31 MEI 2018
muziekodroom, hasselt
​
Report: SIS VANHOOF
​fOTOS: stefan meekers ©


Met dank aan: MOVE2BLUES EN muziekodroom
 
​Het bluesseizoen afsluiten in schoonheid. Dat had het team van Move2blues wellicht in gedachten toen de agenda van de bluesprogrammatie werd samengesteld. De komst van de 50-jarige zangeres-gitariste  Sue Foley en haar twee kompanen Tom Bona (drum) en Leo Valvassori (bas) was alvast één van de hoogtepunten van de voorbije sterke jaargang. Met enige terechte trots kondigde Danny Guilliams het optreden aan van Sue Foley, die al lang op zijn verlanglijstje bleek te staan. Hasselt kreeg zelfs de primeur voor de start van de veertiendaagse Europese tournee van deze Canadese (top)gitariste, die als 21-jarige de grote overstap maakte van Vancouver naar het Amerikaanse Austin Texas, met mekka van de Texasblues.  Met succes, want Sue Foley maakte al furore met veel van haar albums en dat leidde tot een volle prijzenkast van verschillende soorten awards.
Er heerste dan ook een gezellige drukte in de bloedhete club van de Muziekodroom op deze zwoele laatste donderdagavond van mei. Deze tour werd vooral georganiseerd als gevolg van haar lang verwachte album ‘The Ice Queen’ (refererend naar ‘Iceman’ Albert Collins, één van haar favorieten gitaristen). Maar de focus werd niet enkel gelegd op deze recente release, want  ze putte ook uit ouder werk en dat werd eveneens best geapprecieerd door een enthousiast reagerend publiek.
Met opener ‘Moanin’ for Molasses’, dat we nog kennen in de versie van Sean Costello, hoorde je al meteen dat het drietal een gretige indruk maakte. Dat kon ook gezegd worden van de volgende nummers ‘Give Me Time’ ( ’94 van het album Without A Worning) en het boogiegetinte ‘Better’ (’96 Walk In The Sun) dat bol stond van schitterende gitaarlicks uit haar roze Fender Telecaster. Met een schitterende pose etaleerde ze haar kunnen, tot groot genoegen van de fotografen. Drie schitterende nummers die het beste lieten verhopen van het concert. Tussendoor babbelde de frontvrouw met het publiek en werd het nagelvijltje bovengehaald om de oneffenheden van haar kostbare nagelvingers weg te werken. Grappig.
Daarna werden vier songs gebracht van haar recente album ‘The Ice Queen’. Ze begon met de titeltrack, een wat speciale slowblues vonden we persoonlijk, maar gelukkig schudde Sue een aantal geweldige riffs uit haar Fender. Van een andere orde was dan weer ‘Come To Me’, een stevige song, op het album met medewerking van slidegitarist Charlie Sexton, maar het blijft in deze driemansformatie op het podium toch wel stevig overeind, met een ritmesectie die zich fors laat horen. Dat kan ook gezegd worden van  ‘Gaslight’, op het album ondersteund met blazers en orgel, en ‘Fool’s Gold’, op plaat met de medewerking van Billy Gibbons (ZZ Top. Maar het drietal heeft live genoeg basis om ook deze song een eigen identiteit te geven. Met ‘I’m Ready’ (Fats Dominio) komt er een einde aan een overigens erg degelijke eerste set.
​​Na de pauze laat deze Canadese diva haar andere kantje zien met een aantal akoestische-electrische solonummers met een Spaans kantje van de flamenco. Een gitaartechniek die ze uitstekend beheerst en dat leidde tot ‘The Dance’ en Canniball Blues (een oud nummer van The Carter Family)’, twee songs die ook op het recente album niet misstaan. Ondertussen komen de twee topmuzikanten Sue terug vervoegen  om een traditional te spelen. ‘Me And My Chauffeur Blues’ (een nummer van Memphis Minnie) is een song uit de veertiger jaren  met een ode aan Bessie Smith, één van de bekendste Amerikaanse blueszangeressen die ze naar eigen zeggen op 16-jarige leeftijd ontdekte. Een nummer dat overigens op Sue’s debuutalbum staat (Young Girl Blues uit 1992). Een geweldige liveversie kregen we in Hasselt te horen met een zuivere akoestische solo.
In ‘Death Of A Dream’ leren we de iets rustiger Sue Foley kennen en dat is ook zo in de aanhef van haar oudere song ‘Meditterranean Breakfast’, maar halfweg het nummer ruilt Sue tijdens een bas-en drumsolo haar akoestische gitaar terug in voor haar roze Fender en gaan alle remmen los. Met ‘The Lucky Ones’, een swingende single die het nieuwe album moet promoten, herkennen we de sound van The Vaughan Brothers. Op het album zingt Jimmie het nummer, maar die eer is live weggelegd voor drummer Tom Bona. Afsluiten doet de band met twee sterke nummers van ‘The Ice Queen’. Eerst is er ‘81’, refererend naar een gevaarlijke autoroute Highway 81, die loopt van Texas tot in het noorden van Canada. Een pakkende song met een zittende Sue die een aantal onwaarschijnlijke solo’s brengt, waarvan het publiek echt ondersteboven is. Om dan af te sluiten met het bijzonder dansbare en swingende ‘Run’, een echt ambiancenummer. Uiteraard kwam er nog een toemaatje waarna de groep zich spoedde naar de merchandisestand. Dat was nodig want het werd echt een overrompeling met vraag naar al dan niet gehandtekende cd’tjes.   
Na dit schitterende optreden lassen de organisatoren van Move2Blues even een rustpauze in, maar noteer alvast 15 november in je agenda want dan komen met Anson Funderburgh  (samen met John Mayer) en Duke Robillard twee bluesgrootheden langs. Voor verdere info over het komende programma kan je de site raadplegen.