dochter-intermezzo gebruikte the king trouwens als het moment om een kledingwissel door te voeren. U leest het al, het was een kleurrijke en feestelijke boel bij King Khan & The Shrines. Veel minder feestelijk was het bij JD MCPHERSON. Een aantal jaren geleden de next big thing in de rockabilly-wereld. Alle zalen waar hij kwam speelde hij het dak er af. Ondertussen is hij een grote naam geworden. Zo stond hij onder meer op Pukkelpop vorig jaar en kreeg hij de hulp van Josh Homme (Queens of the Stone Age) en Dan Auerbach (The Black Keys) bij zijn laatste album “Undivided Heart & Soul”. Maar op Sjock vond ik hem toch niet overtuigen. Veel te braaf wat mij betreft. Slechts enkele nummers (“Fire Bug”, “Bossy”, “Let The Good Times Roll”) werden met veel vuur en panache gebracht. Toevallig de songs waar bassist Jimmy Sutton zijn upright bas hanteerde. Jammer eigenlijk want op zich heeft JD geen enkel slecht nummer op zijn setlist staan (“On The Lips” even buiten beschouwing genomen want dat was een gedrocht). Zowat elk nummer begon veelbelovend om dan vervolgens als een pudding in elkaar te zakken. En ik was zeker niet de enige met deze mening. Het publiek reageerde ook maar lauw op de poppy rock ’n roll. Ik zou zeggen ga terug naar je roots JD McPherson en steek terug vuur in je livesets. Afsluiter van deze editie van Sjock zijn de Zweedse punkrock ’n rollers van THE HIVES. Een band waar je ofwel helemaal voor ofwel helemaal tegen bent. Een middenweg is er niet. Het is sowieso altijd uitkijken naar de fratsen van zanger Pelle. De man die de optredens van The Hives altijd tot een belevenis maken. En of je voor of tegen bent, show maken kan Pelle als geen ander. Zo duikt de man meermaals het publiek in en neemt hij tussen de nummers ruim de tijd om zijn show te verkopen. Soms duurde de intermezzo’s langer dan de songs zelf. The Hives speelden bijgevolg slechts 11 nummers op een dik uur tijd, 10 eigenlijk want opener “Come On” is meer een intro dan een song. Maar wat en hoe ze speelden was tot in de puntjes af: “Walk Idiot Walk”, “Main Offender”, “Paint a Picture”, “Go Right Ahead”, “Good Samaritan”, “Take Back the Toys”, “Won't Be Long”, “Hate To Say I Told You So”, “I'm Alive” en “Tick Tick Boom”. De band had er zin in en ook het publiek gaf zich helemaal over aan rock goeroe Pelle en de zijnen. The Hives waren op de Main Stage de ideale afsluiter van weer een uitstekende editie van Sjock. See you all next year! Tom Coppers |
The Titty Twister
Als er één genre is dat jammer genoeg té weinig aan bod komt op festivals, dan is het wel surf. Sjock zette dit recht met de eerste band die de derde dag in de Titty Twister mocht openen. De uit Antwerpen afkomstige en naar de toepasselijke naam luisterende The Sant Anna Bay Coconuts gaf een staaltje weg van hoe surf vroeger en ook nog vandaag dient te klinken. Het podium, aangekleed met tropische attributen creëerde de ultieme locatie voor een half uurtje prima, door gitaar gestuurde instrumentals. De band, met in haar gelederen twee dames, op basgitaar en drums en een leadgitarist die de hoogste golven moeiteloos nam, bracht een mooie tribute aan het vaak over het hoofd geziene genre. Van Dick Dale tot het van The Phantom Four gekende ‘Morphological Echo’ overtuigden met verve, terwijl ‘Bambino’ de tent pas goed op zijn kop zette.
Dé zondagse verrassing kwam er met de Spaans/Canadese band Los Torontos. Samengesteld uit leden van The Kabooms, The Velvet Candles, Big Jamboree, Legacaster en niet te vergeten saxofonist Spencer Evoy van MFC Chicken, is dit een band die in ‘no time’ voor vuurwerk zorgt. Of je nu wil of niet, meegezogen zul je worden en stil blijven staan kan je wel vergeten. Heerlijke rock-‘n-roll uit de late fifties en begin zestiger jaren, met een regelmatig op de voorgrond pittig presterende sax, strooide het vijftal met gulle hand over het publiek. Bovendien beschikken ze met Augie Burr, El Lega en Spencer niet alleen over uitermate getalenteerde instrumentalisten, maar hebben ze ook drie prima zangers in huis. Wakkerde opener ‘Viking’ het vuur reeds stevig aan, met ‘No Te Vayas’, ‘Bim Bam’ en ‘I Hate Life’ uit hun onlangs uitgebrachte vinyl Ep, werd het kookpunt al vlug bereikt. Schitterende performance en zeker eentje om terug te zien. De band die, zeg toch maar de ondankbare taak toebedeeld kreeg om na Los Torontos op te treden, moest toch het één en ander in huis hebben. Waarschijnlijk ook de reden waarom aan de Franse The Nite Howlers werd gedacht. Alhoewel de band nog maar een drietal jaren bestaat, heeft ze ondertussen toch al heel wat optredens op de teller staan en kent dan ook het klappen van de rockabillyzweep. Frontman, zanger en ritmegitarist Olivier Laporte en zijn medestanders lieten zich inspireren door de grootheden van de rockabilly en rock-‘n-roll. Charlie Feathers, Carl Perkins en Ronnie Dawson zijn maar enkele van de vele artiesten van wie de invloeden bij de Howlers terug te vinden zijn. Rocken was de boodschap. Daar zorgden ‘Rock All Night With Me’, ‘Come Back Judy’, ‘Stop Sneakin’ Around’ wel voor. Afwisseling kwam er met het instrumentale ‘Slave Girl’ en natuurlijk vulden ook de op single uitgebrachte ‘She’s Gone’ met op de b kant ‘Today & Tomorrow’ de setlist. Het aantal muzikanten uit Zweden, dat zowel op de main stage als in de Titty Twister op het podium stond, was nog amper te tellen. Ook The Kokomo Kings hebben Zweeds bloed in hun gelederen. Met het album ‘Too Good To Stay Away From’ wist de band menig blues- en rock-‘n-roll fan te overtuigen. Onlangs kreeg dit album een vervolg met ‘Fighting Fire With Gasoline’ dat het vakmanschap en originaliteit van de band nog een boost gaf. De verwachtingen waren dan ook hoog om dit viertal live aan het werk te zien. Geen kapsones, geen bombastische arrangementen, maar simpelweg ‘real straight’ musiceren maakt van de Kings een topgroep. Toen het viertal nog het gezelschap kreeg van Harmonica Sam, die de gitaar in de koffer liet en zijn mondharmonica tevoorschijn haalde, dreef hij het bluesniveau naar de top. Dit was genieten van begin tot einde, partytime op zijn best. De selectie songs uit eerder genoemde albums, kregen live gebracht nog een extra dimensie, dat was vooral te merken aan het swingende ‘Fooled By The City Lights’. Zweden is ook het thuisland van Vanya and the Dragtones. The Dragtones is een collectief van muzikanten die hun sporen reeds ruimschoots verdienden. Een enorme strakke en energieke band, aangevuurd door Vanya. Ze mag dan in een braaf uitziende outfit gestoken zijn, eenmaal de microfoon in haar handen, ontpopt ze zich als een duivelin en brengt ze hedendaagse rock-‘n-roll op ‘Vanya wijze’, waarbij ze zich al schreeuwend vruchteloos probeert te ontdoen van de demonen die haar genadeloos in hun klauwen houden. Songtitels als ‘Scream’, ‘Crazy Baby Jane’ en ‘Devil Inside’ spreken voor zich. Ons besloop het gevoel dat Vanya soms moeite had om de band te volgen, maar gelukkig dacht het publiek daar anders over. Als je het over een artiest hebt die de authentieke country, honky tonk, hillbilly, rockabilly of welk rootsgenre dan ook, veilig wil stellen voor het nageslacht, dan kan je niet om de Engelse Charlie Thompson heen. Gestoken in een mooi met franjes versierde countryshirt weet Charlie je in een mum van tijd te ontroeren. Zijn stem, sober maar functioneel gitaarwerk, een band die weet hoe ze hun broodheer van dienst kunnen zijn en aantal goeie songs, meer heeft Charlie echt niet nodig. Dat was ook nu het geval, waarbij hij begeleid werd door de band van Harmonica Sam. Sam die trouwens voor de zoveelste maal het podium opstapte om assistentie te verlenen tijdens ‘I’m Tired’ en ‘Why Baby Why’. Een optreden van Thompson is een must voor de liefhebbers van ‘old school country’. Daar liegen titels als ‘Untamed Heart’, ‘I Miss You Already’ en ‘According To My Heart’ niet om. Mooie performance! Een driedaags festival afsluiten met nog één keer alles geven en het publiek een laatste keer uit zijn dak te laten gaan, kan alleen maar als je een headliner van formaat in huis haalt. En wie zijn daar meer voor geschikt als The Delta Bombers. Op alle grote Europese festivals stonden ze reeds geprogrammeerd en nu dan ook op Sjock. Dynamisch, boordevol power rockten de Bombers op een moordend ritme middernacht tegemoet. Een waardige afsluiter, is het minst wat je hiervan kan zeggen. Volgend jaar viert ‘Your Rock ‘N’ Roll Highlight Of The Year’ zijn 45ste editie. Benieuwd welke bands mogen meevieren…..! Lambert Smits |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025