7 januari 2020
cc palethe, pelt

REPORT: lambert smits
​FOTOS:  stefan meekers ©
           

MET DANK AAN: cc palethe & tom coppers
Naar goede gewoonte kon CC Palethe ook nu weer voor het eerste caféconcert van het nieuwe jaar, rekenen op een overvolle foyer. Geafficheerd was Steven De bruyn Solo, al slaat ‘solo’ niet op het feit dat Steven er in zijn eentje was, maar veeleer op het feit dat Steven na roemrijke jaren bij El Fish en The Rhythm Junks, nu zijn toch al schitterende muzikale carrière, solo verderzet. Die stap wordt geconcretiseerd met het op 10 januari te verschijnen album ‘The Eternal Perhaps’. Wij van Keys and Chords mochten het album reeds beluisteren en zoals u hier kan lezen, waren en zijn wij nog steeds wild enthousiast over deze productie. Met enorme hoge verwachtingen trokken wij dan ook naar Pelt. Net zoals op het album liet Steven zich live ook bijstaan door de getalenteerde compagnon de route op staande bas, Jasper Hautekiet. Hadden wij de lat al redelijk hoog gelegd, wel Steven en Jasper legden ze nog wat hoger. Vanaf de eerste noten dompelde Steven, gesteund door de soliede bas van Jasper, het publiek onder in een waar klankenspectrum. Hiervoor gebruikte De bruyn een uitgebreid gamma van mondharmonica’s, waaronder ook de bassharmonica, de diatonische en chromatische. Aangevuld met de ter plekke gecreëerde loops, schiep Steven een filmische soundtrack. ‘The Eternal Perhaps’ is, op enkele uitzonderingen na, een instrumentaal album en zo was ook de live performance. Het was puur genieten van Stevens voorstelling van het paradijs in ‘Paradise Blue’ en van de muzikale grillen van zijn kat in ‘Maurice The Boss (Cat)’. Vocaal schitterde Steven in het aan Elvis Peeters schatplichtige ‘Onder De Regen’, dat eindigde in instrumentale flarden van ‘Redemption Song’. 
​Een prachtnummer op het album is ook ‘Aanspraak’, een op muziek gezet gedicht van de Zuid-Afrikaanse Ronelda Kamfer. Live gebracht kreeg dit nummer als het ware nog een emotionele boost. Eventjes keerde Steven nog terug naar zijn periode met The Rhythm Junks. Dat deed hij samen met Jasper met ‘It Takes A While’, titeltrack van het in 2016 verschenen album van de Junks.
Het werd nogmaals duidelijk wat een harmonicawizzard Steven De bruyn wel is. Het muzikaal landschap dat hij tevoorschijn toverde, was meer dan indrukwekkend, en wat zeker een pluspunt is, is dat het bovendien zeer toegankelijke muziek bevat.
Steven en Jasper pakten het publiek moeiteloos in. Publiek dat zelfs een toegift afdwong, iets wat bij de caféconcerten in Palethe eerder uitzondering dan regel is.
2020 mag dan nog pril zijn, maar wat Steven en Jasper lieten horen, behoort nu reeds tot mijn concerttoppers van het jaar.